UIT: NN #133 van 1 april 1993   

Met de koppen in de klei 

Homobeweging negeert geweld van extreem-rechts 

Iedereen spreekt over de gruwelijke aanslagen op 'buitenlanders' en asielzoekers in Duitsland. De kranten schrijven er veel over, evenals over het zogenoemde asielzoekers probleem. De neo-nazi's en fascisten krijgen niet alleen in Duitsland voor elkaar wat ze beogen: ook in Nederland probeert men op allerlei manieren asielzoekers buiten te houden. Maar gaat het alleen om 'buitenlanders' en asielzoekers? Gaat het niet weer over iedereen die niet past in het witte gezinsdenken, over diegenen die al eerder in de concentratiekampen werden opgesloten?  

Ook in Duitsland zijn behalve Turken, Marokkanen, zigeuners, joden, Vietnamezen, Polen, enz., ook potten en flikkers het doelwit van geweld door extreem-rechts. In Nederland lijkt dat niet te gebeuren, hier valt het wel mee. De dreigementen aan zwarte potten en flikkers worden niet gezien als geweld tegen homo's. De homo-asielzoekers uit Oost-Europa zijn nog steeds welkom in de Nederlandse homoscene, maar de homo's en lesba's reageren niet op het geweld tegen asielzoekers. Ook de Nederlandse schijn van tolerantie is eigen aan de (witte) homosubcultuur. 

Maart '92, voor het eerst na de val van de Muur weer in Berlijn, het is anders en nog steeds vertrouwd. Maar vele angst oproepende verhalen doen de ronde. Regelmatig wordt ik gewaarschuwd om niet alleen bepaalde wijken (vooral in oost) in te gaan en om op te passen voor nazi-skinheads. Niet direct iets meegemaakt van het opkomend rechtsextremisme, wel vele fascistische slogans op de muren in buitenwijken van Berlijn en in Potsdam. Oktober '92, op de eerste dag van mijn bezoek aan Berlijn bij een nieuw homo-woonwagenkampje langs geweest. Iedereen daar was in alle staten, hadden een uur daarvoor bezoek gehad van twee auto's met fascisten: de voorste auto had een groot hakenkruis op de· motorkap. Ze hebben alleen gekeken, niets gedaan, maar wat zou er volgen? 

Voorbereiden op een aanslag, misschien op de dag van de Duitse eenwording? Zelf was ik blij dat doordat ik het te druk had met een dansvoorstelling, ik niet op dat woonwagenkampje hoefde te bivakkeren. Gelukkig waren vele anderen niet te bang om daar te blijven en een eventuele aanval van rechts te weerstaan. De fascho's zijn echter niet meer teruggekomen. De fascistische slogans zie ik nu op muren in alle wijken van Berlijn. De antifascistische slogans staan ook overal. Ik voel me onzekerder in de metro en op straat. 

Januari '93, even een weekeinde in Berlijn voor een Act Up! vergadering. Ik neem me voor een aantal potten en flikkers te interviewen over hun houding tegenover het opkomend geweld van fascho's en skins. Wel tussendoor erover gepraat, maar geen tijd gehad om interviews op te nemen. Ik logeer bij een vriend op het homo-woonwagenkampje en ben daar een nacht alleen omdat alle anderen naar een groot feest zijn. Angst wisselt zich af met vertrouwen in mezelf. Uiteindelijk toch in slaap gevallen: als ze komen, dan komen ze, maar ik zal me verdedigen. Of dat genoeg zal zijn weet ik niet. 

Tendens 

Burkhard Schröder in Magnus (Duits homomannenblad) februari '93: "Wie echter denkt dat het probleem wordt opgelost wanneer alle Duitsers maar aardig voor buitenlanders zouden zijn, vergist zich. Alle minderheden zijn slachtoffer van rechts-extremistisch geweld: homo's, lesba's, gehandicapten, joden, Duitsers met een donkere huidskleur. Het woord 'buitenlanderhaat' stelt de situatie onschuldiger voor, net zoals 'Entsorgungspark' voor opslagplaats van radioactief afval: tiepisch Duits zoals 'gemütlich' en 'Berufsverbot' en vanzelfsprekend niet te vertalen."  

"Oorzaken van het geweld zijn racisme, dat men ook zo moet noemen, en haat tegen eenieder die anders denkt en vreemd lijkt. Bij de homo-infowinkel 'Mann-O-Meter' in Berlijn komen bijna dagelijks neonazistische bedreigingen binnen. De tendens van gewelddadige vergrijpen tegen homo's stijgt. Molotov-cocktails tegen de Berlijnse kroeg 'Golden Gate'; een horde rechtse vechtjassen overviel een feest bij Charlotte von Mahlsdorf; moord op een homoseksuele jurist in Heidelberg. Staan we in Duitsland niet alleen voor een politieke ruk naar rechts, maar ook voor een anti-homoseksuele trendverandering?"  

Als ik in Amsterdam met potten en flikkers praat over het oprukkende rechtse geweld in Duitsland en vraag hoe ze over Nederland denken, reageren de meeste met dat het hier wel niet zo'n vaart zal lopen. Nederland is toch veel toleranter dan Duitsland en homoseksualiteit is hier toch geaccepteerd? Zelfs de politie adverteert in de GAYkrant en in tegenstelling tot de VS is het Neder1àndse leger open aan het praten over homo's in het leger. En iedereen is verontwaardigd over het vernielen van het Auschwitz-monument.  

Echter op mijn vraag aan een twintigtal potten en flikkers om een reactie op mijn provocerende stelling 'Moeten potten en flikkers zich niet gaan bewapenen om zich te verdedigen tegen extreem-rechts?', krijg ik slechts één antwoord. Tekenend voor het gebrek aan interesse voor dit thema. Blijkbaar is voor de Neder1andse pot en flikker Duitsland ver weg en is racisme en fascisme een typisch Duits probleem. 

'Anders gekleurd'  

Volkskrant, 30-11-92: "De aanhang van de Centrumdemocraten is sinds begin van dit jaar verdubbeld. Drie procent van de kiezers zou nu op de partij van Janmaat stemmen; daarmee zouden de Centrumdemocraten kunnen rekenen op vijf zetels in de Tweede Kamer, een winst van vier. Dat blijkt uit een AVRO/NIPO-enquête die zondag is gepubliceerd." Helaas is dit bericht ondertussen niet achterhaald, in tegendeel zelfs, deze trend zet zich nog steeds door. 

Januari '93, ik zit op de tribune bij de Amsterdamse gemeenteraadsvergadering. Op de agenda staat Artikel 11 A, het duurt tot het eind van de vergadering voor het punt aan de orde komt. Ondertussen kunnen we regelmatig twee vertegenwoordigers van extreem-rechts hun gal horen spuwen. Gelaten zullen we dit over ons heen moeten laten gaan. Als bij de behandeling van 'ons' agendapunt deze twee fascisten ook nog het woord mogen voeren rijzen onze haren ten berge en moeten we hard lachen. In hun onder1inge machtsstrijd verwijt de ene fascist dat de oprichter van de andere partij ook een homofiel was. Maar natuurlijk zijn ze beide tegen de tegen-natuurlijke homofielen. De verwachting is dat de wethoudster van Gezondheidszorg het betreffende artikel er alleen door krijgt met behulp van extreem-rechts. 

Ook de Nederlandse homopers schrijft niet over fascisme en racisme. Blijkbaar wanen wij ons zelf antiracistisch en veilig in ons tolerante landje. Dat nazi-skinheads georganiseerd pogen antiracisme demonstraties en concerten te verstoren, doet ook geen bellen rinkelen. Of rekenen we op de onvoorwaardelijke bescherming van politie en BVD? Beide organisaties die mondjesmaat een ander beleid propageren, maar van wie bekend is dat ze uiterst homo-vijandig zijn. Blijkbaar passen we ons net als het COC aan aan de gemiddelde Neder1ander, we zijn niet anders, alleen een ander marktsegment. 

Anders dan wie? 

De homobeweging is dood, leve het homo-huwelijk. Oh, natuurlijk zijn we solidair met mensen die vervolgd worden. Ja, het thema van de Roze Zaterdag in Maastricht is dit Jaar zelfs 'Anders gekleurd'. Terecht reageert Strange Fruit (zelforganisatie voor allochtone homoseksuele Jongeren) hierop door te stellen: "Anders dan wie? Wie is anders? En wie bepaalt vanuit welke norm iets anders is? Als norm wordt hier de blanke huidskleur gehanteerd. (...)  

"Als U (Roze Front) aandacht wilt besteden aan de situatie van zwarte en etnische gay's en lesbo's in Nederland, zou het vanuit onze ervaring bekeken doeltreffender zijn als de Roze Zaterdag in het teken wordt geplaatst van racisme en vooroordeel in Nederland. De situatie is wat dat betreft zeer verontrustend. Ook in de homosubcultuur is wat dat betreft niet alles koek en ei."  

"Het is nodig solidair te zijn met de strijd van homoseksuelen in het buitenland tegen onderdrukking. Maar wij zijn van mening dat het, en misschien vooral, de hoogste tijd is dat Nederland de hand in eigen boezem steekt en de onderdrukking van zwarte en etnische mensen in eigen land bekijkt. Wij willen U er aan herinneren dat de bewustwording over racisme in status nascendi (in staat van voorbereiding) is in Nederland. Wat zwarte en etnische mensen al tientallen jaren aan den lijve ervaren, wordt nu voorzichtig een maatschappelijke discussie. Zou de homobeweging misschien niet hierin voorop moeten lopen, bijvoorbeeld in eigen gelederen?"  

Als de resten van de Nederlandse homobeweging niet snel haar eigen racisme onderzoekt, geen discussie aangaat over wat solidariteit is en zich niet bezig houdt met de opkomst van extreem-rechts en daartegen geen strategieën ontwikkelt, vrees ik dat ik me zal moeten bewapenen. Niet omdat ik dat zo graag wil, maar omdat ik en vele anderen niet kunnen rekenen op onderlinge steun en solidariteit. Ik heb geen zin om net als het COC en het Roze Front een stropdas aan te trekken, de stropdas die me uiteindelijk zal wurgen. Aanpassen is geen strategie tegen geweld. Aanpassen is je doodsvonnis. Leve de homobeweging, we zullen je begraven onder het grauwe graniet van 'ons' monument. 

Tanne 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++ 

MUT MACHT MACHT MUT 

Stel je voor, je komt zaterdagnacht de SchwuZ (SchwulenZentrum, disco in Berlijn) binnen, juiste tijd, zo tegen een, half twee. Je hebt je haar en gemoed aantrekkelijk gekamd, het kruis is gewassen, en dan - nauwelijks iemand aanwezig; zachte muziek; onderdrukte spanning. Het antwoord op je onzeker gestelde vraag: "De anderen zijn net naar een solidariteitsactie uitgevlogen." Onmogelijk? Grotesk? Genant moralistisch visioen? Nee, zo gebeurde het op 7/8 november van het afgelopen jaar. 

De feiten: Het 'Café Anal' krijgt rond kwart voor twaalf een telefoontje waarin wordt verklaard dat "de tijd afgelopen" is. De beller neemt met een kort "Sieg Heil!" afscheid. Onmiddellijk worden vrienden, andere kroegen, de SchwuZ, opgebeld, allereerst ter kennisname. Eén uur, weer een telefoontje in Café Anat, dezelfde stem, als de kroeg niet binnen vijf minuten dicht zou gaan, zou men komen. Zogauw deze informatie de Sc hw uZ bereikt, gaat iemand op het podium staan en vraagt allen om mee te gaan naar Cafe Anal. En inderdaad stroomt een duidelijke meerderheid van de bezoekers kort daarna de Muskauerstrasse (adres van Anal) binnen, samen met homo's uit andere tenten en gealarmeerde vrienden, op fietsen, in bonte lifters-combinaties en vele, vele taxi's!  

Het Anal is barstens vol, voor de kroeg staan wel honderd mensen. een beetje zoals de Hafen (Berlijnse kroeg met 'sta-terras') in de zomer, alleen op de een of ander manier iets solidairer... Er was zeer veel spanning, angst juist, maar tegelijkertijd een erg mooi gevoel van gemeenschappelijkheid en kracht. Bier voor de halve prijs, thee gratis. Wie zin had kon een slaghout pakken om er tegenaan te leunen. Macht mut. Mut. Macht. Er werd gelachen, hetgeen niet slechts ontkenning of galgenhumor was, maar ook vreugde om zo bij elkaar te staan. Om de spanning te ontladen: Ondanks een verder telefoontje om half drie ("Wij komen nu"), bleef het rustig. Geen overval. Blaffende honden bijten niet. Altijd? 

Deze avond heeft opnieuw onze kwetsbaarheid getoond - één telefoontje is voldoende voor psychoterreur. Meer terreur is mogelijk. Maar deze actie heeft ook laten zien dat spontane en noodzakelijke bereidheid om te helpen en solidariteit aanwezig zijn. Misschien zijn de lieve opbellers ook langsgereden om te kijken of de homo's zich al hadden verstopt - en konden ze het tegendeel zien. Er blijven vragen over: Wat doen we als er weer wordt gebeld? Welke hond moet je met welk geblaf serieus nemen? Zijn er genoeg netwerken en telefoonalarmlijnen? Hoe staan we ten opzichte van de politie? Kan defensief opstellen voldoende zijn? Maar ondanks alle vragen en de beroerde aanleiding: het was een mooie avond. Voor het volgende bezoek aan de SchwuZ hoef ik mijn gemoed iets minder te kammen. 

Rolf, uit SIEGESSäULE das schwule Berlin-Blatt von magnus, 12/92.

vertaling Corinna Gekeler   

++++++++++++++++++++++++++++++++ 

HONGERSTAKING 

HIV-positieven mogen nog steeds de VS niet in. Ben je HIV-positief en vluchteling uit Haïti én maak je een zeer grote kans om politiek asiel in de VS te krijgen, dan mag je de VS ook niet in. Maar je wordt ook niet teruggestuurd, dat zou immers inhumaan zijn. De HIV-positieve Haïtianen worden geïnterneerd in een gevangenenkamp op de marinebasis van de VS op Cuba, Guantanamo Bay. Sinds eind januari zijn ze In hongerstaking en enkelen zelfs ook in medicijnstaking. 

In Guantanamo kunnen ze wachten totdat ze ziek genoeg geworden zijn en toch de VS in kunnen voor behandeling. Dat is in 1992 drie Haïtianen overkomen; een vierde, een zwangere vrouw, is uiteindelijk niet de VS ingelaten, omdat artsen op de basis vonden dat de bevalling minder riskant was dan ze eerder vreesden. Als de situatie niet zo godsgruwelijk was zou je er mooi cynisch over kunnen praten. De VS interneert HIV-positieven op hun Cubaanse basis omdat Cuba toch al HIV-positieven gevangen houdt.  

Klaarblijkelijk zijn er voor de VS dus drie soorten vluchtelingen uit Haïti: 'economische', die je gewoon zonder pardon uit zee plukt en terugstuurt (met het gevaar van bloederige straffen), 'echte' vluchtelingen die HIV-positief zijn en in een soort van mortuarium in Cuba vastgehouden worden en 'echte' HIV-negatieve vluchtelingen die de VS in mogen.   

Sinds de bloedige coup in Haïti in september 1991 zijn tienduizenden Haïtianen het land ontvlucht. Zo'n 12.000 van hen zijn in Guantanamo Bay terecht gekomen. De meesten zijn daar weer weg. Op 'eigen risico' teruggestuurd naar Haïtie of met politiek asiel in de VS. Echter ter afronding van de asielprocedure is een HIV-test nodig. De kieine 300 Haïtianen die positief testten, moesten in Guantanamo gevangen blijven.  

Een deel van hen zit daar nu al ruim een jaar in een situatie die je je hond nog niet zou toewensen. De omgeving is ideaal om TB te krijgen en verre van ideaal voor een goede behandeling van TB. Veel Haïtianen vertrouwen de Amerikaanse kampartsen niet en zijn dus niet trouw in het slikken van hun medicijnen (voor TB heb je een kuur van een jaar nodig als je HIV positief bent). 

De Haïtiaanse gevangenen verblijven niet zonder verzet in Guantanamo. Zo hebben ze uit woede in augustus 1992 twaalf van de loodsen waarin ze bivakkeren in de fik gestoken. Sinds begin februari zijn ze in hongerstaking gegaan en sommigen weigeren ook medische behandeling. In de VS heeft de zwarte democraat Jesse Jackson aangekondigd uit solidariteit ook in hongerstaking te gaan. Jesse Jackson hoopte dat Clinton snel het inreis- en immigratieverbod in de VS voor HIV-positieven zou opheffen.  

Dat zit er dus niet in. President Bush zat met de Haïtianen op Cuba in zijn maag. Zoals gewoonlijk deed hij niets. Clinton zit met ze in zijn maag. Wat hij gaat doen is afwachten. Hij heeft al zoveel neder1agen geleden bij homo- en AIDS-issues. Misschien dat hij een oplossing vindt; misschien doet hij gewoon niets. En ondertussen kunnen de Haïtianen op Guantanamo creperen.