Naar archief

UIT: NN #121 van 15 oktober 1992

NIEUWS

SOLIDARITEITSACTIE MET INNU-INDIANEN IN CANADA 

VOLKEL - Op 12 oktober hebben vier Innu-Indianen uit Canada samen met zo'n 50 sympathisanten bijna een uur lang de landingsbaan van de vliegbasis Volkel bezet gehouden. 

Om kwart voor twaalf in de ochtend gingen de tangen in de omheining, enkele seconden later stroomden de actievoerders de baan op. De bewaking was volledig overrompeld. Er was zelfs nog even tijd voor de Innu om naar het gat in het hek terug te rennen en zich een kort interview af te laten nemen door de pers. Na enige tijd verschenen de marechaussee en de militaire politie met honden. 

Twee activisten besloten zich niet te laten arresteren en kropen door het gat terug. De rest, waaronder ook Mariëtte Moors en Kees Koning, werd in twee groene vrachtwagens gehesen en naar een bunker afgevoerd. Het opmaken van het proces-verbaal kostte enkele uren. De aanwezigheid van de traditioneel geklede Innu maakte kennelijk indruk op het bewakingspersoneel want ze reageerden minder overspannen dan zij bij dit soort acties gewoon zijn te doen.  

Buiten de hekken kreeg de Innu-steungroep via een mobiele telefoon te horen dat als de arrestanten niet snel vrij zouden komen, ook de Innu bij de luchtmachtbasis Goose Bay in Canada zouden bezetten. Later op de avond kwam het bericht dat dit ook inderdaad was gebeurd: de Innu gingen, zoals ze zeiden "bessen plukken" tussen de landingsbanen. Er was verder veel regionale en landelijke pers bij de actie in Volkel en ook het RTL4-journaal besteedde er aandacht aan. 

Ook in Canada hebben radio en kranten de acties gemeld. 12 oktober was als actiedag uitgekozen omdat het op die dag precies 500 jaar geleden was dat Christoffel Columbus voor het eerst de Amerikaanse kust onveilig maakte. Allerlei inheemse volken hebben deze 'dag van rouw' aangegrepen om protestdemonstraties en acties te organiseren. 

De vier Innu, de vrouwen Mani Katinen Mistaben en Mani Mat Gabriel en de mannen Daniel Ashini en Ben Michel, waren in Nederland op uitnodiging van de Innu steungroep. Een andere actie die de Innu hadden gepland - de in beslagname van de Hofvijver in Den Haag als nieuw Innu-jachtgebied werd afgelast vanwege de vliegramp in de Bijlmer. 

Het initiatief tot de actie op Volkel is uitgegaan van de Innu zelf. Voorafgaand aan de actie bedankte Mani Mat Gabriel in het Innu (dat door een van hen werd vertaald) de actievoerders: "Misschien zien we elkaar niet meer terug als we zo dadelijk worden gearresteerd, en daarom willen we jullie nu alvast zeggen hoeveel jullie deelname aan de actie voor ons betekent. Ik heb vier kinderen, Mani Katinen vijf, Ben twee en Penote vier. Wij doen deze actie vanwege de komende generaties. We willen niet dat ze opgroeien temidden van militaire oefeningen die bedoeld zijn voor het uitrichten van massamoorden. We zullen ons deze dag, en jullie, altijd blijven herinneren."  

Het Canadese ministerie van Defensie heeft in 1942 op hun traditionele grondgebied Nitassinan (labrador en oost-Quebec) de basis Goose Bay gebouwd. Vanuit deze basis oefenen de luchtmachten van Canada, Engeland, Duitsland en Nederland in het laagvliegen. Met de straaljagers scheren ze zonder probleem op 15 meter boven de boomtoppen, "er woont immers toch niemand". De helft van het jaar trekken de Innu echter vanuit de dorpjes waar ze wonen weg de bush in om te jagen en te vissen, zoals ze dat al duizenden jaren hebben gedaan. 

Maar deze manier van leven wordt steeds moeilijker vol te houden als gevolg van de laagvliegoefeningen. Het wild raakt er volledig door van slag en uit angst voor de geluidsterreur durven veel Innu het binnenland niet meer in.  

De Innu pikken het echter niet langer dat hun grondgebied door Canada wordt uitgeleend aan buitenlandse mogendheden om te oefenen in het voeren van oorlog. Zij zeggen dat het volledig tegen hun levensfilosofie ingaat dat hun land is misbruikt voor de training van Britse en Amerikaanse bommenwerpers die hun kennis in praktijk brachten tijdens bombardementen op Irak.  

Al vele malen hebben de Innu de landingsbanen van Goose Bay bezet, maar zonder resultaat. De 56 jaar oude vrouw Mani Katinen Mistaben, die ook meedeed aan de actie in Volkel heeft bijvoorbeeld als 7 maal meegedaan aan bezettingsacties en als gevolg ook al vele weken in de gevangenis gezeten. 

HOYERSWERDA HERDACHT 

HOYERWERDA - Op zaterdag 26 september was er een demonstratieve herdenking van de nazi-aanvallen op het vluchtelingenpand in Hoyerswerda. Er waren zo'n 700 mensen op deze demonstratie aanwezig, uit Berlijn, Dresden, Leipzig, Cottbus en andere steden. 

Bij de afrit naar de stad (waar op een bord "Hoyerswerda groet Rostock" gespoten is) werd het konvooi door de politie, die om de hele stad de toegangswegen controleerde, gestopt. Ze wilden iedereen een voor een fouilleren op wapenbezit. Dit werd niet toegelaten. Wel werden er daarop door de politie foto's en vingerafdrukken van mensen genomen (opmerkelijk tot wat de smeris in staat is als het om een antifascistiese demo gaat -typer).  

In de dagen voorafgaande de demonstratie is er in de plaatselijke pers een kleine kampagne gevoerd om de angst voor 'de chaoten uit heel Duitsland die de stad op z'n kop zullen zetten' er bij de burgers goed in prenten. Ook de burgemeester heeft gezegd dat er zeker rellen zullen zijn. Toch sluiten zich bij de demonstratie ook wat mensen uit de stad aan. Anderen geven te kennen dat ze niet begrijpen waarom er een demonstratie plaatsvindt; 'er zijn toch geen buitenlanders meer in Hoyerswerda'?  

TEGEN SNELTRAMMEN IN UTRECHT 

UTRECHT - Het Utrechtse gemeentebestuur heeft het onzalige plan opgevat om dwars door de binnenstad een sneltram verbinding aan te leggen. Hiertegen rijst veel verzet. 

NN lezer*s zullen zich de bakfietsen race nog wel herinneren die deze zomer tegen de tram in Utrecht werd gehouden. Het feit dat winkeliers b.v. prijzen ter beschikking stelden gaf aan dat het verzet tegen de tram breed gedragen wordt. De NRC van 7 oktober jl. meldde een monsterverbond tegen de sneltram van 'busbedrijven, ondernemers, inclusief de Kamer van Koophandel, fietsliefhebbers, bewonersgroepen en de politieke partijen D66 en Groen Links'.  

Ook Gedeputeerde Staten van Utrecht zijn tegen de sneltram omdat daarmee alle geld voor de ontwikkeling van 'hoogwaardig openbaar vervoer' in de regio zou worden opgebruikt. De tegenargumenten legt B&W van Utrecht naast zich neer. Maar de bezwaren waren toch aanleiding voor twee inspraakavonden op 5 en 7 oktober. 

Aan de vooravond van die avonden, op 2 oktober, sloeg de aktiegroep GER MIK (Geen Eerlijk Raadsbesluit, Maquette In Kreukels) toe. De heer Mik is overigens wethouder in Utrecht. Uit de verklaring: "Vandaag hebben we een deel van de sneltrammaquette meegenomen. De route van de sneltram zal van het station naar de Uithof lopen. De overlast zal in de binnenstad het grootst zijn. Daarom hebben we juist dat deel van de maquette meegenomen. We zullen op zoek gaan naar jong aanstormend talent in de architektenwereld, om ook hun een kans te geven een visie op de stad te ontwikkelen." 

Over de argumenten tegen de snelle tram zegt GER MIK: "In een realistische visie is geen plaats voor een sneltram. De sneltram is een kostbare grap en een inefficiënt vervoersmiddel. Het is te gek om los te lopen dat het college van B&W voor een vervoersmiddel kiest, waar de meerderheid van de Utrechtse bevolking tegen is. Utrecht moet mee in de vaart der volkeren. En daarom heeft het college maling aan degenen die daar anders over denken en geen sneltram willen."  

Het leek de bedoeling te zijn om met de aktie het inspraakcircus een beetje onder druk te zetten. En een duidelijke boodschap aan B&W af te gefen: "We roepen bij deze het college op om terug te komen op dit omstreden trambesluit. Daar is moed voor nodig maar het moet nu toch zo ondertussen duidelijk geworden zijn dat de keuze voor de sneltram een verkeerde is. Er zijn genoeg alternatieven. We maken korte metten met die maquette! Geen sneltram door de binnenstad!"  

De werkgroep 'Geen sneltram door de binnenstad' waarin tegenstanders georganiseerd zijn gaf ter voorbereiding op de inspraakavonden een informatiekrant uit over het sneltramplan. Meer informatie is te krijgen bij de werkgroep. Het gemeentebestuur zal pas over het plan beslissen nadat een speciale inspraakrapportage is uitgebracht. Het zal dus nog wel even blijven rommelen in de stad. 

HOTEL BOSCH EN DE BOSCHGEEST 

ARNHEM - J.Th. Breuring aan de Tarwekamp 11 in Hoogland schijnt een neef te zijn van wijlen meneer Bosch, de hoteleigenaar die ons huis jarenlang heeft uitgebaat. Dat schrijft hij tenminste zelf in een briefje aan de gemeente, waarin hij vraagt of Hotel Bosch nog steeds van 't Meurink BV in Velp is. Hij oppert het plan om ons 'verpauperde kraakpand, wat mij iedere keer als ik Arnhem bezoek weer pijn doet' te betrekken in een horecaprojekt. 

Hij heeft de informatie die hij heeft gevraagd gekregen. "t Meurink BV' is tegenwoordig te vinden in de villa van Leutscher in Albufereta, Allicante in Spanje. De gemeente schrijft hem ook dat het de bedoeling is dat er een wijziging van de bestemming komt, waarbij de gedachte uitgaat naar een woonbestemming. 

Onverwijld heeft Breuring kontakt gezocht met Leutscher die natuurlijk zowat klaarkomt als hij hoort dat Breuring een neef van Bosch is en het pand weer in oude luister wil herstellen. Het past feilloos in de procedure die hij tegen ons heeft aangespannen. De eerste kontakten Breuring-Leutscher dateren van maart dit jaar. 

Bovenstaande blijkt uit de aanvullende korrespondentie die omtrent Hotel Bosch met de gemeente gevoerd wordt en waarin wij, de huidige bewonersters, inzage hebben op grond van de Wet Openbaarheid van Bestuur. Aangezien Breuring telefoon heeft, 033-807919, hebben we hem maar eventjes gebeld om hem te waarschuwen dat hij zijn zakenvriend beter wat nader kan onderzoeken, omdat hij anders straks met lege handen blijft staan. Hij was er niet van onder de indruk.  

Ten eerste heeft hij naar eigen zeggen zeer prettige gesprekken gehad met Leutscher; en ten tweede heeft hij drieënveertig jaar ervaring in de zakenwereld en weet hij wel wat hij doet. Hij heeft onder andere in de aannemerij gezeten. Wij moesten volgens Breuring niet zeuren dat hij zijn plan over onze rug uit wil voeren, waarbij hij zelf als stroman van Leutscher werkt. Wij moeten maar net als iedereen een huisje vragen aan de woningbouwvereniging.  

Breuring wil een restaurantketen opzetten, en een van die resto's moeten hier komen, in ons huis, in Hotel Bosch. Deze Interim Manager en Business Consulant zoals hij zichzelf noemt, ontpopt zich in het telefoongesprek als een kloon van Leutscher, wat ons doet vermoeden dat ook hij wel eens zo'n ultra-rechtse ondernemer kan zijn die voor privatisering en tegen belastingen is. In ieder geval baseert hij zijn oordeel over ons 'verpauperde kraakpand' op twee waarnemingen van juli en november 1991, toen is hij er 'langsgereden'.  

En hoe hij het allemaal doet? Hij woont in een seniorenwoning in Hoogland bij Amersfoort en daar is ook z'n zakenadres. Kredietwaardig ondernemer of niet, deze trouble-shooter Interim Managers komen altijd wanneer er geen geld meer maar nog wel personeel is- moet de troubles maar ergens anders gaan schieten. Wij zijn niet de trouble, de trouble zit in Albufereta. (Bewoonsters en bewoners Hotel Bosch.) 

GEEN STAD ZONDER BURGERS 

EINDHOVEN - Sinds augustus 1990 is in Eindhoven het 'Burgers' pand aan de Hertogstraat gekraakt. In dit kompleks is door bewonersters en gebruikersters sindsdien een woon-, werk-, en aktiviteitencentrum gekreëerd, speciaal gericht op mensen met een 'smalle beurs'.  

Zo wonen er nu 14 mensen in het pand, is er een platenwinkel, en boekwinkel, een ontmoetingsruimte waarin diverse aktiviteiten plaatsvinden, een eetcafé, een zeefdrukkerij, en een loods waar verschillende kunstenaars en ambachtslieden hun atelier of werkplaats hebben. 

Zelfwerkzaamheid is een van de belangrijkste uitgangspunten voor het functioneren van en in 'Burgers'. Het geheel blijft zo betaalbaar, eigen ideeën hebben een grote waarborg tot invulling en met zijn allen leren we zo en passant een heleboel. 

Omdat wij een divers aanbod hebben en gebleken is dat onze aktiviteiten een wezenlijke bijdrage vormen voor het sociale en kulturele aanbod in Eindhoven is het des te belangrijker dat er een grote mate aan kontinuïteit in het geheel zit. Omdat we deze manier van leven, wonen en werken te belangrijk en waardevol vinden om te laten vernietigen door een (zoveelste) ontruiming hebben we er voor gekozen het 'Burgers'complex zelf aan te kopen.  

Daarmee hebben we gekozen voor een moeilijke weg, maar wel een die bewijst dat we ook op staan waar we nu voor staan op de lange termijn. Een levendig pand waar leven, wonen, en werken een geïntegreerd geheel vormt in kritische samenhang met de maatschappij waarin we leven. 

Om de aankoop te kunnen realiseren hebben we gekozen voor samenwerking met de VAK-groep, een sociaal-anarchistiese federatie van bedrijven, vrijwilligersprojekten en woonverenigingen. Daarmee sluiten we ons aan bij een groeiende groep mensen in dit land die mens- en milieuvriendelijk en betaalbaar wonen en werken een zeer groot goed achten, en ook bereid zijn daarvoor de handen uit de mouwen te steken. Hun ideële uitgangspunten sluiten dan ook heel goed aan bij die van ons. 

De aankoop gaat in totaal zo'n f 875.000 kosten. Dit is inclusief een noodzakelijke verbouwing die na de aankoop gaat plaatsvinden, o.a. om het aantal woonruimtes uit te breiden van 14 naar 18 wooneenheden. Een groot deel van dat bedrag lenen wij d.m.v. een hypotheek van de Triodosbank. Het resterende deel kunnen we ook van hen lenen, mits daar garanties voor komen in de vorm van borgstellingen. 

Om het hele project zo betaalbaar mogelijk te houden, is het voor ons van groot belang dat zoveel mogelijk mensen ons financieel steunen. Dit kan op verschillende manieren.

1. Borgstellingen: we kunnen geld lenen van de bank, maar dan moeten er mensen borg staan. D.w.z. dat jij verklaart voor een bepaald bedrag borg te staan.

2. Sparen bij het 'Anna Maria' fonds. Het VAK heeft een eigen spaarfonds opgericht, zodat groepen 'goedkoper' geld kunnen lenen. Heb je geld over, overweeg dan eens serieus om dit in te leggen bij het 'Anna Maria' fonds. Net zoals bij een bank krijg je over het ingelegde geld rente (zij het iets minder). Op deze manier steun je ons project en soortgelijke projecten.

3. Giften: giften worden als spaargeld ondergebracht bij het Anna Maria Fonds. Stort op Centrale Volksbank, rek.nr. 92.04.37.052 tnv Vereniging Hertogstraat. 

Twijfels? Voor meer informatie over de manieren om ons financieel te helpen, kun je ons schrijven of bellen. Hierop ontvang je een uitgebreide brochure met alle noodzakelijke info. Heb je geen geld, of wil je sowieso helpen met de verbouwingsplannen, welkom. 

STEUNGROEP MULUTA EIST PASSENDE HUISVESTING 

AMSTERDAM - Het is nu meer dan een halt jaar geleden dat Mevrouw Muluta na 14 dagen gedwongen verblijf In achtereenvolgens de transitruimte op Schiphol, de grensgevangenis in Amsterdam Zuid-Oost en het OC In Nijeveen in het ziekenhuis van Meppel overleed. 

Al gauw werd duidelijk dat een en ander niet klopte. De daarna opgerichte steungroep Muluta is duidelijk geworden dat er op z'n minst sprake is geweest van nalatigheid in de zaak Muluta. Omdat de kritiek toenam en de zaak in de publiciteit is gekomen heeft Justitie besloten een onderzoek in te stellen naar de gang van zaken op Schiphol door de rijksrecherche. Tevens heeft de Geneeskundig Inspecteur een onderzoek laten doen dat vrij vlot af was. Hierin werd onder andere geconstateerd dat in de grensgevangenis nog niet alles geregeld was zoals behoorde te zijn.  

Het rijksrecherche-onderzoek heeft enige tijd geduurd, is inmiddels al enige tijd af, maar wordt om onduidelijke redenen nog steeds niet door staatssecretaris Kosto geopenbaard. De familie zit dus nu al meer dan een half jaar te wachten op de uitslag en de doodsoorzaak, waarbij ze hopen dat erkend wordt dat er sprake is van nalatigheid en hun verhaal op waarde geschat wordt.  

Inmiddels heeft de steungroep ook uitgezocht wat er met de verdwenen bagage gebeurd is. Deze bleek al lange tijd op Schiphol te staan, maar de medische papieren waren op het moment dat de bagage gevonden werd toevallig net vernietigd. 

Men zou denken dat Justitie en WVC op z'n minst zouden zorgen dat de heer Muluta en zijn drie kinderen direkt na de dood van mevrouw Muluta, maar ook nu nog enige rust kregen om hun leed te verwerken. Niets is minder waar. De familie Muluta is van het OC Nijeveen overgeplaatst naar het AZC Geeuwenbrug. De familie ervaart dit als een achteruitgang. 

De steungroep heeft daarom een brief naar de heer Kosto gestuurd met de eis om snel iets aan de huisvesting te doen. De brief is tevens naar minister d'Ancona gestuurd. Een citaat uit de brief: De familie woont "nu met zijn vieren in een donkere, deprimerende en kleine kamer. Deze is zowel woon- als slaapkamer en het is er vochtig. Ook is het bijzonder gekompliceerd om telefonisch kontakt met de heer Muluta te krijgen; dat kontakt is noodzakelijk voor hem, de medisch adviseur, de advokate en de steungroep. 

De heer Muluta heeft vaak last van hoofdpijn en heeft slaapproblemen. Volgens hem heeft dit te maken met de manier waarop zij nu gehuisvest zijn. Ook bij z'n kinderen begint die z'n sporen achter te laten. 

We vinden dat de direkt verantwoordelijken in de zaak Muluta, u als staatssecretaris van Justitie en minister D'Ancona nu snel moeten zorgen dat er een definitief passend huis aangeboden wordt. De familie heeft al meerder malen aangegeven in Meppel of direkte omgeving te willen wonen zodat ze in de buurt van het graf van mevrouw Muluta zijn. 

Minister D'Ancona en u laden de verdenking op u met deze zaak zo min mogelijk politieke schade te willen oplopen. En ondertussen de familie Muluta verder in hun ellende te laten zitten. ocht blijken dat er binnen 14 dagen nog geen schot in de zaak zit dan zal de steungroep aktie gaan ondernemen om op andere dan gangbare wijze voor huisvesting te zorgen." 

WAAKZAAMHEID GEBODEN: MISBRUIK VAN HET SOFINUMMER 

DEN HAAG - De koppeling van bestanden vindt op steeds grotere schaal plaats. Veel gemeentes begonnen bij wijze van experiment, of als steekproef, maar later systematies de bestanden van de sociale diensten en de belastingdienst met elkaar te vergelijken. Duizenden 'uitkeringsfraudeurs' vielen door de mand. 

In de roes van dit 'koppelingssukses' worden allerlei nieuwe ideeën geopperd. Zo deed het CDA-kamerlid Doelman-Pel de suggestie de komputer van de Rijksdienst voor het wegverkeer ook te koppelen aan het bestand van de sociale diensten. Op die manier kan in n oogopslag worden gekonstateerd of een uitkeringsgerechtigde niet in een verdacht dure auto rijdt. 

Serieuzer en gevaarlijker is een initiatief van de minister van Binnenlandse Zaken waarin het sofinummer wordt aanbevolen als persoonsnummer. Op dit moment probeert men een gemeentelijke identiteitskaart in te voeren met daarop een persoonsnummer. De minister heeft in haar adviesaanvraag bij de Voorlopige Raad voor de Persoonsinformatievoorziening laten weten dat bij de keuze van zo'n persoonsnummer haar voorkeur uitgaat naar het sofinummer. 

Deze adviesaanvraag en de keuze voor het sofinummer dient te worden gezien in het licht van de Wet op de Identifikatieplicht die binnenkort in de Tweede Kamer zal worden behandeld. In deze wet worden onder meer werkgevers verplicht werknemers te kontroleren op hun identiteit. Daarbij dient ook het sofinummer gekontroleerd te worden.  

De gemeentelijke identiteitskaart komt zo in een heel ander daglicht te staan. Het gaat niet om een aanvulling op de bestaande legitimatiebewijzen, maar om de introduktie van een nationaal legitimatiebewijs nieuwe stijl die iedere werknemer verplicht bij zich dient te hebben. Met dit initiatief dreigt de Nederlander - want alleen iemand met een Nederlandse nationaliteit kan een dergelijke kaart aanvragen - niet alleen opgezadeld te worden met een verplicht legitimatiebewijs, maar dreigt ook het sofinummer algemeen ingevoerd te worden.  

Bij de vele kontakten die de burger heeft met zowel de publieke als de private sektor, zal gevraagd worden naar dit bewijs. Het nummer zal worden gekopieerd en opgenomen in de eigen registratie. Ziekenhuizen, banken, verzekeringbedrijven en talloze andere instanties die bij herhaling te kennen hebben gegeven graag over het nummer te willen beschikken, krijgen op die manier toegang tot het persoonsnummer. 

Daarmee dreigt een ontwikkeling die vergelijkbaar is met die in Zweden en de Verenigde Staten waar een dergelijk nummer al algemeen is geïntroduceerd. De bezwaren spreken voor zich. Door koppelingen worden achter mijn rug om besluiten genomen waar ik moeilijk tegen kan protesteren. En bij het verlies van de kaart hebben anderen gemakkelijk toegang tot mijn gegevens omdat bij opvraag van die gegevens alleen naar het nummer wordt gevraagd. Door de invoering van dit nummer krijgt men niet alleen een nummer, maar dreigt men ook een nummer te worden. 

Bij de invoering van het sofinummer werd ons gegarandeerd dat dit alleen zou worden gebruikt voor het sociale en fiscale netwerk. Deze belofte dreigt snel te worden vergeten. Er is een neiging om het gebruik steeds verder uit te breiden. De vraag is of de gekoppelde burger dat nog wel weet, en of deze niet een heel andere bedoeling had bij het afgeven van informatie. (bron: Privacy en Registratie, no.3, september 1992) 

DE SCHIPHOL MAFFIA 

AMSTERDAM - In Italië herkent men in dat soort praktijken feilloos de hand van de maffia: bouwen zonder vergunning, het buitenspel zetten van democratische spelregels, en het negeren van klachten van burgers, adviezen van eerbiedwaardige commissies en overheidsbesluiten. Hier is de cultuur waarbinnen onze nationale trots, de luchthaven Schiphol, kan groeien en bloeien. 

Heeft dat iets te maken met de luchtramp van vorige week zondag? Alle milieu- en bewonersgroepen die al jaren tegen de machtigste lobby in dit land vechten, zeggen: 'Van ons zul je geen zie-je-wel-we-hebben-het-toch-gezegd horen'. Dat zou ook buitengewoon onkies zijn. Maar er heeft zich geen natuurramp voltrokken. Het had ook goed kunnen aflopen, of in New Vork kunnen gebeuren, of over dertig jaar. Of veel eerder natuurlijk. Incidenten zat. Onlangs landde op Schiphol een vliegende doodskist uit Nigeria. Hij mocht dan ook niet vertrekken. 

Maar hij was wel aan komen vliegen boven dichtbevolkt gebied. De reputatie van Schiphol als veilige luchthaven heeft betrekking op het hoog opgeleide personeel, de heldere procedures en efficiënte controle - niet op de zogeheten externe veiligheid. Tachtig procent van de ongelukken in de luchtvaart gebeurt bij het opstijgen en landen, tussen drie en vijf kilometer van de luchthavens.  

Het gebied rondom Schiphol is dichter bevolkt dan rondom München, Frankfurt, Parijs en Londen. De kans op een vliegramp zoals die vorige week zondag heeft plaatsgevonden, is nul, want in geval van problemen kan de piloot dichtbevolkte gebieden vermijden - zo zeggen de rapporten. Net zoals in Tjernobyl is er iets gebeurd dat niet had kunnen gebeuren, maar waarvan de omwonenden allang weten dat je erop kunt wachten. 

Schiphol wil uitbreiden, het luchtverkeer moet groeien van 15 miljoen passagiers per jaar nu tot 50 miljoen in het jaar 2015. Niet alleen actievoerders, maar ook hoogleraren, adviescommissies en specialisten wijzen erop dat met toename van het aantal vluchten de kans op ongelukken evenredig toeneemt. Er zullen files in de lucht ontstaan, verkeer in diverse luchtlagen, circulerend luchtverkeer dat wacht op toestemming om te landen. Boven de Randstad. 

De Centrale Raad voor Milieuhygiëne, een adviesorgaan van de overheid, toetste het Plan van Aanpak van Schip hol aan het Nationaal Milieubeleidsplan en gaf Schiphol een dikke onvoldoende op het gebied van geluidshinder en uitstoot van giftige stoffen, en constateerde dat er over de veiligheid niets werd gezegd. Dat hielp niet, want het Plan van Aanpak was een zogeheten public private partnership, dit wil zeggen dat het plan was ondertekend door betrokken gemeenten, provincie en rijk voordat het aan de democratische procedures werd vrijgegeven. Voor verontruste burgers verviel daarmee iedere beroepsmogelijkheid - de overheden hadden immers hun handen al gebonden. 

Schiphol is een staat in de staat, de luchthaven slaagt erin zich te onttrekken aan alle normen. Zo valt een vliegtuig met overvol geladen tanks niet onder het vervoer van gevaarlijke stoffen en is de uitstoot van giftige stoffen niet aan de normale maxima gebonden. De effecten veranderen er niet door, zoals afgelopen zondag bleek. Op de brandstof wordt geen belasting betaald (kerosine kost op die manier dertig cent per liter), er wordt geen BTW geheven over vliegtickets, de grondprijzen worden kunstmatig laag gehouden.  

De overheid dekt tekorten en betaalt honderden miljoenen om huizen in de omgeving te isoleren. Vliegen zou vijf tot zes keer zo duur worden als de echte kosten worden doorberekend. Dat zou - uitgesproken doelstelling van milieubeleid - de mobiliteit flink kunnen beperken. En ook zo'n verschijnsel als de parallel import: om fiscale redenen is het voor sommige produkten (bloemen o.a.) lucratief om een partij naar de veiling in Aalsmeer te vliegen, daar te verhandelen en dan terug te brengen naar het land van herkomst. 

Het wereldje van Peter Stuyvesant is klein; de specialisten trekken van tijd tot tijd een ander jasje aan, de ambtenaar gaat bij het bedrijf werken, de bedrijfsman wordt politicus, de politicus aandeelhouder. Het wereldje is ook toegankelijk. Gedogen is overheidsbeleid geworden. Meer dan tien jaar geleden beloofde de overheid te komen met regels en normen voor de geluidshinder. Niets meer van vernomen.  

Op de eerste persconferentie na de ramp verklaarde May Weggen: 'Het eerste dat opviel was dat het vliegtuig langzaam opsteeg, moeilijk omhoog kon komen, maar dat is voor zo 'n zwaarbeladen toestel niet opmerkelijk'. De omwonenden die al jaren klagen dat daardoor eens per maand de dakpannen van hun huizen vliegen, werden tot nu toe ongeveer voor leugenaar uitgemaakt.  

Het is dit soort arrogantie dat bewoners tot wanhoop brengt en mensen als professor Bouwes uit Nijmegen, voorzitter van de adviescommissie die het Plan van Aanpak bekeek, tot de constatering bracht dat de luchtvaart 'zich aan democratische controle onttrekt'. De politieke cultuur die de beslissingen over Schiphol dicteert, is in zichzelf een gevaar voor de veiligheid. (Vrij naar de Groene Amsterdammer)

Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1992