UIT: NN #139 van 24 juni 1993   

Snoeihard, monotoon en compromisloos  

Mauser on tour door Europa 

"Het is opmerkelijk hoe de kraakcultuur in de verschillende Westeuropese landen op elkaar lijkt. De panden, de kleding, de muziek, de codes en natuurlijk de onvermijdelijke honden zijn vrijwel overal hetzelfde. Het lijkt wel of de dominante Westeuropese massacultuur haar eigen subcultuur produceert. Wordt het niet eens tijd voor iets anders?" De Amsterdamse band Mauser F.K. toerde van 7 tot 25 mei door Italië, Zwitserland en Duitsland. Op zoek naar een identiteit, vond ze vooral afgelaste optredens, net ontruimde panden en stinkende plees op haar weg. 

Omdat wij meestal worden aangekondigd als 'independent' hardcoreband maar geen idee hebben wat hardcore eigenlijk is, waren we erg blij met het Algemeen Dagblad van 6 mei, de datum van ons vertrek. Die dag is deze krant zo aardig geweest een 'verklarende woordenlijst van de popmuziek' bij te voegen. Onder hardcore verstaat het AD: "snoeiharde, monotone en compromisloze muziek". Daar konden we ons wel in vinden. Met een gerust hart gaan we op weg naar Italië. Overigens een dag later dan gepland, omdat ons eerste optreden in Alexandrië niet doorgaat. Dat begint goed.  

Na een tussenstop in Zürich komen we veilig in Pisa. De scheve toren is al vanaf de autostrada te zien. Op dit moment staat hij overigens volledig in de steigers, maar de bouwactiviteiten liggen al een tijdje stil. Er schijnt, hoe kan het ook anders, te zijn gesjoemeld met het verlenen van bouworders. Vooral de post van anderhalf miljoen onder het kopje 'diversen', riekt naar steekpenningen. Gelukkig stikt het in Pisa van de scheve torens. Naast Macchia Nera, het pand waarin wij eten, drinken, slapen en optreden, staat er ook een. Vroeger, was dit deel van Italië één groot moeras, vandaar.  

Omdat we pas de volgende avond zullen optreden, maken we van de gelegenheid gebruik om de rest van de stad te verkennen. Het is tenslotte vrijdagavond, er zal dus wel een hoop te beleven zijn. Niet dus. De jeugd van Pisa blijkt op vrijdagavond slechts ijsjes te eten en om elf uur naar bed te gaan. Een danstent of kroeg is in heel Pisa niet te vinden. Teleurgesteld keren we huiswaarts.  

Geluidsoverlast 

Dit gebrek aan uitgaansmogelijkheden verklaart ook het succes van Macchia Nera, een aan de rand van Pisa gelegen, sinds juni '88 gekraakte school. Er worden veel concerten, dixo-avonden en andere culturele activiteiten georganiseerd. Verder zit er een alternatief persbureau dat is aangesloten op een wereldwijd netwerk en elke twee weken een nieuwsbrief uitbrengt met daarin actienieuws vanuit de hele wereld.  

Niet alleen voor de ijs-etende jongeren uit Pisa, maar ook voor jongeren uit nabijgelegen steden als Lucca en Livorno is Macchia Nera de enige plek waar nog iets te beleven valt. Wanneer wij de volgende dag spelen, is het dan ook gezellig druk. In Pisa zelf zijn in de loop der jaren alle culturele gelegenheden gesloten. Reden: geluidsoverlast! Vooral wanneer er een hoge pief in de buurt woont, kunnen deze gelegenheden het wel schudden.  

De volgende middag worden we uitgenodigd om te komen eten in een klein vegetarisch restaurant, in 1890 opgericht door een stel anarchisten. Vorig jaar werden hier nog regelmatig akoestische concerten gehouden. Maar zelfs dit werd een ernaast wonende hoge ambtenaar teveel. Sindsdien is Macchia Nera de enige plek in Pisa waar nog concerten plaatsvinden en zoals het er naar uit ziet, is deze plek voorlopig nog niet in gevaar. Aanvankelijk zou er op deze plek een groene zone met daarin een kinderspeelplaats komen. Paar jaar en een hoop steekpenningen later, is er nu een auto-reparatiecentrum gepland. Maar gezien de huidige politieke chaos in Italië, zal het zo'n vaart niet lopen. Er is geen enkele ambtenaar of politicus die zich nu met hen bezig houdt. Ze hebben het allemaal te druk met het redden van hun eigen positie.  

Ik vraag Mauro, één van de mensen van Macchia Nera, of ook in kleine steden als Pisa de invloed van de maffia merkbaar is. Volgens hem is de maffia een ideefixe, een soort tumor dat zich heeft genesteld in de hoofden van alle Italianen. Iedereen denkt dat de maffia overal aanwezig is. Dit leidt tot een panische angst voor superieuren. In feite zijn het daarom deze mensen die binnen de bureaucratie en dus in Italië de dienst uitmaken. Zij bepalen wie wel een baantje krijgt en wie niet, de mensen zijn van hen afhankelijk, of denken dat ze dat zijn. De superieuren houden de angst voor de maffia bewust in stand. Daarom ook, zullen de huidige politieke omwentelingen in Italië niet zoveel verandering brengen.  

's Avonds treedt de Italiaanse metalband Extrema op. Wij stellen voor om als voorprogramma te spelen, gratis en voor niks. De mensen van Macchia Nera vinden het een goed idee, maar wanneer we aan het eind van de middag, na een bezoekje aan het Italiaanse strand terugkomen, staat het podium vol met een gigantisch drumstel en een muur van Marschall-torens. Omdat het podium te klein is, moeten er zelfs een paar torens terug naar de vrachtwagen. De heren doen een uur of zes over de soundcheck en willen niet dat er aan de stand van microfoons of de P.A. ook maar iets veranderd wordt. Met andere woorden: wij kunnen niet spelen. Volgens Marcel, noemde men zulke lui in de tijd dat hij nog bij BGK drumde "rock'n roll-fascisten". 

Murazzi 

Na drie dagen de mensen van Macchia Nera te hebben verveeld, vertrekken we op maandag 10 mei richting Torino. Daar spelen we die avond in het Centro Sociale Murazzi. Dit centrum ligt aan de kade van de Po die Turijn in tweeën splijt. De vredige rust van overdag wordt hier 's avonds verstoord door barbezoekers, sigarettenverkopers, zwervers, maar ook junks die hier hun portie komen scoren. Ook in het centrum zelf wordt, hoewel de staf harddrugs buiten de deur probeert te houden, van alles gebruikt. Omdat de Italiaanse overheid geen onderscheid maakt tussen hard- en softdrugs zijn de twee scenes hier nauw met elkaar verweven. Het roken van een joint is hier met net zo veel geheimzinnigheid omgeven als het gebruiken van heroïne.  

Wanneer wij 's middags aankomen, moeten we de bus de zaal inrijden omdat men anders de veiligheid van onze, toch schamele, apparatuur niet kan garanderen. De medewerkers van het centrum lijken voortdurend bezorgd over onze spullen, maar ook over het feit dat er op maandagavond niemand op zal komen dagen. Een snel geregeld interview voor een lokale radio moet alsnog mensen naar het centrum lokken. Terwijl zanger Henk en gitarist Johan voor de hand liggende vragen beantwoorden met even voor de hand liggende antwoorden, proberen wij alvast een slechts Italiaans sprekende geluidsman uit te leggen hoe het een beetje moet klinken. Met handen en voeten en een tolk die niks van muziek af weet komen we er tenslotte wel uit.  

Als we na het eten terugkomen, zijn er toch zo'n 200 mensen aanwezig. Het is echter de vraag of deze voor ons zijn gekomen. Het publiek bestaat voornamelijk uit junks, zwervers, veel allochtonen en misschien een enkele muziekliefhebber. De meeste zijn vooral bezig met hun dope. Er hangt een gespannen sfeertje. Omdat ook bij ons de spanning oploopt, gaan we maar snel beginnen. Bij de eerste tonen stroomt de zaal langzaam vol. Men heeft de moeite genomen zich even van de bar of dope los te rukken. Van zoveel lawaai schrik je ook wel even op. Zowel het podium- als het zaalgeluid is snoeihard. De plaatselijke geluidsman is waarschijnlijk al jaren doof, of leest het Algemeen Dagblad.  

Na het eerste nummer heerst er een doodse stilte, slechts wezenloos starende mensen. Snel zetten we het volgende nummer, "Lack of Magic" in. Dit zouden we nu wel kunnen gebruiken, denk ik nog. Gelukkig loopt de rest van het optreden als een trein. Het publiek lijkt wakker. Een deel gaat na een paar nummers terug naar hun dope of is de herrie teveel. De rest blijft staan kijken en reageert redelijk enthousiast. Na afloop van het concert wordt de zaal snel ontruimt en moeten wij onze bus weer naar binnen rijden en de spullen inladen. Er zouden kapers op de kust zijn. De medewerkers zijn zichtbaar bezorgd, niet gespannen. Daarvoor is de dreiging van vechtpartijen te gewoon geworden.  

Ideologie 

Wanneer we tenslotte veilig en wel op onze slaapplaats belanden, komen daar nog een hoop mensen langs om nog wat te blowen en te drinken. Omdat we de voortdurend rondgaande joints aan ons voorbij laten gaan, vraagt een jongen verbaasd hoe we in godsnaam muziek kunnen maken. "Zonder drugs sta je toch niet open". Rimbaud, waar deze jongen overigens sprekend op lijkt, gebruikte toch ook van alles en dat was toch een groot dichter. Ik probeer nog een beetje indruk te maken door er op te wijzen dat ik alcohol drink en dat is toch ook een drug? Het maakt helaas geen indruk. Diep teleurgesteld (ik kom toch uit Amsterdam, waar de dope voor het oprapen ligt?) stelt hij voor om dan maar een glas wijn te drinken, want zoals Rimbaud al schreef: "wijn verbroederd".  

Daarna heb we nog tot diep in de nacht whisky zitten drinken met een slechts Italiaans sprekende Italiaan die ons per se iets uit wilde leggen. Na drie uur en een fles verder gaf hij het diep teleurgesteld op. Dick, onze bassist, die nog een beetje Italiaans verstaat, heeft uit zijn woorden opgemaakt dat hij eigenlijk grootse plannen heeft met het sociaal centrum. Het zou veel meer een politieke en culturele functie moeten hebben. Maar wegens geldgebrek en haar ligging, is het nu vooral een opvangplaats voor 'marginalen'.  

Het is overigens opvallend dat alle panden en centra in Italië zich naar buiten toe een duidelijke politieke identiteit aanmeten en vooral hun functie als politiek centrum benadrukken. Zo presenteert Murazzi zich als een communistisch politiek centrum en is El Paso, een ander kraakpand in Turijn waar we vorig jaar met de Victims Family hebben gespeeld, evenals Macchia Nera, duidelijk anarchistisch. Doordat ze zich presenteren als politiek centrum met een duidelijke ideologie, durft de overheid ze niet snel te ontruimen. Panden die 'slechts' concerten organiseren worden echter nauwelijks getolereerd. De bekende politieke ideologieën zijn voor de Italiaanse overheid blijkbaar minder bedreigend dan culturele vrijplaatsen. Maar het Italiaanse beleid ten aanzien van kraakpanden kenmerkt zich vooral door willekeur en verschilt per stad, afhankelijk van de nukken en grillen van de lokale potentaten. In Bologna had men waarschijnlijk geen duidelijke politieke lijn. Het aldaar voor de volgende dag geplande optreden gaat niet door. Het pand is de vorige dag ontruimd. De reden? Precies: geluidsoverlast.  

De volgende dag verlaten we het regenende Italië. Gelukkig schijnt aan de andere kant van de St. Gotthard de zon. Hopelijk gaan alle optredens in Zwitserland wel door.  

Wolgroth 

In Zürich zijn we te gast in een riante, gekraakte villa. Deze is in handen van een bekende natuurvoedingsproducent. Omdat deze haar "linkse" imago niet wil schenden, mag men voorlopig blijven zitten. Zoals overal in Europa zijn ook in Zwitserland de mogelijkheden om te kraken de laatste jaren verslechterd. In Zürich leek er even een kentering te komen toen 2 jaar geleden een rood-groene coalitie het stadsbestuur overnam. In het begin werd er lustig op los gekraakt en de gemeente kocht veel leegstaande panden op, die ze vervolgens voor een redelijke prijs verhuurde. De plaatselijke politiecommissaris vond het beleid van de wethouder van justitie echter veel te soft en sloeg een eigen richting in. Bij elke nieuwe kraak greep de politie gelijk in en iedereen die werd opgepakt zat 8 dagen vast. Inmiddels verschilt het beleid van het "linkse" gemeentebestuur nog nauwelijks van dat van hun conservatieve voorgangers.  

Woensdag brengen we een bezoekje aan de Rote Fabrik. Dit voormalige krakersbolwerk is inmiddels omgetoverd tot een uit haar voegen gegroeide Melkweg. Belegen sfeertje en veel dertigers. Wij zouden er eigenlijk ook spelen, maar door wat communicatiestoornissen gaat dat niet door. Misschien spelen we in plaats daarvan zondag 16 mei in de Wolgroth, een gigantisch groot gekraakt complex, of eigenlijk hele straat, vlak bij het centraal station.  

Twee jaar geleden is men hier enthousiast begonnen. Er waren grootse plannen. Naast woonruimte voor zo'n 200 mensen moest er een politiek-cultureel centrum, oefenruimtes, dansstudio's, bioscoop, restaurant, bar en natuurlijk een concertzaal komen. Nu, ruim twee jaar later, blijkt alleen de concertzaal en de bar te functioneren. De Wolgroth is inmiddels de grootste afnemer van het plaatselijk gebrouwen Feldschlösschen.  

Wanneer je een dag in de Wolgroth doorbrengt lijkt het een wonder dat zelfs dit nog functioneert. Voor een buitenstaander is het er echt een grote puinhoop, voor de bewoners zelf waarschijnlijk een prettige chaos. Iedereen houdt zich vooral bezig met blowen, zuipen en het uit elkaar halen van vechtende honden. Niemand lijkt ergens direct voor verantwoordelijk. Toch spelen hier per week zo'n tien bands, voornamelijk hardcore en punk. Bijna elke band die hier langskomt kan er ook spelen.  

Naar alle waarschijnlijkheid zal ook de Wolgroth niet al te lang meer bestaan. De grond is in handen van een grote wapenfabrikant en die wil er, zoals gewoonlijk, een groot woon- en kantorencomplex neerzetten. Hij oefent steeds meer druk uit op de gemeente om het complex te ontruimen. Het stadsbestuur is op dit moment nog te bang voor mogelijke rellen. Zij probeert nog steeds haar "linkse" imago te behouden. Ondertussen is er in Zürich vrijwel geen gekraakt pand meer te vinden. Of ze worden binnen een paar dagen ontruimt, of de gemeente of een woningbouwvereniging kopen het pand op en de bewoners krijgen een huurcontract. 

Kulturmafia 

Donderdag 13 mei mogen we eindelijk weer spelen, in Winterthur. Het concert vindt plaats in een kroeg die is afgehuurd door de plaatselijke Kulturmafia. Omdat er in Winterthur geen jongerencentrum is en er dus nergens concerten of andere alternatieve culturele evenementen plaatsvinden heeft een groep mensen besloten zelf het initiatief te nemen in de hoop, dat men tenslotte een eigen politiek en cultureel centrum krijgt. De lokale overheid vindt echter dat zij genoeg doet voor de jeugd door elk jaar een gratis popfestival te organiseren, waar dan bijvoorbeeld Public Enemy voor een paar duizend franken speelt. Goeie band, maar toch zonde van het geld.  

Omdat Kulturmafia geen entree heft, maar een deel van de baromzet krijgt, worden we verzocht twee sets te spelen. Dan blijven de mensen langer hangen en drinken ze meer. Na enig protest gaan we akkoord. Het is vreemd om je optreden halverwege af te breken. Zit je er net lekker in, moet je weer stoppen. Daarbij hebben we niet genoeg nummers voor twee sets. We besluiten om enkele nummers twee keer te spelen. Er is toch meestal niemand die het merkt. Wanneer er ook nog om een toegift wordt gevraagd, hebben we zo'n beetje de helft van de set twee keer gespeeld. En inderdaad, niemand die het merkt.  

Vrijdag en Zaterdag spelen we samen met de Italiaanse band Brain Damage in respectievelijk Wil en St Gallen, twee kleine steden in de buurt van Zürich. De optredens vinden plaats in goed gesubsidieerde jongerencentra. Opeens bevinden we ons in het gewone clubcircuit. Veel eten en drinken en als we willen kunnen we zelfs in een hotel slapen. Omdat dat voor een keer wel leuk is besluiten we dat vrijdagnacht te doen. Het aanbod voor zaterdag slaan we af.  

De zanger van Brain Damage, vraagt enigszins bezorgd (hij is overigens niet de eerste) of onze naam soms verwijst naar het Duitse geweer. Gelukkig kan ik hem gerust stellen. 'Mauser' is de titel van een toneelstuk van de (Oost-)Duitse schrijver Heiner Müller dat gaat 'over de teloorgang van de revolutie'. Opgelucht vertrouwd hij me toe erg veel van toneel te houden. Ik heb hem maar niet verteld dat niemand van ons het toneelstuk ooit gelezen of gezien heeft. Wij zagen het toen, drie jaar geleden, toevallig aangekondigd in de Uitlijst en vonden vooral de ondertitel, over de teloorgang van de revolutie heel mooi.  

Clubcircuit 

Eigenlijk is optreden in het gewone clubcircuit toch een stuk minder leuk. Zoals gezegd, wordt je na afloop vaak in een hotel gestopt en heb je nauwelijks contact met de mensen die het concert organiseren. Dit zijn vaak professionals en meer geïnteresseerd in de opbrengst dan in je muziek. Het publiek in dit circuit heeft ook weer van die vreemde "rock 'n roll" normen. De eerste avond speelden wij als laatste. Voor het publiek waren wij daarmee de hoofdact en ging alle aandacht naar ons uit. De volgende dag was dit precies andersom en had Brain Damage alle succes. Een band wordt niet zozeer beoordeeld op hun muziek, maar vooral op een soort status. Ook al kent men beide bands niet, de 'hoofdact' zal wel beter zijn. Vreemd toch. Er is een voordeel aan het spelen in dit soort zalen: het betaalt doorgaans beter en zo komen we tenminste uit de kosten. 

Gelukkig gaat het optreden zondag in de Wolgroth door. Voor ons spelen een band uit Duitsland en een uit Zürich. Allebei maken  ze punk uit de jaren '70. Hoewel de Duitse band de aandacht van het publiek nog wel even vasthoudt, besluit de andere band haar optreden halverwege te staken. Op een paar dronkenlappen aan de bar na, is iedereen vertrokken of buiten gaan zitten. Wij vrezen het ergste.  

Om 1 uur beklimmen we eindelijk het podium. Na enkele accoorden stroomt de zaal weer langzaam vol. Waar al die mensen opeens vandaan komen weet ik niet. Het wordt in ieder geval nog heel gezellig en men blijkt hier zelfs op onze muziek te kunnen dansen. Na twee toegiften is men eindelijk tevreden en wij ook.  

Achteraf gezien is Zwitserland niet zo suf als we dachten. Het land is, zelfs voor onze begrippen, verschrikkelijk rijk en wordt al zo'n 40 jaar geregeerd door een 'brede' coalitie. De kantons, waarin het land is opgedeeld, hebben echter een redelijk grote autonomie, zodat er hier en daar wel geëxperimenteerd kan worden. Maar zoals in Zürich al bleek, stuit men al snel op een muur van gevestigde belangen.  

De meeste grote steden kennen een vrij grote kraakcultuur. Het is overigens opmerkelijk hoe de kraakcultuur in de verschillende Westeuropese landen op elkaar lijkt. De panden, de kleding, de muziek, de codes en natuurlijk de onvermijdelijke honden zijn vrijwel overal hetzelfde. Het lijkt wel of de dominante Westeuropese massacultuur haar eigen subcultuur produceert. Wordt het niet eens tijd voor iets anders?  

Naziskins 

Na nog een dag waterfietsen op het meer van Zürich, vertrekken we richting Erfurt in de voormalige DDR. Hoewel Kohl en trawanten er alles aan hebben gedaan om de sporen van de voormalige DDR uit te wissen is het verschil nog steeds duidelijk waarneembaar. Alles, zelfs de bomen en het gras doen grauw aan. Alsof het zich schaamt voor haar verleden. Onze bus wordt het in ieder geval allemaal wat teveel en besluit er vlak voor de voormalige grens mee op te houden. De versnelling zit muurvast, geen beweging meer in te krijgen. De conclusie van de man van de ADAC (Duitse ANWB): "abschleppen". Inmiddels is het al vijf uur geweest en zijn alle garages gesloten. De volgende dag is het Hemelvaartsdag, dus dat schiet ook niet op. We besluiten maar een bus te huren. In een grote Mercedesbus met Duits kenteken rijden we verder richting Erfurt.  

Wanneer we om 11 uur 's avonds eindelijk bij het Autonome Jugend Zentrum (AJZ) aankomen, is bijna iedereen al vertrokken. Een uur geleden was het nog helemaal vol. Wat te doen? We kunnen nog wel spelen maar krijgen niet de ons beloofde 600 mark. Deze zouden we nu, met een dure huurbus, wel kunnen gebruiken. We besluiten het voor slapen en ontbijt en 100 mark (10 betalende bezoekers) toch te doen.  

Gelukkig horen we pas achteraf de meest vreselijke verhalen over andere bands die in Erfurt hebben gespeeld. Twee maanden terug is hier nog een roadie van een (linkse) punkband omgebracht. Een groep van 20 skins mocht de zaal niet in. Na afloop van het concert kwamen zij plotseling weer opdagen. Een roadie die buiten de boel aan het inladen was, werd eerst met een gitaarsnaar gewurgd en toen hij daarna nog in leven was, hebben ze de bus over hem heen gegooid en in de fik gestoken. Daarna hebben ze de hele tent kort en klein geslagen.  

In het AJZ is de avond dat wij spelen, behalve dat van Dick, geen kaalgeschoren hoofd te zien. Het centrum hangt ook vol met antiracisme-posters en aankondigingen voor antiracisme demo's en vergaderingen. Deze maand is er in het AJZ ook een antiracisme festival, met o.a. G.B.H.. Eind mei spelen zo'n 10 bands uit Hamburg in drie Oostduitse steden waaronder Erfurt. De Hamburgers willen met deze tour in 'het hol van de leeuw' waar, naar zij hopen, duizenden mensen op afkomen, de kracht van radicaal-links laten zien. We zullen er maar niet aan denken wat er gebeurt als maar weinig mensen komen opdagen? 

Hafenstrasse 

De volgende dag vertrekken we richting München, waar we samen met de Amerikaanse Moving Targets op zullen treden in het Kulturstation. Daar aangekomen worden we direct meegenomen naar een echte Beierse Biergarten. Wel duizend mensen: dikbuiken, studenten, punks en 15-jarige skaters zitten hier achter hun liter bier met de bijbehorende spare-ribs of braadworst. Niet-witte mensen zie je hier overigens niet, gelijk hebben ze, ik zou hier ook liever niet 'integreren'.  

Tijdens ons optreden blijft het publiek van een afstandje naar ons kijken en applaudisseert beleefd. O ja, even vergeten, we zijn slechts voorprogramma. Wel verkopen we die avond de meeste cassettes, vreemd toch. Moving Targets weet het publiek wél in beweging te krijgen. Helaas moeten wij de volgende dag al in Hamburg spelen. Terwijl de Movin Targets elkaar bespugend het podium aflopen en het in de kleedkamer tot een grote onderlinge ruzie komt, knijpen wij er tussenuit. We hebben nog een lange rit voor de boeg.  

Uitgeput komen we de volgende ochtend in Hamburg aan, waar we die avond in de Hafenstrasse zullen spelen. Inmiddels is bekend geworden dat ook het laatste hoger beroep in het nadeel van de Hafenstrasse is uitgevallen. De gemeente kan nu ontruimen wanneer ze dat wil. Maar omdat er in september plaatselijke verkiezingen zijn en het stadsbestuur zich geen rel kan veroorloven zal het zo'n vaart niet lopen. Zelf verwacht men overigens dat het verzet tegen de ontruiming niet al te groot zal zijn. De meeste bewoner zijn al wat ouder, hebben kinderen (of een hond) en zijn een beetje ingeslapen. In Hamburg ziet het er sowieso niet zo best uit voor de kraakbeweging. Elk nieuw gekraakt pand wordt binnen 24 uur ontruimd. Kraken is zo goed als verboden.  

Het optreden zelf is niet zo'n succes. Zelf zijn we nog moe van de reis en het slaapgebrek en het publiek lijkt tegen die tijd (1 uur) wel weer genoeg muziek te hebben gehoord. Te veel breaks voor dronken, suffe hoofden. Slechts Dick's versie van de Duitse slager "Der Junge von St.Pauli" doet het hier goed. De volgende dag mogen we weer fijn terug naar Beieren rijden, naar Koburg. Goeie planning! Inmiddels hebben we gebeld met de garage. De versnellingsbak is naar z'n grootje. Repareren kost 3000 marken, wat de bus niet eens meer waard is. We besluiten het te laten voor wat het is. De ANWB handelt het verder voor ons af. Fijne jongens. 

Links-intellectueel dansen 

Ook in Koburg mogen (moeten) we weer als laatste spelen. Waar hebben we die `eer' toch aan te danken. Gelukkig zijn de nog overgebleven punks enthousiast en zijn we Hamburg snel vergeten. Op maandag 24 mei is het laatste optreden van de tour, in Bielefeld, in het voorprogramma van Chumba Wamba ("Eine Dancefloorband für alle Anarchisten und Links-Intellektuelen und solche, die noch keine sind. Merken: Gute Texte!", aldus de aankondiging).  

Het concert vindt plaats in het AJZ, wat dit keer staat voor "Arbeiterinnen Jugend Zentrum". Dit vrij grote complex is zo'n 10 jaar geleden gekraakt. Na twee jaar hebben ze met de gemeente een soort huur-koop contract afgesloten, waardoor het nu sinds een jaar van henzelf is. Er wonen geen mensen, maar er zijn veel werkplaatsen (vandaar dat arbeiterinnen waarschijnlijk), ateliers, dansstudio's, oefenruimtes en natuurlijk een grote concertzaal. Enig minpuntje is de verschrikkelijk stinkende plees, waardoor het haast onmogelijk wordt om op de binnenplaats te zitten. Maar dit lijkt de arbeidsvreugde niet te deren. Er is de gehele dag een hoop bedrijvigheid en een hoop aardige mensen.  

Het enige probleem voor de toekomst is de geluidsoverlast van de concertzaal. De vergunning hiervoor is nog in handen van de gemeente en naast het AJZ worden binnenkort allemaal woningen gebouwd. Het is nog maar de vraag of de gemeente deze vergunning niet intrekt wanneer een van de toekomstige buren gaat klagen over geluidsoverlast. Juist de concertzaal en de bar leveren het nodige geld op voor de noodzakelijk verbouwing (Tip: begin bij de plees).  

Omdat Chumba Wamba veel publiek trekt spelen we voor een vrijwel uitverkochte zaal. Het publiek blijkt toch vooral gekomen om links-intellectueel te dansen en dat gaat inderdaad beter op de politiek verantwoorde dixo-dreunen van Chumba Wamba, dan op onze "snoeiharde, monotone en compromisloze muziek". Chumba Wamba zelf vond het overigens wel leuk, maar volgens hen spelen we zeker geen hardcore. Shit, drie weken later verkeren we dus weer in een identiteitscrisis en weten we nog niet wat voor muziek we maken. Weer veilig en wel thuis in Amsterdam wordt de verwarring nog groter. Op een poster van de Dirk staan we aangekondigd als "Jazzcore", wat is dat nu weer? Het AD van 6 mei kan ik echter niet meer vinden. Wie kan ons helpen?  

Freek Kallenberg