UIT: NN #107 van 2 april 1992
KOLOFON
Waarom, waarom
"Dat kan echt niet, die foto is zo misplaatst!", zegt m'n kollega op een uitermate irritante verwijtende toon. Is die nou helemaal besodemieterd, sta ik hier om half vier woensdagnacht mijzelf kapot te peinzen over vier pagina's die ik nog te lay-outen heb. Kom ik hier met alle goeie bedoelingen naartoe, krijg ik zes pagina's kale tekst voor m'n sufferd gepresenteerd. Dat is pas een martelgang, beeldmateriaal zoeken dat enigszins bij de tekst past. Moet je ook eens doen, kom eens kijken bij NN. Daar hebben ze toch een prachtig foto-archief!
Vergeet het maar, alles, maar dan ook werkelijk alles ligt hier door elkaar, je breekt je de nek als je de wc zoekt. En dan krijg je een grote bek als ze vinden dat je het niet goed doet. Ik vraag er niks voor, voor nop sta ik hier tot vroeg in de ochtend vorm te geven aan een krant die morgenavond gedrukt en wel naar de post gebracht wordt. Ik doe het alleen omdat ik dat blad wel zie zitten, zo belangrijk vind.
Ook al zou ik maar al te graag willen dat die gasten van de redaktie eens wat luchtiger gingen schrijven. Al die kritiek, niks deugt er aan de wereld. Overal hebben ze wel wat te kankeren over, niemand doet het goed. En ik dus ook niet, mag niet zo lay-outen als ik zelf zou willen. Nee, daar hebben ze dan af en toe diskussies over. Hoe er vaste vorm gegeven kan worden aan de inhoud, want dat leest rustiger, is vertrouwd.
NN wordt oud, waar is de spontaniteit gebleven. Nog niet zo lang geleden werd er nog van alles door elkaar geplakt, pleurden mensen stukjes tekst op de grond omdat "er geen plek meer voor was op het papier".
Als je dus vrijdag of zaterdag dit blad openslaat, denk dan ook eens een beetje aan mij. Ik heb geen vakbond die voor me opkomt, moet het in m'n uppie zien te rooien. Mag niet naar bed omdat die kolerekrant zo nodig om half negen naar de drukker gebracht moet worden. Trouwens, die eindredakteu... @*i6ê
Pauze
Groetjes aan Rop, Tups en Leon.