● Ravage   ● Archief    ● Overzicht 1990    ● Overzicht #68

UIT: NN #68 van 18 oktober 1990

VROUWENDISKUSSIE POORTGEBOUW

Twee bewoonsters van het gekraakte Poortgebouw in Rotterdam grepen het 10-jarig gekraakt zijn van het pand aan om een diskussiedag te organiseren voor alle vrouwen die in kraakpanden wonen of anderszins aktief zijn in de beweging. De dag werd 5 oktober j.l. gehouden. Het volgende vertelt meer over de redenen voor de dag en over het verloop ervan.

'Tig jaar kraken, tig jaar strijd tegen het seksisme in de beweging. Het Poortgebouw is ook van ons!'

Het poortgebouw in Rotterdam is 10 jaar geleden gekraakt. Een goede reden voor een feest. Zes jaar geleden is het pand aangekocht door de gemeente en verbouwd. Het gebouw biedt plaats  aan 20 mensen, die er een woonruimte hebben met prachtig uitzicht over de Nieuwe Maas. Er wonen 13 mannen en 7 vrouwen.

Twee bewoonsters hebben het 10-jarig bestaan aangegrepen om een landelijke diskussiedag te organiseren voor alle vrouwen die in kraakpanden wonen en/of op de een of andere manier aktief zijn in de beweging anno 1990. Onder het motto (een uitspraak van Rosa Luxemburg): "die revolutionärste tat bleibt immer das laut zu sagen, was ist".

De initiatiefneemsters kijken met gemengde gevoelens tegen hun pand en de beweging aan. Zij vragen zich af wat het Poortgebouw nu nog méér is dan een gebouw waar toevallig een aantal mensen wonen, die douche en keuken delen, maar verder volkomen langs elkaar heen leven. Een pand waar de zorg en verantwoordelijkheid voor de dagelijkse gang van zaken in huis op vrouwen neerkomt en erger nog: waar vrouwen steeds opnieuw met allerlei vormen van seksisme gekonfronteerd worden.

In politieke diskussies, het voorbereiden van akties en huisvergaderingen, worden vrouwen daarbij niet serieus genomen en overschreeuwd. De heren hebben echter een minder grote mond als vrouwen de gang van zaken in huis aan de orde willen stellen of als belangrijke thema's als seksisme of racisme in huis of de beweging door vrouwen ter diskussie gesteld worden. Mannen komen op zo'n diskussieavond óf niet opdagen óf doen hun bek niet open en dus verandert er niets.

Daarbij komt dat veel vrouwen nu kinderen krijgen of willen. De beweging lijkt zeer kindervriendelijk. De (voormalige) kraakpanden bieden qua oppervlakte vaak ook voldoende ruimte voor kinderen. In de dagelijkse praktijk van de panden wordt het echter niet op prijs gesteld als er een kind komt: "Dat geeft zo'n overlast."

De zorg voor de kinderen wordt dan ook niet gedeeld, en erger nog, de meeste huisgenoten wensen ook geen rekening met het kind te houden: Muziek blijft op z'n hardst staan tot diep in de nacht, er wordt een hele pot sambal door de gezamenlijke maaltijd gegooid, bij akties en manifestaties wordt er nooit aan kinderopvang gedacht. Zo wordt het moeders onmogelijk gemaakt aktief in de beweging te blijven en/of in het pand te blijven wonen.

De vrouwen uit Rotterdam vinden dit geen goede zaak. Waarom moet je als bewoonster van een gemengd pand zoveel tijd en energie in de strijd binnenshuis stoppen, terwijl het huis juist een basis zou moeten vormen voor de strijd daarbuiten? Waarom taaien vrouwen uiteindelijk teleurgesteld en moegestreden af en keren een pand en een beweging de rug toe waar zij ook vele jaren van hun leven ingestopt hebben, waar zij voor geknokt hebben en wat zij mede verbouwd hebben?

Zij vrezen dat dit niet alleen voor hun pand geldt, maar voor veel (ex-)kraakpanden in het hele land en voor de hele beweging. Zij merken dat vrouwen niet op eigen voorwaarden aktief kunnen zijn binnen de beweging. Als vrouwen deze zaken ter diskussie stellen, stuiten zij op onbegrip en weerstand bij de mannen. "Dat is jullie probleem."

Voldoende gespreksstof dus voor een landelijke diskussiedag in het Poortgebouw op vrijdag 5 oktober j.l. Vrouwen uit verschillende steden (Rotterdam, Amsterdam, Den Haag, Groningen) hielden een korte inleiding. Vrouwen uit Groningen vertelden over de gebeurtenissen rond het Wolters-Noordhoff Complex en de periode daarna in de gevangenis. Er waren vrouwen van de Intifadagroep uit Rotterdam, een kollektief van zwarte en witte vrouwen die bekendheid wil geven aan de strijd van vrouwen over de hele wereld.

Vrouwen uit Amsterdam vertelden over de positie van vrouwen in de kraakbeweging tien jaar geleden en nu. Vrouwen uit Den Haag vertelden hoe ze nog alleen met vrouwen (en kinderen) panden kraken en bewonen, maar door mannen als zeer onsolidair worden gezien omdat zij hun tijd en energie in vrouwenaktiviteiten stoppen.

Duidelijk was dat de problematiek, zoals die door de Rotterdamse vrouwen naar voren werd gebracht, voor alle aanwezige vrouwen zeer herkenbaar was. Vervolgens vond er een diskussie plaats over een aantal centrale thema's uit de inleidingen. Centraal stond de vraag hoe vrouwen elkaar kunnen steunen in de strijd binnen een gemengd pand en beweging, ondanks verschillen tussen vrouwen onderling.

Want wat is een beweging, die pretendeert maatschappelijke veranderingen na te streven, zonder vrouwen en kinderen? Of moeten vrouwen zich terugtrekken uit de gemengde panden en dito beweging en eigen akties gaan voeren? Binnenkort zal ik uitgebreider verslag van de gevoerde diskussie doen, die snel een vervolg zal krijgen. De dag wed besloten met een groot feest met de swingende vrouwenband 'Handy' .

Coos Huijsman

.Terug naar boven