Naar archief

UIT: NN #145 van 30 september 1993  

Die durft 

In Die Durft worden citaten geplaatst, die door de redacteuren van NN als opvallend worden beschouwd.   

KOSTO BEPLEIT DWANGARBEID 

Als het aan staatssecretaris Kosto van Justitie ligt, is het binnenkort afgelopen met de vrijblijvendheid in de Nederlandse strafinrichtingen. Gedetineerden moeten de handen weer uit de mouwen steken, immers: Arbeid adelt. Van rondhangen op de luchtplaats, een beetje recreëren en veel niks doen, komt alleen maar rotzooi. Op dit moment werken gedetineerden gemiddeld tweeënhalf uur per dag. Dat gemiddelde zal de komende jaren geleidelijk worden opgevoerd.

In de gevangenis is arbeid al verplicht, in huizen van bewaring nog niet, maar dat gaat veranderen. Officieel is dwangarbeid op grond van allerlei internationale verdragen verboden. Maar daar heeft de heer Kosto al wat op gevonden. "Wie niet wil werken, gaat achter deur", aldus woordvoerder Elting, wat zoveel betekent als "gedwongen in je eentje op cel zitten". De staatssecretaris zelf, ziet achter de tralies al prachtige bedrijfjes opbloeien. Alwaar gedetineerden een heus salaris kunnen verdienen. Dat salaris kan dan deels weer ten goede komen aan de inrichting. Want ook dat zal in (de zeer nabije) toekomst in de bajes normaal worden: betalen voor kost en inwoning.  

Procureur-generaal Steenhuis ziet de koerswijziging wel zitten. Iedereen die een langere straf moet uitzitten, is volgens hem goeddeels verloren voor resocialisatie. "Er valt naar mijn idee aan deze mensen weinig te verspijkeren. Deze mensen hebben duidelijk gemaakt niet in onze samenleving te willen functioneren", aldus Steenhuis.  

En als dit betekent dat gedetineerden in het uiterste geval slechts geboeid de gang op mogen en uitsluitend achter glas hun familie mogen ontvangen, dan vloeit dat voort uit de aard van het gepleegde delict. Steenhuis: "Dan hadden ze dat maar eerder moeten bedenken." Wij willen ons bij deze aansluiten bij de reactie van Pieter Wiewel, voorzitter van de Coornhertliga: "Misselijk!". (bron: de Volkskrant)   

ROTTENBERG EEN AUTONOOM? 

Naast Mart Smeets, Boudewijn Büch en Jan Rot, heeft het blad Nieuwe Revu nu ook Felix Rottenberg weten te strikken om een wekelijkse bijdrage te leveren in de vorm van een column. In z'n eerste column laat hij doorschemeren niet blij te zijn geweest met de hardhandige ontruiming van het bezette PvdA-antoor in Amsterdam, 3 mei '93. "Ik laat me opjagen door de deadline van de politie en een afspraak in Den Haag." (...) "Ik zoek een alternatief voor een politieoptreden. Kan ik de beheerder bewegen de zijdeur open te maken zodat ik naar binnen kan gaan? Kan ik net zo lang met de bezetters praten tot er een reële oplossing gevonden wordt? Ik maak deze gedachte niet af. Ik laat me storen door een telefoontje uit Den Haag. De Haagse PvdA-functionaris die zich afvraagt waarom er nog niet ontruimd is. 'Zover ben ik nog helemaal niet', snauw ik." (...) Rottenberg vertrekt naar Den Haag (...) "Er resteert overleg door de telefoon. Door mijn fysieke afwezigheid in Amsterdam werkt mijn intuïtie niet meer en neem een té rationele beslissing. Ik geef de politie toestemming tot ontruiming over te gaan. Ik sjees terug naar Amsterdam. Loop door de afzetting van de ME en word op een onaangename scheldkanonnade getrakteerd. Vooral de buren zijn razend en geschokt door de impressies van hardhandig politieoptreden."  

Ja ja, die Felix toch. Over het politiegeweld op 8 mei maakt hij zich nog drukker. "Toevallig ben ik die maandag daarop spreker op een congres van corps-chefs van de politie over het veranderen van organisaties. Ik meld in mijn inleiding dat ik tamelijk aangeslagen ben. Mijn verantwoordelijkheid voor de ontruiming in Amsterdam hindert me, zeg ik, om scherp uit te halen naar het politie-optreden in Den Haag." (...) "Er gaan dagen voorbij. De PvdA-fractie reageert heel langzaam en voorzichtig op de slag op het Malieveld. Ik erger me kapot. Waarom beschikken wij niet over iemand die de woede van de demonstranten kan vertolken zonder dat het berekenend politiek gedoe wordt?" (...)  

Op het slot van z'n column ontpopt Felix zich als een heuse autonoom. "De politici hebben krampachtig en behoudend gereageerd. Het duurde dagen voordat er een onafhankelijk onderzoek wordt toegezegd. Er hing in één keer een sfeer van conservatisme in de lucht. Iedereen hield z'n bek. Deze week bespreken de Haagse gemeenteraad en de Tweede Kamer de onafhankelijke onderzoeksrapporten. De conclusies liegen er niet om, er zijn 21 fouten gemaakt. Spreekt men géén scherp oordeel uit, dan wordt er pas echt een grove fout gemaakt."   

VAN LAMSWEERDE IN DE BOCHT 

Door haar foto's te vervormen of, in dit geval extreem uit te vergroten, wil Van Lamsweerde de toeschouwer wakker schudden. "Wat ik laat zien, is heel persoonlijk. Hoe sta je als vrouw in de wereld? Dat fascineert mij. De twee modellen op de foto vonden het geweldig dat ik hen zo sterk en krachtig portretteerde". Aan het woord in Het Parool is Inez van Lamsweerde, maakster van de omstreden foto op de Hortusbrug in Amsterdam. De veertien bij tien meter grote afbeelding toont twee uitdagende pin-ups die wijdbeens in een snackbar-vitrine zitten. "Ik maak gebruik van de clichébeelden van vrouwen die de media en reclamewereld ons dagelijks voorschotelen. Kijk maar om je heen, naar billboards, commercials en videoclips. Die hele schoonheidsmythe, dát is waar ik het over heb".  

Over de actie van de Schone Waakster zegt ze: "Beledigd voel ik me niet. Maar ik schaam me dat juist vrouwen zoiets doen. Waarom laten ze zich toch altijd weer in die slachtofferrol duwen? Begrijpen ze niet dat ze er óók om kunnen lachen? Het verbaast me dat dat emancipatiegedoe nog steeds een issue is." Het stoort Van Lamsweerde vooral dat de actievoersters anoniem zijn gebleven. "Heldhaftig niet? Wat een niveau. Kijk, er waren ook dames van de actiegroep Spuugzat, die uit protest pamfletten uitdeelden. Daar heb ik geen problemen mee."    

RARA-VERDACHTE WERK GEWEIGERD 

Deze zomer solliciteerde René R. bij de organisatie Artsen zonder Grenzen naar een baan. Hij wilde graag voor de afdeling logistiek uitgezonden worden naar Afrika. Marianne Meijerink, hoofd persvoorlichting van Artsen zonder Grenzen afgelopen week in Nieuwe Revu: "De naam René R. is hier inderdaad bekend. Hij heeft een groot gedeelte van het traject doorlopen om naar het buitenland -ik meen Liberia- te worden uitgezonden. Kort voordat dit ook daadwerkelijk zou gebeuren, stond er een artikel over hem in De Telegraaf. Wij hebben hem toen niet kunnen uitzenden. Omdat hij aan ons nooit verteld heeft dat ie in het verleden vast heeft gezeten als RARA-verdachte, hebben we besloten om hem niet aan te nemen." Zo zie ja maar weer, ook artsen hebben grenzen.

Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1993