UIT: NN #108 van 16 april 1992   

Aanslag op vrouwenorganisatie in el salvador 

Eind maart is een aanslag gepleegd op Isabel Rumirez, een medewerkster van Conamus. Conamus is een vrouwenorganisatie in El Salvador die zich bezig houdt met seksueel geweld en andere vormen van geweld tegen vrouwen in EI Salvador. Een groep vrouwen die deel uitmaken van de internationale werkplaats ULTIMATUM, in Amsterdam, steunt deze organisatie. (Zie ook 'Ondersteuning voor Salvadoraanse vrouwengroep' in de NN Vrouwenspecial van 8 maart jl.) Twee leden van de steungroep interviewden Isabel, om haar te vragen wat er precies gebeurd is.  

Hoe vond de aanslag plaats? 

"Dit is één van de dingen die wat betreft aanslagen al sinds een jaar gebeuren. In november 1990 zijn ze begonnen met bedreigingen via telefoon en brieven. In dat kader moet de aanslag op mij vrijdag 27 maart gezien worden. Ik ging om 21.30 uur naar huis toen er een bruine pick-up achter me aan kwam rijden. Ik lette er wel op maar dacht dat het niet zo'n vaart liep omdat er een andere auto tussen kwam rijden. 

"Toen die andere auto langs was, kwam de bruine pick-up weer en ik voelde alleen een klap. Mensen uit de buurt hoorden het en de aanvallers gingen weg. Bij het onderzoeken van de auto vonden we een klein pistool. We hebben de conclusie getrokken dat het een opeenstapeling van intimidatie is op verschillende organisaties. De laatste tijd zijn er opeenvolgende intimidaties om de vredesakkoorden te vertragen. Ze hopen met terreur het werk van de organisaties te verminderen. 

"Als ze mij hadden willen vermoorden hadden ze dat kunnen doen. De aanslag was om mij te laten weten, dat zij wisten waar ik ben en wat ik doe. Bij vrouwen van het comitee de madres Colefan en de la Muses en C.D.H. zijn ze de huizen binnengedrongen en hebben alleen dingen van weinig waarde meegenomen. Daarmee was het duidelijk dat het de politie was, omdat de dingen van waarde bleven liggen. 

Waarom hebben jullie niet meer publiciteit eraan gegeven? 

"We hebben te weinig geld en de gevestigde media willen dit soort dingen niet publiceren. We hebben bericht gestuurd naar de pers, maar alleen drie radiostations hebben daar iets mee gedaan. We hebben een advertentie in de Diario Latino gezet. Niet alleen mijn geval is naar de pers gestuurd, ook andere zaken die de laatste tijd gebeurd zijn. Bijvoorbeeld: twee vrouwen van de Muse die in het Departemento de Libertad werkten, waren door soldaten bedreigd dat ze meegenomen zouden worden en als vermist opgegeven. We hebben ook naar de Onusal (Verenigde Naties) een advertentie gestuurd. Eerst wilden ze deze niet aannemen. 

"We maken ons zorgen over het te weinig doen van de Onusal. Dit soort gevallen zit bij hun verantwoordelijkheden. Ze moeten ook wat doen aan het leger, dat de hele tijd in de wijk rond patrouilleert. Volgens de akkoorden mogen zij dat niet meer. De Movimiento Popular is aan het overleggen over hoe zij er voor moeten zorgen dat de mensen die dit behoren te onderzoeken, dat ook gaan doen. 

Wie plegen die aanslagen? 

"Volgens mij moet het de eerste brigade van het leger zijn, omdat het in november 1990 al begonnen is. Ik kreeg toen een foto van mij met al mijn persoonlijke gegevens op de achterkant. Deze foto's hadden ze in november 1989 al meegenomen. Dit is een teken dat het van hen afkomt. Dezelfde tijd zijn ook de telefoontjes begonnen naar het kantoor van Conamus. Als redactie hebben wij een open brief naar Christiani gestuurd. 

Wat kunnen jullie nog meer aan publiciteit doen? Als zoiets bijvoorbeeld in Nederland gebeurt, worden er demonstraties en manifestaties georganiseerd. 

"Je kan hier niet bij elke schending van de mensenrechten een demonstratie bij elkaar roepen. We plaatsen wel elke keer een advertentie in de krant en we krijgen veel respons van buitenlandse solidariteit. Bijvoorbeeld: vorig jaar kwam er een golf van dreigementen bij mij binnen en hebben ze mijn hele huis kapot gemaakt en overhoop gehaald. Dat is opgehouden doordat allerlei buitenlandse vrouwenorganisaties telegrammen naar de Amerikaanse ambassade gestuurd hebben. In de telegrammen stond een oproep dat dit soort dingen moesten ophouden, evenals in een open brief aan Christiani. Iemand van de ambassade heeft gezegd dat ze niet wilden dat mij wat overkwam. Daarmee is het geheel beëindigd. 

Bent U nu bang? 

"Natuurlijk ben ik bang. Het is één ding om bang te zijn, het andere is om het naast je neer te leggen. Alle mensen die bij volksorganisaties werken lopen gevaar, maar ze moeten toch doorgaan met hun werk. 

Heeft U iets te vertellen aan de mensen in Nederland? 

"Wat eigenlijk het belangrijkste is, is dat de mensen niet gaan denken dat met het stoppen van de oorlog de situatie erg veranderd is. Alleen op militair gebied is de oorlog opgehouden, maar de oorzaken waarom de oorlog begonnen is zijn nog steeds in discussie. Solidariteit is nodig om door te kunnen gaan met de strijd. 

"Vandaag gaan we naar het gerechtshof vanwege de moord op onze medewerkster van ons radioprogramma, drie jaar geleden. In die drie jaar is er geen enkel onderzoek geweest. We zijn nog steeds de zelfde dingen aan het afdwingen. Zoals bijv. het geld dat we zouden krijgen op 15 februari. Geld om het leven van de vrouwen te verbeteren. Ze liggen al twee maanden achter. 

Wat verwachten jullie tot oktober? 

"Het enige dat we verwachten is dat de akkoorden uitgevoerd moeten worden. Als dat niet gebeurt zal er niets veranderen. 

Verwacht je dat er meer intimidatie en bedreigingen zullen komen? 

"Ja, want als je het bekijkt vanuit het oogpunt van rechts, dan is dit een politieke afgang. Als de akkoorden verwezenlijkt worden, moet rechts veel veranderen. Dat accepteren ze niet. De hele prestige-campagne die de regering voert tegen de Movimiento Popular. De staking van de bazen, het in discrediet brengen van het Frente, het is allemaal doel van die campagne. Ik verwacht dat rechts alles gaat doen om het naleven van de akkoorden onmogelijk te maken."  

Groetjes van Winnie en Michaélla