Naar archief

UIT: NN #97 van 14 november 1991  

RARA kommunikee 

Exploderende Toiletpotten bij ministerie van Justitie veroorzaakt door wegwerpen asielrechten?! Staatssecretaris Kosto slaat hand aan eigen schuur uit angst voor illegale bollenpellers?! Vannacht, van 12 op 13 november, hebben zich op twee plaatsen raadselachtige explosies voorgedaan, waarvan de oorzaak in kringen van het MINISTERIE VAN JUSTITIE en met name STAATSSECRETARIS KOSTO gezocht wordt. Onderzoek zal aantonen dat na herhaalde, tijdige waarschuwingen bij politie, brandweer, en bij de objecten zelf, er bij het Ministerie van Justitie in Den Haag en bij staatssecretaris Kosto in Grootschermer meerdere ladingen tot ontploffing zijn gebracht. Dat het daarbij slechts ging om het toedienen van materiële schade, zal blijken uit de wijze van plaatsing en keuze van het tijdstip. Met deze acties willen wij een grens stellen aan het asielbeleid dat mensen afschrijft, uitsluit en ontmenselijkt. Een beleid met signatuur maar zonder smoel, gemaakt door loyale ambtenaren en politiek verantwoordelijken. Aanwijsbaar en aan te pakken.   

EEN CHRONOLOGIE   

MAART '91 

Het Nederlandse volk zal zich verplicht moeten gaan legitimeren. Het zal daar echter nauwelijks last van hebben omdat het niet om de controle op de witte Nederlanders zal gaan, maar om een verscherpt toezicht op illegalen. Diezelfde Nederlanders kunnen weer gerust ademhalen. Het is geen maatregel die hun privacy wil aantasten. De maatregel is er een van een reeks die slechts de bedoeling heeft het doen en laten van een geselecteerde bevolkingsgroep te volgen -te weten die vermaledijde illegalen-, in kaart te brengen en uiteindelijk in de greep te krijgen. 

Sommige Nederlanders zullen zich de verbazing van de na-oorlogse historici kunnen herinneren over het gemak waarmee de nazi's de Nederlandse joden wisten op te sporen. Eenzelfde ambtenarenapparaat en ambtenarenmentaliteit van politici die het destijds mogelijk maakten het Joodse proletariaat en de Joodse intelligentia geruisloos over te leveren aan de Endlösung heerst weer. Het gaat zeker niet om de vestiging van een duizendjarig rijk ontdaan van vreemde smetten.  

Integendeel, hedendaags barbarisme in Noord-West Europa kleedt zich in de modernistische dracht van vooruitgang, verlichting en welvaart. Niet het 'gesundes Volksempfinden' wordt op hysterische wijze voorgeschoteld. Het gaat hier om ogenschijnlijk zeer redelijke probleemstellingen. Nederland is toch te klein om alle vluchtelingen van de wereld op te vangen? De blanke welvaart Staat toch onder druk? De kleine man moet overtuigd worden, dus moet het kaf van het koren onder de vluchtelingen gescheiden worden. Het hedendaagse politieke establishment doet in rigiditeit en botheid niet onder voor Colijn en consorten, het is alleen de vraag wat hun drijfveren zijn. Wie of wat vertegenwoordigen ze eigenlijk? 

MEI '91 

- Staatssecretaris Kosto en consorten leggen een advies van de Raad van State m.b.t. het verdrag van Schengen naast zich neer. De kamer mag zich buigen over de definitieve -te tekenen- versie van het verdrag. Hiermee is iedere democratische legitimiteit omtrent dit monsterverbond verdwenen. De kritiek van allerlei maatschappelijke organisaties op de passages waar het om het vreemdelingenrecht en asielbeleid gaat wordt daarmee ook geneutraliseerd. 

- Het kabinet legt de voorstellen van de commissie Mulder naast zich neer. Het verschijnsel dat het kabinet steeds vaker adviezen van gewicht naast zich neerlegt wordt beleid. Dit kabinet heeft een geheel eigen spoor. Maatschappelijke organisaties die proberen een voet tussen de deur te krijgen, zien de deur weer dicht geduwd door het voltallig kabinet, voorop Kosto en Kok. 

JUNI '91 

- Onder de bezielende leiding van de socialisten besluit Frankrijk de illegalen met vliegtuigen tegelijk eruit te gooien. 

- De Amsterdamse hoofdcommissaris van politie Nordholt acht het klimaat rijp genoeg om de duiten uit de zak te doen door er nog een in te doen. Amsterdam moet Brusselse en Antwerpse rassenrellen vrezen als er niet snel wat 'aan de illegalen' gedaan wordt. En Is het al niet jaren geleden voorspeld dat Amsterdam zich kan ontpoppen als een nieuw Brixton omdat de Amsterdamse politie zich een zekere reputatie heeft verworven een van de korpsen te zijn waar meestal buitenlanders tegen een politiekogel aanlopen? 

- De Nederlandse geloofsgenoot in de schoonheid van de roos en de geheven vuist, Kok, doet een uitval naar al die parasiterende illegalen. 

JULI '91 

- Zwitserland viert zijn vijfhonderdjarig bestaan onder andere met een brand aanslag op een asielzoekerscentrum. Dergelijke aanslagen zijn hier een continue praktijk. Er blijkt meer onder dat volk te leven dan het streven naar geld en nijverheid onder het mom van neutraliteit. 

- Een lid van de Verenigde Duitse regering laat zich, in het geheel niet per ongeluk, ontvallen dat het Duitse volk wil dat het leger ingezet wordt tegen de groeiende stroom vluchtelingen. "Het volk roept om ordetroepen". Dergelijke taal is in regeringskringen in Duitsland al een tijd niet meer gehoord... 

AUGUSTUS '91 

- De Verenigde Duitse regering wil een grondwetswijziging om een einde te maken aan het universele asielrecht van vluchtelingen op Duitse bodem. Het feit dat dit grondwetartikel de Duitsers opgelegd is door de geallieerden om, in ieder geval, herinnerd te worden aan het verleden, wordt onder de mat geveegd. Vervolgens veegt het Europese establishment daarop z'n voeten bij het betreden van het Schengenoverleg. 

- In Italië wordt daadwerkelijk het leger ingezet tegen vluchtelingen: Albanese vluchtelingen worden als wilde beesten in een stadion opeen gepropt en gevangen gezet. Wanneer zij zich verzetten tegen deze onhoudbare toestand volgt een veldslag met het leger. Omdat dit toch wel een smet op een 'beschaafd land' als Italië werpt, worden zij vervolgens met een fooi op het vliegtuig naar huis gezet. 

- Resultaten van een enquête worden gepubliceerd: de helft van alle Nederlanders zou van mening zij dat buitenlanders terug moeten keren naar hun land van herkomst. Het beleid werpt zijn 'vruchten' af; net als in de reclamewereld geldt ook hier dat als je bepaalde dingen maar vaak genoeg hoort, je er vanzelf in gaat geloven... 

SEPTEMBER '91 

Eind augustus, begin september waren dan de debatten over het asielbeleid. Justitie en WVC hadden hoog ingezet. Rechten van asielzoekers moesten worden ingeleverd voor een snellere uitzetting; Marechaussees moesten de buitengrenzen van het Schengen-gebied van Schiphol naar de vluchtlanden met -verhoogd -risico verleggen. Dit heet dan eufemistisch 'pre-flight-controle'. 

Asielzoekers worden gescheiden in kanshebbers en geen-kanshebbers en apart ondergebracht. Niet alles heeft het gehaald. Zo komen er geen gescheiden opvangcentra voor kanshebbers en niet-kanshebers. Maar in grote lijnen blijft het beleid overeind. Buitenlandse Zaken zal de ambtsberichten m.b.t. de vluchtelingen-producerende landen blijven verzorgen, waarmee justitie verzekerd blijft van een informatiestroom die het asielbeleid rechtvaardigt. 

Al met al is het een groot non-debat geworden. Veel woorden, weinig wol en van een fundamenteel debat over oorzaak en gevolg is al helemaal geen sprake geweest. Bij gebrek aan een politieke visie hebben de Nederlandse politici zich gestort op het ontwikkelen van een technisch instrumentarium om maatschappelijke problemen te lijf te gaan.  

Zo ook de Nederlandse Fukuyama, Bolkestein. In een poging de visionair uit te hangen heeft Bolk geprobeerd om het vluchtelingenbeleid en het minderhedenbeleid voor de toekomst te definiëren. Met in z'n achterhoofd de demografische werkelijkheid dat in het jaar 2010 zo'n 34 procent van de bevolking uit migranten zal bestaan betoogt hij dat de witte westerse waarden universeel zijn en per definitie opgelegd mogen worden aan migranten. 

Hij belichaamt de westerse angst om een samenleving te hebben met een dergelijk grote minderheid. Die grote minderheid zal politieke rechten willen; zal economische eisen stellen maar zal bovenal eigen spelregels willen creëren m.b.t. de democratie. Met andere woorden, ze zullen hun stempel op deze maatschappij drukken die noodzakelijkerwijs zal afwijken van het liberale reliëf wat Bolk . meent te zien in de Noordelijke samenlevingen. 

Maar met z'n pleidooi voor de universaliteit van de westerse witte waarden en z'n aanpassen-of-oprotten mentaliteit probeert hij bovenal een discussiekader te scheppen waarbinnen het 'vreemdelingenvraagstuk' in de toekomst gezien moet worden. Het is een handige zet. Het probeert de angel uit het debat omtrent asielzoekers te halen, door een ogenschijnlijk logische redenering op poten te zetten met betrekking tot het aantal migranten wat de Nederlandse samenleving eigenlijk kan hebben en hoe die zich dienen te gedragen. 

Quotering van de gewenste hoeveelheid buitenlanders in combinatie met onderwerping aan de witte wetten en moraal, dat is het strategische concept van Bolkestein. Een concept wat met overgave gevolgd wordt door Dales van binnenlandse zaken die meteen een 'Brede Maatschappelijke Discussie' over de minderheden wil organiseren onder het motto: 'over U, zonder U'. 

OKTOBER '91 

- In Frankrijk probeert Giscard d'Estaing Le Pen rechts in te halen, hetgeen hem ook lukt. Door in plaats van het zogenaamde "grondrecht" het "bloedrecht" in te voeren, zou Frankrijk de migranten en vluchtelingen definitief kunnen uitsluiten van alle rechten. 

- In Duitsland vinden er pogroms plaats op de verblijfplaatsen van asielzoekers, naast aanslagen op hun huizen. Dit alles meestal met passieve ondersteuning van de bevolking, maar soms ook actief. De voortdurende politieke problematisering van de komende asielzoekers en reeds aanwezige minderheden, door individuele politici en politieke partijen, werpt dramatische resultaten af. De politici hebben de morele rem losgelaten; dat dunne laagje vernis van wat beschaving heet, eraf geschraapt, door voortdurend en steeds dwingender bij alle bestaande maatschappelijke problemen, de buitenlander in het vizier te brengen.  

Woningnood; hogere belastingen; de explosief gestegen werkloosheid ten gevolge van de hereniging: dit alles werd veroorzaakt door de komst van zoveel 'aus- und übersiedler', naast de gewone driecontinentale vluchtelingen. Het blijkt de ideale manier om de aandacht van de verkiezingsbeloftes van de CDU af te leiden. Beloftes die van de hereniging niet het beloofde paradijs op aarde maakte, maar een keiharde sanering van het vroegere Oost-Duitsland onder leiding van Treuhand, tot gevolg had. 

Dezelfde politici die direct verantwoordelijk zijn voor de pogroms zijn nu degenen die de oorzaak van de golf van buitenlanderhaat leggen bij het onverwerkte stalinistische verleden van de Oost-Duitsers. Dat de meeste aanslagen nu in West-Duitsland plaatsvinden gaat aan ze voorbij. Het is niet allemaal terug te voeren op het stalinistische verleden: het is hun bruine verleden dat West- noch Oost-Duitsers verwerkt hebben. Het stalinisme in de DDR had dezelfde voedingsbodem als het fascisme. 

Alweer diezelfde politici bagatelliseren de bruine vlek op hun blazoen. Het zou eigenlijk niet meer zijn dan een uit de hand gelopen uiting van frustratie van wat snotapen van 16 à 17 jaar. Een keer over de knie leggen zou dan eigenlijk al voldoende zijn. Jammer dat er niet genoeg ouders zijn die de noodzaak daarvan inzien, maar die zullen het te druk hebben met het overleven in de paradise-jungle, of zijn het er eenvoudigweg niet mee oneens. 

De politici die Duitsland zo graag als een ware (bewezen) democratie presenteren, zijn dezelfde die in eigen land met het grootste gemak het racisme en de vreemdelingenhaat als instrument gebruiken. Het volgende citaat uit de Süddeutsche Zeitung... 

'(...) Ondertussen worden vrijwel elke dag aanvallen op vreemdelingen uitgevoerd. Desondanks praten Duitse politici nog steeds eindeloos en met grote stelligheid over 'frauderende asielzoekers'. in plaats dat de discussie in toom wordt gehouden, wordt de discussie op deze manier opgejaagd en steeds meer verpest (...)'. (Volkskrant 12-1091). 

...geldt zeker niet alleen voor de Duitse politici. Ais je de recente uitspraken van Wim Kok, Aad Kosto, Louis Toback of Giscard d'Estaing naast elkaar zet, dan verschilt alleen de taal waarin de dingen gezegd worden, de inhoud is hetzelfde. 

DE MAAKBAARHEID 

Op 13 november vindt de zoveelste bijeenkomst op het niveau van Europese ministers van Justitie plaats. Doel is de verdere invulling van de harmonisering van het vluchtelingenbeleid. Al geruime tijd stellen diverse opiniërende media zich de vraag wat dit kabinet, in casu Kosto, eigenlijk bezielt met z'n persoonlijke kruistocht tegen buitenlanders en voor een blank en beheersbaar Europa. 

Van diverse kanten is al geopperd dat het politieke establishment dolgedraaid is. Niet dat je ze met het schuim op de bek de binnensteden ziet afstropen op zoek naar illegalen, maar je ziet het aan de ogen. Die paranoia, die blik waarmee ze in de camera kijken alsof ze willen zeggen: "jullie weten niet wat er aan de hand is, jullie begrijpen dat niet, ZE KOMEN !!!". 

Maar hun werkelijkheidsbesef is nog niet in dat stadium van paranoia, dat ze dit hardop durven zeggen. We worden slechts mondjesmaat deelgenoot gemaakt van hun hysterie en door middel van manipulatie van gegevens en werkelijke getallen proberen ze de bevolking te overtuigen van hun paranoïde wereldbeeld. 

En als echte politici maken ze van hun afwijking een kunst, proberen ze de bevolking te beroven van de werkelijkheid. Het berooft ons bijna de adem. We zijn hier getuige van een geheel nieuwe interpretatie van een sociaal-democratisch credo; dit dolgedraaide zootje neemt de 'maakbaarheid van de samenleving' letterlijk. Alleen gaat het hier niet meer om de bescherming van de zwakken of het creëren van kansen voor mensen aan de onderkant: allemaal achter de panelen geschoven van de nieuwe flinksheid. Niet dat dit alles nou zo vreselijk nieuw is, het is alleen zo abrupt en absoluut en het roept vooral schaamte op. Wat is dat nou voor samenleving waarin mensen zonder pardon ieder bestaansrecht ontnomen wordt? Waarin mensen die zich kapot gewerkt hebben, vervolgens in de grote WAO-vergaarbak gesodemieterd zijn om uiteindelijk te eindigen op de laatste tree? 

De overeenkomst tussen de aanpak van (illegale) buitenlanders en WAO'ers is dat het beide groepen betreft die zich uitstekend laten lenen om tegen aan te schoppen. De een om het algemeen gevoel van onbehagen op af te wentelen; de ander om een financieel offer te brengen ten gunste van de zo getergde middelen en hogere inkomens. Wat hebben die immers al niet moeten inleveren!! En wie zorgt er hier nu eigenlijk voor economische groei en de produktiviteit? Niet de illegalen, die zijn hooguit goed om -zonder rechtengoedkope arbeid te leveren; zij zijn een factor om de produktiekosten laag te houden, maar mogen daar zeker. geen rechten aan ontlenen. Hun arbeid vind je niet terug in de officiële cijfers. 

Dit is dus de manier om de bestuurlijke en politieke crisis op te lossen, zo ziet Nederland er dus uit in een verenigd Europa. 

DE NIEUWE WERELDORDE VAN HET BINNENHOF 

De historici van de toekomst zal het hoofdbrekens kosten om te achterhalen wat de context is geweest waarbinnen de xenofobie van de politiek tot wasdom is gekomen. In het ondermaanse hier en nu zijn er genoeg die hun hoofd breken over het hoe en waarom van het rabiate anti-vluchtelingengedrag van politici; een zoektocht naar de politieke ratio ervan.  

Maar het hele idee van het bestaan van een politieke ratio, veronderstelt bijna dat er dus ook een logica aan ten grondslag ligt. Een logica die dus redelijkerwijs, dat wil zeggen met argumenten, bestreden kan worden. Een veronderstelling die dus ook hoop zou moeten bieden op beïnvloeding van de besluitvorming, zoals die zich afspeelt in het paleis aan het Binnenhof. Mooi zou het zijn. Maar het hysterische karakter van de vluchtelingenfobie van Tweede Kamer en regering onttrekt zich aan de spelregels van de overlegdemocratie. De beleidsmakers stellen hun 'product' niet ter discussie. Ze mystificeren het 'product' vreemdelingenbeleid: de vreemdeling is een vreemde entiteit die buiten de werkelijkheid staat. Het is niet de buitenlander die iedereen kent en waarvan iedereen zegt dat die nou juist wel deugt. 

Nee, het is de buitenlander die nog moet komen, de nog niet gematerialiseerde dreiging van buitenaf. De buitenlander die ons eten komt stelen; die onze welvaart komt ondermijnen; de ritselaar, sjacheraar, crimineel in spé, kortom een gemoderniseerde versie van het archetype van de Eeuwige Jood. Het spreekt voor zich dat iedere openlijke associatie met dit idee voorkomen moet worden; evenzo spreekt het voor zich dat die dreiging wel degelijk als reëel voorgesteld moet worden. 

Dat gaat dan als volgt: Kosto krijgt van Van den Broek te horen dat op Europees niveau besloten is het vluchtelingenbeleid te harmoniseren. Maar hoe verkoop je dat? Er worden in de ministerraad wat suggestieve opmerkingen gemaakt, men mompelt wat over de onbeheersbaarheid van het 'probleem', leest nog wat rapportages van commissarissen van politie; slaat de landenreportage van het ministerie van Buitenlandse Zaken er nog eens op na en zegt: er is helemaal geen reden om te vluchten!  

De toon is gezet; het project gaat van de grond komen. Kosto verschijnt op kantoor en ontbiedt Nawijn (directie vreemdelingenzaken). Het wordt heikel; beide heren beseffen dat ze een beleid moeten ontwerpen wat niet zo gemakkelijk gepruimd gaat worden. Kosto geeft z'n staf, bevolkt met loyale -elke kleur dienende- ambtenaren, opdracht een beleid te ontwerpen voorzien van de nodige cijfers en onderbouwingen. 

Opgewekt gaan de ambtenaren aan het werk, improviseren en selectief presenteren is al sinds jaar en dag de state of the art van het beleid maken. Totdat een hunner in verbijstering opkijkt; de cijfers en onderzoeken nog eens naloopt en tot de conclusie moet komen dat het allemaal gelul is. Mevrouw Aalberts van het ministeriële Wetenschappelijk Onderzoeks en Documentatie Centrum heeft haar carrière zojuist aanzienlijk bekort. Ze heeft een grondregel van de ambtenarij geschonden: gij zult niet het oordeel van de beleidsmaker in twijfel trekken en gij zult deze zeker niet in de openbaarheid brengen. 

Maar hiermee is een mechanisme beschreven en nog steeds is de politieke ratio ervan niet uitgegraven. Als de -tot politieke stijl verheven- xenofobie nou alleen een Nederlands gegeven was geweest, had je je kunnen afvragen of ze wel gezond eten op het Binnenhof, temeer daar er zo veelvuldig gebruik gemaakt wordt van doorzichtige en domme redeneringen. 

Er is maar één logica in te ontdekken en dat is die van de Europese Eenwording in samenhang met de algehele crisis in de politiek (zowel in ideologische als bestuurlijke zin). Zo bekeken wordt een kader zichtbaar waarbinnen veel raadselachtige gebeurtenissen een plaats krijgen. Zoals het hardhoofdig trotseren van de stormen van maatschappelijk protest met betrekking tot de WAO-plannen. 

Het maakt de kaste van moderne politici ook niet uit of het corporatisme -zo zorgvuldig opgebouwd in de jaren vijf tig- op de helling gezet wordt. De politici zijn op ramkoers gegaan met vakbeweging en andere organisaties om de doodeenvoudige reden dat er een concept bestaat van de moderne staat in een verenigd Europa. En binnen ditzelfde kader wordt duidelijk waarom de Europese politici met vuur durven te spelen in hun mobilisatie van extreem-rechtse sentimenten. Kennelijk valt het eerder te prefereren dat buitenlanders aangevallen worden (door groepen die in de hiërarchie net iets boven de buitenlanders staan) dan dat er rellen ontstaan omdat de neo-paupers hun deel van de welvaart opeisen.  

IT'S PAYTIME! 

De moeder aller veldslagen heeft een gedrocht gebaard waarvan aard en omvang moeilijk te bepalen zijn. Het heet de nieuwe wereldorde en eenderde van de wereld ziet hem met opgetogen verwachting tegemoet; de rest met angst en beven. Het gedrocht omgeeft zich met een schijn van rechtvaardigheid. Een rechtvaardigheid voor de wereld. Geen land ter wereld zal nog begeren wat niet van hem is. Expansie van dictaturen zal worden bestraft. Mensenrechten zijn opeens wel een issue bij overwegingen om tot militaire actie over te gaan. De Verenigde Naties hebben er een zelfbenoemde, gevaarlijke en autonoom opererende vrijwillige politionele macht bij gekregen. 

Niemand hoeft zich illusies te maken over de rol die de VS willen spelen in de nieuwe wereldorde; het concept is als volgt: vermogende landen die bedreigd worden betalen de militaire operatie met Japan op de achtergrond als permanente financier. Europa, in de rol van het oude continent, doet de diplomatieke kant van de zaak; de VS grijpen in in overeenstemming met hun strategische belangen. De nieuwe wereldorde is namelijk een bestendiging van de huidige internationale politiek-economische verhoudingen. 

En precies hierin ligt de angst van tweederde van de wereld, Militair ingrijpen van het Noorden in het Zuiden is niet het begin van een proces, het is het sluitstuk. Het militair ingrijpen van het Noorden is de voortzetting van een economische politiek met andere middelen. Het begin van de oorlog van het Noorden tegen het Zuiden ligt in de gevoerde economische politiek. 

En daar zijn we dan weer op het kruispunt van de redeneringen: het is de internationale politiek die de spelregels en marges bepaalt voor nationaal beleid. Zolang er aan de noodzaak tot vluchten niets verandert, zullen er vluchtelingen blijven komen. Zeker naarmate het welvaartsverschil tussen het Noorden en het Zuiden groter en groter wordt.  

De aanhoudende negatieve economische groei der zuidelijke landen van de afgelopen jaren is één van de belangrijkste oorzaken van de komst van migranten of vluchtelingen. Het zal hen daarbij een rotzorg zijn of hij of zij nu onder deze of geen definitie van vluchtelingen valt. Dat dit op hoog niveau ook gezien wordt blijkt uit de opgelaten ballonnetjes van de laatste tijd. Ze komen uit onverwachte (maar verdachte) hoek.  

Binnen O.E.S.O. kringen wordt nu steeds harder nagedacht over het tegengaan van migratie. Men wil een soort contract afsluiten met de landen in het Zuiden. Het grote voorbeeld voor deze denktank is de VS. Het verdrag dat de VS willen sluiten met de Zuid-Amerikaanse landen omvat een aantal 'spelregels' met betrekking tot de vluchtelingen. De VS verplichten zich om een bepaald gedeelte van hun nationaal-inkomen in Zuid-Amerika te investeren op voorwaarde dat deze landen er voor zorgen dat er met dit geld geïnvesteerd wordt in het op laten drogen van de vluchtelingenstroom. Te voorzien is en te verwachten valt dat de corrupte en half-feodale militaristische regimes niet opeens 'verlicht' gaan denken om de 'sociale kwestie' op te lossen. Het geld zal opgaan aan meer grensbewaking en controle op (en dus repressie van) vluchtelingen. 

ONDERWEG 

Het probleem:

Staatssecretaris Kosto: "Onze grenzen moeten juist open om onze welvaart nog groter te maken. Denk nou niet dat je ze kunt sluiten voor mensen die mee willen profiteren."

De oplossing:

Staatssecretaris Kosto: "Waar ik kan zal ik de stroom migranten beperken, illegalen weren en misbruik van regelingen tegengaan." (Elsevier 12-10-91)  

Het geheel van vluchtelingen politiek lijkt alleen maar te vangen in ideologische termen. Het beweegt zich tussen de beleidsafspraken in het kader van EEN-Europa, de ambtsberichten van Buitenlandse Zaken en de uiteindelijke afwijzing en uitzetting. Een beleid met een signatuur maar zonder smoel. Gekadreerd op internationale conferenties, ingevuld en uitgevoerd door immer loyale, lokale ambtenaren.  

Zoals het rapport Zeevalking. Deze commissie (maart '90) had tot taak: "Advies uitbrengen betreffende het tegengaan van het gebruik van collectieve voorzieningen door in Nederland verblijvende illegalen en betreffende het activeren van binnenlands vreemdelingentoezicht." Het onderzoek resulteerde in voorstellen tot actief ontmoedigingsbeleid ten aanzien van alle terreinen en manieren waarop illegalen zich "staande houden". Waaronder uitsluiting van 'praktisch alle' collectieve voorzieningen. 'Praktisch alle' want "men kan niet voorkomen dat illegale vreemdelingen gebruik maken van de openbare weg." (pag. 19)  

Vluchtelingen worden gedegradeerd tot een niet-bestaan. Na de droeve ervaring huis, haard en familie te moeten achterlaten, volgt de systematische ervaring van vernedering. Het maakt niet uit wat je verhaal is, voorgeprogrammeerde ambtenaren braken een afwijzing in je gezicht. En als je al verder komt knal je tegen een muur van vijandigheid en wantrouwen. Als je ervaringen, je hele cultuur wordt ten iet gedaan. Elke poging om een positieve bijdrage te leveren aan een multiculturele samenleving wordt gesmoord. 

Het is dit beleid, wat mensen afschrijft, uitsluit en ontmenselijkt, dat wij willen aanwijzen en brandmerken. Daarom zijn wij op bezoek geweest op de werkplek waar nijvere justitie-ambtenaren dagelijks schaven en vijlen aan de bouwstenen van het beleid en bij één van de direct politiek verantwoordelijken. Die laatste hebben wij -een moment- deelgenoot willen laten zijn van de ervaring van de vernedering. Daartoe hebben wij hem thuis opgezocht, zijn have en goed mishandeld en zijn privacy met voeten getreden. Hij is als het ware uitgezet, zij het maar voor één nacht. 

Door hen aan de kaak te stellen willen we meewerken aan (de strijd voor) een alternatief en de discussies voorbij de bekende stellingnames voeren. Nee, natuurlijk kan Nederland niet alle vluchtelingen van de wereld opnemen. Het zijn er teveel en Nederland is te klein enzo. Maar iedere -vluchtelingen- organisatie die zelf al begint met 'het kaf van het koren' te scheiden in de hoop dat er op die manier 'slechts echte vluchtelingen' binnenkomen, bevindt zich in een gevarenzone. De definitie van 'echte vluchteling' verandert al naar gelang de politieke wind waait. 

Kern is dat naast oorlog, milieurampen en sexe-specifieke vluchtgronden, armoede een erkende vluchtgrond moet zijn. De oplossing ligt niet in het terugsturen van vluchtelingen maar in een fundamentele wijziging van de internationale economische orde.  

Op weg daarheen moet:

GRENZEN 

De politieke situatie op dit moment schreeuwt om een duidelijk antwoord. De toenemende vreemdelingenhaat in West-Europa wordt in de schoenen van migranten en vluchtelingen geschoven: ze zijn met teveel en willen niet integreren, luidt de officiële boodschap. De politieke beleidsmakers zaaien, op een steeds vruchtbaarder wordende bodem, de vreemdelingenhaat en oogsten zo een passieve instemming met hun algemene politiek. 

Het zogenaamde gelijk van rechts is omgekeerd evenredig aan de zwakte van links en de politici van het midden gebruiken de rechtse sentimenten om te kunnen realiseren wat anders teveel verzet zou oproepen. We zijn ons zeer bewust van de zwakte van links op dit moment. Bewust van het gebrek aan een gemeenschappelijk politiek project en daaruit volgende strategie.  

En hoewel met name links in het Westen een dramatische terugval beleeft, hebben de kameradinnen en kameraden in de rest van de wereld ook te maken met veranderende krachtsverhoudingen. Oude antwoorden gelden niet meer, maar de vragen blijven hetzelfde. Was het in de jaren zeventig nog zo dat de belangrijkste veranderingen zich leken te voltrekken door de strijd van bevrijdingsbewegingen in de drie continenten, nu zien we dat hun positie danig verzwakt is dàt bijvoorbeeld het Cubaanse, Vietnamese en Palestijnse volk door de ineenstorting van het Oostblok helemaal vogelvrij lijken verklaard. 

Wij rouwen in het geheel niet om het falen van de revolutie 'van bovenaf'; de maatschappelijke verandering per decreet; het geloof in het kunnen veranderen van de geschiedenis simpelweg door met een paar mensen af te spreken dat de geschiedenis niet meer is als een optelsom van wetmatigheden. 

Er zijn zeker wetmatigheden. Zo is er de wetmatigheid dat vooruitgang voor het Westen (of tegenwoordig het Noorden), achteruitgang voor het Zuiden betekent (en tegenwoordig ook voor het Oosten). En zo zijn er meer. Maar wat wij op dit moment niet kunnen is daar een automatisch politiek en moreel gelijk aan koppelen. De golven van '68 zijn definitief uitgerold en op hun terugweg. 

De reactie heeft het woord en alle verschijnselen waar links een taboe over uitgesproken had mogen weer ter discussie gesteld worden. Iedereen ziet er blijkbaar opeens de redelijkheid van in om eisen te stellen aan de vreemdeling; je mag ze ook voor profiteurs en klaplopers uitmaken zonder dat je in dezelfde categorie als Janmaat, Prins Bernhard of Joseph Luns geplaatst wordt. Tien jaar geleden was het idee van een invasie in Suriname voor Frans Weisglas alleen een natte droom, tegenwoordig droomt hij hardop. 

Als je de geschiedenis al kunt vertalen in de vraag wat er nou eigenlijk fout is gegaan met revolutionair en radicaal links in Europa, dan zou het antwoord zijn dat er te lang is geloofd in de wetmatigheid van het linkse gelijk met te weinig oog voor het midden dat uiteindelijk de vruchten geplukt heeft. De meesters van het compromis, in het centrum van de macht, zijn er keer op keer in geslaagd iedere maatschappelijke ontwikkeling van betekenis van hun angel te ontdoen. Soms met list en bedrog, zoals het beruchte dubbelbesluit m.b.t. de kernraketten, of de brede maatschappelijke discussie over kernenergie. 

Soms met grof geweld ingezet in een gecompliceerd psychologisch spel, zoals in Italië de spanningsstrategie (de bomaanslag in Bologna) of in Duitsland de herfst van '77 (de Stammheimmoorden). Het geloof in de wetmatigheid van het (militante) linkse gelijk heeft ertoe geleid dat belangrijke terreinen van politiek overgelaten zijn aan de krachten van het midden en die een tikje links daarvan.  

Wil militant links weer een morele autoriteit zijn, zal het zich moeten richten op de zwakke plekken en daar iets tegenover stellen. Zo kan bijvoorbeeld een verenigd Europa voor links heel belangrijk zijn op dit moment waarop vele kunstmatig getrokken grenzen ter discussie staan. Een verenigd Europa van volkeren staat lijnrecht tegenover een verenigd Europa van multinationals. En een van de belangrijkste zwakke plekken van 'het middel' is de democratische legitimiteit van het systeem dat ze vertegenwoordigen. En geen referendum of 'sociale vernieuwing' kan verhullen dat ze in grote problemen verkeren. Stap voor stap zullen de krachten van het midden teruggedrongen moeten worden en voor ons is deze stap er één. We willen met ieder die betrokken is, proberen deze politiek te keren, door vragen te stellen die niet gesteld worden, en grenzen te trekken. 

Ook wij hebben 'het' antwoord niet maar weten wel dat wij ons niet neer willen leggen bij een maatschappij waarin een groot deel van de mensen afgeschreven en rechteloos is. Terwijl de overgrote meerderheid vervalt tot stilzwijgende medeplichtigheid. De enige oplossing ligt in het gezamenlijk vechten voor een andere toekomst. Dat moet en kan op vele manieren. Met deze acties, die wij zien als noodzakelijk tegengeweld, hebben wij daaraan een bijdrage willen leveren in de richting van fundamentele veranderingen.  


Revolutionaire Anti Racistische Actie  

Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1991