● Ravage   ● Archief    ● Overzicht 1990    ● Overzicht #62

UIT: NN #62 van 26 juli 1990

WNC: TE GEK OM LOS
TE LOPEN

Het Groningse WNC-complex, inderdaad, complex. Héél complex! Wekenlang was een aantal mensen er, binnen dan wel buiten de bajes, mee bezig en heeft het veel emoties, be- en overdenkingen met zich meegebracht. Nu is iedereen weer "vrij". De storm is gaan liggen. Althans, daar lijkt het mijnerzijds wel op. Ik krijg een leeg, benauwd, onbevredigd gevoel bij de gedachte aan deze tijd, waarin geëvalueerd dient te worden wat er is gebeurd, wat er moet gebeuren en waarin bovenal het menselijk contact dient te worden verbeterd. Ik kan me bedenken dat een dergelijk negatief gevoel geen daadwerkelijke oplossingen teweeg brengt.

Maar ondanks het ontbreken van ervaring met deze manier van schrijven, waarvoor mij waarschijnlijk de juiste woordenschat ontbreekt, de angst voor bittere kritiek en verwachtingen (ik heb géén oplossing), schrijf ik om iets uit te dragen, reakties te ontlokken, omdat ik hoop dat mensen er mee aan de slag gaan, en, hoe is het allejezus mogelijk, omdat er niemand anders iets schreef.

Vandaag, 25 juli, is het precies twee maanden geleden dat ik bewust niet naar Groningen ging. Er was mij te weinig duidelijkheid en gesprekjes met mensen die mij probeerden over te halen deden me realiseren dat de droom van de Tesselschadestraat in Amsterdam nog vele hoofden in slaap dommelde. Huiverige argumenten over politieoptredens in Groningen werden tegengesproken met een argument als: "als we maar met genoeg zijn...". Er werd duidelijk gemaakt dat ik érg hard nodig was, maar een tijd(je) in de bak zag ik niet zo zitten. Tot de laatste mogelijkheid tot vertrek heeft een bekend "haak-nou-niet-af" schuldgevoel me beziggehouden en hoi hoi hoi, wát was ik blij dat ik thuisgebleven was!

Maar wie waren er allemaal bij? Schrik... was die er ook, en die, en die? Hoe voelen zij zich, wat gebeurt er met ze? Kunnen ze er wel tegen? Wat zeggen ze allemaal? Wie wil bezoek? Wie zit eigenlijk waar? Hoeveel verraad je met je post en pakketjes?

Slik, dit is serieus. Dit gaat ver. Te ver. Een machteloos gevoel omdat je zoveel niet beqrijpt, zoveel niet weet. Omdat je op moet knokken tegen media die je verguizen, tegen justitie die ongegeneerd een aantal wetsartikelen uit de kast trekt. De schapen keren zich en masse tegen mijn ideeën, waarvoor 139 als terroristen bestempelde mensen vastzitten. De machteloosheid maakt in meer of mindere mate plaats voor een soort angst met betrekking tot artikel 140. Hoe kun je je solidariteit uitdragen zonder zelf "gevaar" te lopen. Je praat met mensen, je wilt wat doen, met z'n allen. Maar helaas stuit je op mensen die zich distantiëren "omdat ze het niet eens zijn met bepaalde gebeurtenissen", of "omdat er geen dikke vrienden vastzitten" of "omdat ze andere (belangrijke (re) )dingen te doen hebben".

Daar schrok ik behoorlijk van. Ik voelde een soort strijdmoeheid van mensen die hun "portie wel gehad hebben" op dit gebied en min of meer zekerheden hebben gevonden in rustiger of andere manieren van axievoeren. Voor hen biedt "een manier van axievoeren" als deze weinig perspectief, stimulans en motivatie. Daar kon ik me wel wat bij voorstellen, maar het feit was toch dat daar "onze mensen" met "onze ideeën" vastzaten. En ik vond het slap om het idee af te kraken d.m.v. de methode.

Ondertussen gleden de weken voorbij. Er kwamen verschillende berichten over goede en slechte ervaringen. Brieven over zeer ondagelijkse dingen als 'beperkingen', 'isoleercellen', 'hongerstakingen'. Wat een waanzin! Uitbraaksels over verraders, wat doen we ermee? Er komen 45 mensen vrij. Waarom die? Er is geen touw aan vast te knopen. Het proces zit er aan te komen en een eis van negen maanden klinkt belachelijk, maar hard lachen durft niemand.

Een nieuwe meevaller tijdens de derde en vierde dag van het proces: iedereen vrij, behalve twee. Mensen die als zware criminelen in zwaar gepantserde bussen af en aan gevoerd werden, mogen eindelijk weer naar huis. Een slachtpartij in Hoogeveen, waar mensen één van de tot staatsgevaarlijke leiders benoemde arrestanten middels lawaai en aanwezigheid ondersteunen, levert weer een aantal nieuwe bajesklanten op. De uitspraak brengt "goed" nieuws. De twee laatsten moeten nog een aantal dagen blijven, maar de rest hoeft niet terug te komen.

Inmiddels is iedereen vrij en is er maandagavond j.1. een feest georganiseerd voor ex-arrestanten en ex-steungroepmensen. Er werd duidelijk gemaakt dat het inderdaad voor die mensen bedoeld was, (wat wel weer begrijpelijk is, denkend aan bussen vol feestgrage Amsterdammers) maar daardoor kwam weer dat benauwde gevoel in mij op dat ik al eerder voelde. Ik voel een scheiding optreden tussen mensen die wél en niet hebben vastgezeten. Tussen mensen die zichzelf een reden hebben toebedacht waarom ze wél of waarom ze niet in Groningen waren. Mensen die alleen met arrestanten onderling over zgn. 'verraders' willen "beslissen".

Ik voel een sfeer ontstaan waarin de ex-arrestanten een streepje voor dienen te krijgen, omdat ze zo'n klote tijd gehad hebben. Er was een theekransje waar het leuk was elkaar weer te zien en een begin te maken voor onderwerpen van discussie. Toen iemand, die aangaf al wekenlang te vergaderen en moe was, vroeg om een nieuwe datum af te spreken, kwam er een reaktie van iemand die zei: "Ja, maar jij was vrij"

Op het feest zagen veel mensen elkaar weer voor het eerst. Voor velen was de video met alle tv-beelden een première en mocht ik weer genieten van de geijkte reakties bij een stukgeslagen café of uitspraken van een zekere burgemeester. Misschien ben ik wel te somber, maar het blijft allemaal zo hangen als mensen maar mee blijven lachen of elkaars kreten herhalen. De veel gebruikte leuzen zijn grotendeels niet meer van toepassing, de problemen zijn veranderd, uitgebreid, de maatschappelijke normen worden constant verlegd en wij mogen niet achterblijven. Hier worden we dom van.

Hiermee bedoel ik geen aanpassing, maar attent blijven op de dingen om je heen, nu, en reageren op een productieve manier. Onderlinge basiskracht en overeenkomstige ideeën zijn hiervoor vereisten. Die zijn nu ver of slechts in kleine groepjes te zoeken. Als er meer duidelijkheid onderling ontstaat, ontstaat er ook meer energie. En vanuit energie kunnen ideeën ontstaan, voorbereidingen gemaakt en enthousiaste mensen erbij betrokken worden. Ideeën die heel dicht bij de realiteit staan, i.p.v. loze, verouderde kreten.

Zolang mensen niet beter met elkaar gaan praten en elkaar beter leren kennen, blijven er steeds genoeg redenen om te twijfelen, niet mee te doen of helemaal af te haken. Toen justitie met complimenten zwaaide over goed functionerende duurzame organisaties dacht ik: "Was dát maar waar."

Fem

.Terug naar boven