Naar archief

UIT: NN #122 van 29 oktober 1992  

De fluitketel 

REACTIE ANTIFA-STRIJDWIJZE VONKFESTIVAL 

Een vriend van me zei dat alles in een kringetje loopt. Eerst lopen twee tegenpolen steeds verder van elkaar af tot ze op een punt zijn waarop ze niet verder van elkaar verwijderd kunnen zijn. Vervolgens kruipen ze steeds dichter naar elkaar toe totdat ze weer samen zijn gekomen. Zo is het ook met fascisten en antifascisten. Ze hebben weliswaar verschillende doelen voor ogen maar de middelen om die doelen te bereiken lijken steeds meer op elkaar. 

Antifascisme is voor mij nog altijd tegen fascisme. Dus tegen alles wat fascistische trekjes heeft. Dus ook tegen geweld ten einde iemand je mening op te dringen 6f een afwijkende mening uit iemand te rammen. Door verschillende gebeurtenissen heb ik het gevoel gekregen dat ik het helemaal mis heb met deze stelling.  

Zo had je 28 september vorige jaar de 'Goudvisoorlog' en afgelopen 10 oktober natuurlijk de manifestatie van de VONK. (zie NN #121) Toen ik hoorde dat links een legertje had samengesteld om op te komen tegen de neofascisten ging ik zowat over mijn nek. Men vond dat het probleem van het fascisme niet langer zonder geweld op te lossen was.  

Geweld is voor mij nog steeds een teken van geestelijke tekortkoming. Dat is toch hoe men denkt over fascisten? Zij dachten niet na en zij zouden alleen dom geweld kunnen gebruiken om iets te bereiken? Als er nagedacht was op de manifestatie had ik bijvoorbeeld de forumdiscussie naar behoren kunnen volgen. Dit werd mij echter compleet onmogelijk gemaakt doordat mensen het nodig vonden om het kwartier rond te 'fluisteren' dat de skinheads in steeds grotere getale en steeds dichterbij kwamen.  

Maar gelukkig was er ook een leger aan onze kant. Ik heb met volle verbazing staan luisteren naar mensen die er blijkbaar op stonden te kicken dat ze straks de kans kregen om zo'n vuile fascist in elkaar te slaan. Dat is dus wat ie moet doen als rechtgeaarde antifascist: Iemand met fascistische denkbeelden het licht in de ogen niet meer gunnen. Dit ruikt echt naar fascisme. 

Dat brengt me meteen op het incident dat plaatsvond voor Willem 1 groep vond dat twee skinheadjes, die voor Willem 1 langsliepen, eens een lesje moesten leren. Marc van de VONK (in NN #121) probeert dit overigens onterecht goed te praten. Het is en blijft laf om die jochies te pakken. Ook al was het uiteindelijk maar één persoon die de daad verrichtte. Hij voelde zich gesteund door de groep die achter hem stond en in zijn eentje had hij het nooit gedaan. Het is gewoon niet goed te praten wat er gebeurde. (Of... het recht van de sterkste misschien?)  

Ook dat hele leger was niet nodig geweest. Ten eerste had de politie alles onder controle en dat wist men. Die lui zijn niet altijd even tof maar nu konden we ze goed gebruiken (of misbruiken als dat voor sommigen onder ons rechtvaardiger in de oren klinkt). Ten tweede dacht ik dat bij antifascisme ook antimilitarisme hoort. Nou, er is geen oorlog als één van de twee partijen afwezig blijft. 

Zo is de manifestatie door onze eigen kant in de soep gelopen. Het was veel beter geweest als niet was rondgebazuind dat die fascisten eraan kwamen. Heel veel mensen zijn uit angst weggelopen. De mensen die bleven hadden de kop er niet bij omdat ze opgefokt of te bang waren. Dat is heel jammer want het was zo nodig. Er werden zoveel dingen gezegd die niet door de beugel konden of waar juist over doorgepraat moest worden.  

Zo bracht de Turkse vrouw die aan de discussietafel zat aan de orde dat het vluchtelingenvraagstuk voor een groot deel aan te pakken is door de problemen in het land van herkomst van de vluchteling aan te pakken. De mensen die vluchten doen dat heus niet voor de lol. Er moet echt heel wat aan de hand zijn willen ze alles wat ze hebben zomaar achterlaten. Ze laten al hun vrienden en familie achter.  

Met de situatie in hun landen aanpakken bedoel ik niet de grote televisie-acties die nu worden gehouden. Ze zijn natuurlijk goed bedoeld maar niet erg effectief. Het is een soort uitstel van executie. Even wordt er veel geld en voedsel gestuurd naar het land wat dan in de mode is. Dit gaat door totdat zich een ander land aandient om geholpen te worden. Als de handen afgetrokken zijn van zo'n land, duurt het maar even of de voorraden zijn op en de bevolking moet weer in honger leven. 

Als je iets begint moet je het ook afmaken. Help die mensen eigen baas te worden. Trap de bloedzuigers die landen uit. Geef de regering van ons land op hun donder omdat ze zo'n derde wereld-land finaal kaal plukken en er nog maar weinig geld voor geven ook. Als we daarvoor strijden kunnen we een groot deel van de problemen hier al voorkomen. 

Wat er ook gedaan moet worden is de mensen hier voorlichten over fascisme. We moeten de andere kanten van de verhalen laten zien die bijvoorbeeld. Janmaat voor de televisie houdt. Hij is dan niet zo gevaarlijk als bijvoorbeeld het Vlaams Blok in België of de partij van Le Pen in Frankrijk, maar nu de plannen voor een Nederlands Blok op tafel liggen, wordt het toch minder ongevaarlijk.  

De strijd tegen fascisme op deze manier kunnen we alleen winnen als we één blijven en ons niet laten opsplitsen. De enigen die er profijt van hebben zijn juist de fascisten. Zoals Pele zegt (in NN #121): "We moeten praten, praten en nog eens praten en wel landelijk, degelijk en regelmatig over de strijd tegen het opkomende fascisme zodat er meer te doen valt dan nazi's op hun kop slaan." Want voorkomen is nog altijd beter dan genezen... 

Wendy, Enschede 

Nawoord Flip Fluitketel: "...we kunnen winnen als we één blijven en ons niet laten opsplitsen...", schrijft Wendy in haar ingezonden brief. De strekking van haar schrijven doet mij niet de indruk wekken dat zij openstaat voor andere opvattingen, cq strijdwijzen. Je kunt kritiek hebben op de manier mensen een multicultureel festival proberen te beschermen tegen een aanval van een door CP'86 georganiseerde fascistische knokploeg, maar het afdoen als zijnde "geweld als teken van geestelijke tekortkoming" gaat te ver.  

Bij mij rijst de vraag wat Wendy zou doen, indien de 80-koppige knokploeg wél Willem 1 binnengestormd was? "We moeten praten, praten en nog eens praten", stelt Wendy. Helemaal terecht, maar er zijn momenten dat er weinig tijd meer over is om te praten, dat er acute dreiging heerst zoals onlangs in Arnhem. Dan moet er gereageerd worden. Over de wijze waarop, daar kan achteraf over gediscussieerd worden. Met slechts afkeuring komen we niet verder.  

VOOR HEN DIE HET MENEN... 

Godverdomme, ik ben woest! De opmars van extreem-rechts moet gestopt worden, met alle middelen. Dit tuig heeft door haar gewelddadige acties weten te bereiken dat het sociaal aanvaardbaar is om de mening te huldigen dat buitenlanders moeten oprotten. De gewelddadige acties hebben een positieve zuigkracht gehad op het verkondigen van fascistisch gedachtegoed. 'Als zij zelfs asielzoekerscentra in brand steken, waarom zou ik dan niet slechts mogen zeggen dat er echt teveel buitenlanders zijn?'. Een oud principe: gematigde ideeën zijn acceptabel als deze geplaatst worden tegenover veel extremere gewelddadige ideeën. 

Over Duitsers mag weer gesproken worden in termen van moffen. Sinds het eerste dodelijke slachtoffer van extreem-rechts geweld viel, zijn slechts enkele skinheads veroordeeld tot plusminus twee jaar celstraf. Voor een smokkel in hard drugs kun je acht jaar celstraf krijgen! Voor een racistische moord slechts twee...? 

De mentaliteit van de moffen weerspiegelt zich in het handelend optreden van de macht! Politie die zich tijdens aanvallen van rechts terugtrekt en voornamelijk antifascisten arresteert. Justitie zwijgt en vervolgt de rechtse honden nauwelijks. Politici die zeggen begrip te hebben voor de acties van rechts. Buurtbewoners die massaal de skinheads aanmoedigen... dit vraagt om wraak. Hoe lang blijft links nog toekijken? Wordt er weer een prutdemonstratie georganiseerd? Met een paar duizend mensen achter doekjes lopen en wat rondblèren? Of is de grens van het toelaatbare bereikt, en slaan we keihard terug? Er moet een keuze gemaakt worden. Of we roepen: "Boeh rotzakken", of we vechten voor onszelf en voor de bescherming van de zwaksten in de samenleving. De tijd dringt. 

Ook in Nederland organiseert extreem-rechts zich. Als de ontwikkelingen zich op dezelfde voet voortzetten, worden binnen afzienbare tijd ook hier massaal kraakpanden, linkse centra en buitenlanders aangevallen. We mogen niet wachten. 

Fascisme is een leer waar ik mijzelf eigenlijk niet eens mee bezig wil houden. Dat dit gedachtegoed de mens alle vrijheid ontneemt, sociaal zwakkeren als zondebok voor alle ellende aanwijst etcetera is (te) vanzelfsprekend. Wie ook slechts dénkt dat deze ideologie kernen van rechtvaardigheid heeft, mag het leven ontnomen worden. Intolerantie tegenover intolerantie: de enige wijze om een vredelievende samenleving te behouden. Ter verduidelijking: ik betreur het dat radikaal-links zover in het defensief is gedrongen. Echter, Anne Frank dacht in de dertiger jaren ook dat het gevaar wel te keren was... 

Middels een directe beïnvloeding van het Duitse volk pleit ik ervoor om massaal Duitse auto's te vernielen, Duitse centra aan te vallen, etcetera. Alles is geoorloofd. Doel van dit alles is om zoveel mogelijk druk uit te oefenen op de Duitse politiek. Duitse toeristen zouden, na wat er in Duitsland gebeurt, tijdens hun vakantie massaal moeten stranden. Het onschuldige individu mag materiële schade worden toegebracht, als daarmee een nog veel grotere hoeveelheid leed bespaard kan worden.  

Ook de (ogenschijnlijk) onschuldige toerist moet betrokken worden in deze strijd voor rechtvaardigheid. Voor mij is de grens bereikt. Het is duidelijk genoeg waar extreem-rechts voor staat. Wie niet ontwaakt en terug vecht geeft straks waarschijnlijk de mogelijkheid niet eens meer. Ontbreken van effectiviteit kan gewelddadig links niet verweten worden. Dit wordt bepaald door de mate van navolging door derden. Niet de actievoerders zijn verantwoordelijk, maar zij die zich niet aansluiten! 

Iedereen veel kracht en moed toegewenst,

Frank 

Nawoord Flip: In principe plaatsen we alle ingezonden brieven, maar deze leverde de nodige discussie op binnen de redactie. Dat zal vrijwel niemand verbazen. Het is gewoon van de gekke, hoe iemand zo stigmatiserend kan denken en schrijven over mensen die in Duitsland geboren worden. Alle Duitsers over één kam scheren, alle Duitsers verantwoordelijk stellen voor het extreem-rechtse geweld... 'Niet de actievoerders zijn verantwoordelijk, maar zij die zich niet aansluiten'. Frank gaat ervan uit dat alle Duitse mensen die hier om wat voor reden dan ook, ons land aandoen, niets doen tegen extreem-rechts. 'Laten we alle moffen weer te grazen namen'... Bah, ronduit verwerpelijk en stompzinnig Frank.  

LIEVE N.N. 

Ik wil even reageren op de genuanceerde berichtgeving over skinheads in NN #121. Ik dacht dat het tegenwoordig toch redelijk bekend was dat er skinheads zijn en fascistische skinheads. Helaas zijn er volgens een artikel nog steeds 'mensen die bij het zien van een skinhead een bepaalde vernietigingsuitdrukking krijgen'. Deze mensen mogen iets verder gaan kijken als hun neus lang is. 

Ten eerste zou je mij kunnen zien als je een skinhead ziet en ik ben geen fascist en ten tweede zijn er meer fascisten met haar als fascisten zonder haar. Zoek je dus naarstig naar skinheads om het stickertje fascist op te plakken dan kom je bedrogen uit, zelfs het lieve oude vrouwtje bij de bakker kan een fasciste zijn.  

Gelukkig waren er ook artikelen waarin wel onderscheid werd gemaakt maar het mag van mij wel vaker gebeuren en niet alleen in artikelen. Misschien kom ik dan iets minder zwaar opgefokte lui tegen op straat die mij, met een bepaalde vernietigingsuitdrukking, wel eens zullen leren dat ik niet kaal mag zijn. Maak in het vervolg dus onderscheid tussen skinheads en fascistiese skinheads, het zou een hoop kunnen schelen. Bij voorbaat dank (B.V.D.). 

Ka, Nijmegen   

REACTIE OP DE KINDERSPECIAL 

Zou NN zich willen ontwikkelen tot een HP/De Tijd? Of tot een Viva? Is de financiële krapte zo erg dat nieuwe abonnees gezocht worden in de supraburgerlijke hoek? NN #121 had als onderwerp 'Kinderen'. Van dat onderwerp kun je een reuze interessante discussie maken. Met andere standpunten dan die je ook al in de burgerlijke media kunt lezen. Dus niet dezelfde standpunten die je overal kunt lezen van 'ze zijn een verrijking', 'ze zijn zo verrassend'. NN pakt zoiets toch politieker aan. Om maar wat te noemen:  

- Hoe ga je er in je woongroep mee om als er iemand besluit een kind te nemen. Is het terecht dat 'kinderen krijgen' een individuele beslissing is, terwijl het hele huis nachten lang wakker ligt bij de doorkomende tandjes. Is het terecht dat 'kinderen krijgen' een individuele beslissing is, terwijl het verzorgen en opvoeden van zulk klein grut een moeilijke opgave is. Een opgave die je niet kunt afzeggen maar waar je je leven lang aan vast zit, met een heleboel werk, zorgen, schuldgevoel en georganiseer. Elke boerenpummel kan een kind maken, maar daarna maken ze er een zooitje van. Moet je dat aan individuen over laten? En: wat doe je als woongroep als je door iemand voor het blok wordt gezet met de mededeling dat het al onderweg is? 

- Er zijn enorm veel ervaringen uit woongroepen, waar het hele huis steeds meer ingeschakeld werd als gratis oppas, waar het hele huishouden steeds meer ging draaien om de kinderen: op vaste tijdstippen eten, het moet allemaal schoner, er moet altijd iemand zijn voor het kinderontbijt, er komen bemoeizieke grootouders langs, na 19 uur geen harde muziek, de gesprekken worden beheerst door luiers & borstvoeding & kresjes, er moeten cavia's & konijnen & marmotjes komen. Er moet altijd wel weer wat. En waar je die aandacht trekkende blèrkoters ook nog eens schattig, bijzonder en vertederend behoort te vinden. Waar je tot randfiguren van het centrale gezinsgeluk wordt. 

- Als mannen een kindje verzorgen (één dag in de week!), dan worden ze veelzijdiger. De heftigste gozers krijgen er een aaibaarheidsfactor van. Maar als vrouwen een kindje verzorgen (zes dagen in de week), dan worden ze er eenzijdiger van. En vanwege de doorkomende tandjes komen ze soms ook niet meer naar vergaderingen. En hun betrokkenheid richt zich steeds meer naar één onderwerp: kinderen, kinderen, kinderen. Nergens anders kunnen ze het nog over hebben. En: veel mannen zijn ontzettend begripvol en geïnteresseerd over lesbische vrouwen die via KI aan het broeden gaan. Logisch! Met twee moeders word je als man nooit aan het verzorgen gezet! Da's makkelijk geregeld! 

- Als je zo nodig een kindje wil zien opgroeien, neem dan een kansloze baby uit een arm land. Er zijn al genoeg mensen op deze aardbol en met nóg zo'n rijk en (meestal) wit consument je erbij is niemand geholpen. 

Dat had nog best een interessante discussie kunnen opleveren. Slaande ruzie. Dat je elkaar de kinderen naar het hoofd smijt. 

Pol van Daze, Amsterdam

Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1992