● Ravage   ● Archief    ● Overzicht 1990    ● Overzicht #61

UIT: NN #61 van 12 juli 1990

STIERENVECHTEN AAN DE KAAK GESTELD

In Utrecht werd op zaterdag 7 juli het Comité Anti Stierenvechten opgericht. Het nieuwe comité is een samenwerkingsverband van de Nederlandse afdeling van de World Society for the Protection of Animals, de Nederlandse Vereniging tot Bescherming van Dieren en de Stichting "Buitenlandse Asielen. In een nieuwe campagne richt het comité zich op het Nederlandse publiek. Stierenvechten in Spanje drijft voor een aanzienlijk deel op het bezoek van toeristen, waaronder veel Nederlanders. Veel mensen ontbreekt het aan de juiste kennis over de wreedheden die zich in de Spaanse stierengevechtarena's afspelen. In het volgende artikel achtergrondinformatie over deze wreedheden in Spanje.

"Help ons alstublieft om in het buitenland de verkeerde indruk weg te nemen dat alle Spanjaarden van stierenvechten houden!" Met deze noodkreet benaderen aktieve Spaanse dierenbeschermers buitenlandse organisaties om hen te steunen in het verzet tegen deze barbaarse misstand.

Bob Mayer, een Nederlander die net terug is van een 10-jarig verblijf in Spanje, werd ook op deze manier benaderd, toen hij zich vestigde in Spanje en daar aktief werd in de Spaanse dierenbeschermingsbeweging. Sindsdien heeft hij veel kennis opgedaan over stierenvechten via de tientallen kontakt en die hij daar heeft gelegd met aktieve dierenbeschermers. De volgende informatie berust op de door deze kenner verzamelde gegevens.

Uit opiniepeilingen (van het internationale Gallup Instituut en het Spaanse Ministerie van Cultuur) blijkt dat 51 % van de Spanjaarden tegen het stierenvechten is. Daarnaast staat 31% er onverschillig tegenover en slechts 18% is voorstander. Er zijn zelfs provincies die helemaal vrij zijn van corrida's de toros, zoals Asturië en bijvoorbeeld in Catalonië is maar liefst 95% er falikant tegen.

Kortom: het is dus absoluut onjuist dat het stierenvechten onverbrekelijk verbonden is aan de Spaanse volksaard, zoals maar al te vaak wordt beweerd. Wél is juist dat het bezoeken van stierengevechten zo sterk is teruggelopen, dat van overheidswege financieel flink bijgespijkerd moet worden. Dit resultaat is voor een groot deel te danken aan akties van Spaanse dierenbeschermers.

De voorstanders van stierenvechten voelen de gevolgen van deze akties heel sterk en proberen verloren gegaan terrein te herwinnen. Zo hebben zij bijvoorbeeld scholen opgericht om de jeugd te interesseren voor stierengevechten. Kinderen vanaf 9 jaar leren hier hoe ze kalveren af moeten maken. Gelukkig is een aantal van deze scholen alweer gesloten wegens gebrek aan belangstelling.

In de vakantiegebieden zijn de arena's voor meer dan de helft gevuld met toeristen. Als zij wegblijven, bloedt het stierenvechten al gauw dood, want Spanjaarden alleen kunnen deze industrie niet in stand houden. Aan deze 'afmaakindustrie' verdienen slechts de fokkers en impressario's veel geld. Als iedereen wist welke afschuwelijke dingen er met de stieren worden uitgehaald, dan zouden zeer velen de arena's de rug toekeren. Ook mensen die maar één keer naar een stierenqevecht gaan om het gezien te hebben, helpen mee het stierenvechten in stand te houden.

De voorstanders beweren dat de stier vier jaar lang een leven leidt als een vorst en dat alleen het 20 minuten durende gevecht in de arena vervelend is. Dit is een volstrekt onjuiste voorstelling van zaken. Zijn hele leven lang wordt het dier psychisch en lichamelijk gemarteld om hem agressief te maken. Als het dier vier maanden oud is, wordt het al te grazen genomen door mannen te paard die het dier met lansen omverwerpen en verwonden.

Dit gebeurt dán nog op een manier waarbij de stier blijft leven. Gedurende de overige vier jaar gaat deze 'training' door. Van de 100 kalveren die geboren worden, komt er uiteindelijk maar één in de arena terecht. De overigen ontspringen echter de dans niet. Zij eindigen hun leven op gruwelijke wijze bij 'dorpsfeesten', waar de bevolking ze op verschillende manieren urenlang martelt en uiteindelijk dood maakt.

De stier die wel geschikt wordt geacht voor de arena, wordt een aantal dagen van te voren afschuwelijk afgemat om minder gevaarlijk te worden. Daarbij wordt regelmatig van de volgende methoden gebruik gemaakt. De stier krijgt bijvoorbeeld geen eten of drinken, maar wel handen vol zout, waarvan hij ernstige diarree krijgt en raakt verzwakt. Of het dier wordt vrijwel onbeweeglijk opgesloten in een donkere kist, die op een helling wordt geplaatst.

De stier probeert door urenlang krabbelen tevergeefs in normale horizontale positie te komen en verliest daarbij veel van zijn krachten. Soms wordt een deel van de horens afgezaagd, vaak te ver, zodat het dier bloedend in de arena verschijnt. Ook worden de ogen wel met hevig prikkelende glycerine ingesmeerd en worden drugs ingespoten. Als de dosering te hoog is, moet de stier weer worden opgepept. Dat gebeurt met naalden en elektrische schokken in de testikels.

Eenmaal uit de kist en op weg naar de arena komt het voor dat de stier bewerkt wordt met slagen van zandzakken op de nieren. Een geraffineerde vorm van verzwakking die geen littekens nalaat. Al deze dingen, en nog veel meer, gebeuren op verzoek van de 'dappere' matador of torero.

Eenmaal in de arena gaat het afmatten verder door vanaf een paard met lansen de stierennek te bewerken. De lansen verdwijnen zo'n 30 centimeter diep in de nek en worden rondgedraaid om de spieren door te snijden. Hierdoor heeft de stier minder kracht bij zijn pogingen om zijn martelaars op de hoorns te nemen. Dan zijn er nog de 'banderillo's', gekleurde stokken van een paar kilo met daaraan vlijmscherpe punten, die in de rug worden gestoken en hevige bloedingen veroorzaken. Ook dit is weer om de stier af te matten.

De in de arena gebruikte paarden zijn slechts beschermd door een gewatteerde deken. Regelmatig worden zij door de stier op de hoorns genomen, waarbij er ribben breken en waarbij ze worden opengereten. Het gegil van het paard zou onaangenaam kunnen zijn voor de toeschouwers en daarom zijn de stembanden doorgesneden. Na afloop van een gevecht worden veelal de gewonde paarden zonder verdoving dichtgenaaid om opnieuw misbruikt te worden in het volgende gevecht.

Mensen laten zich om de tuin leiden als ze geloven dat zo'n 'schouwspel' kultuur is. Het is niet meer dan een barbaarse traditie, die met veel propaganda aan de man gebracht wordt door een stierenvechtersmafia. In Spanje winnen de dierenbeschermers gelukkig steeds meer terrein op deze lieden. Heel soms worden stierengevechten zelfs verboden.

Nederlandse toeristen moeten natuurlijk nooit naar een stierengevecht gaan, omdat ze daarmee de martelpraktijken blijven steunen. In Nederland voert het Comité Anti Stierenvechten campagne om het publiek voor te lichten, om de campagne Europees te maken en om fondsen te werven voor steun aan de dierenbeschermingspioneers in Spanje. Hun werk én een boycot door vakantiegangers zijn de wapens in een strijd die zeker gewonnen kan worden. Maar dan alleen als u een handje meehelpt.

Het spreekt natuurlijk voor zich dat als je naar Spanje op vakantie gaat niet naar stierenvechten toegaat. Ook geeft het comité stickers en button uit. Zie adres hieronder. Het comité heeft een handtekeningenaktie opgezet. Iedereen kan hieraan mee doen, door in haar/zijn omgeving handtekeningen op te halen. De lijsten hiervoor kunnen gratis opgevraagd worden bij: Comité Anti Stierenvechten, Postbus 757, 3500 AT Utrecht. Giro 6 13 12 11.

.Terug naar boven