|
●
Ravage ●
Archief
● Overzicht
1990 ● Overzicht
#61 UIT: NN #61 van 12 juli 1990
Mijn naam is onderhand wel bekend, maar ik schrijf deze brief toch liever anoniem. Ik heb een uitgebreide verklaring afgelegd en voel mij verplicht jullie te vertellen hoe dat heeft kunnen gebeuren. Op de dag van m'n arrestatie word ik met 14 anderen urenlang in een cel van 2 bij 2,5 meter op het Groningse politiebureau vastgehouden zonder noemenswaardige ventilatie. De strip om mijn polsen was zo strak aangetrokken dat ik het gevoel in m'n handen verloor. Na enige tijd werd ik op transport gesteld naar het politiebureau van Ter Apel. Ik bevond me daar in een kleine cel van 2 bij 2,20 meter. Het enige licht kwam via een raampje boven de deur, kunstlicht en geen daglicht. In deze cel zat ik 23 uur per dag. Alleen 's nachts had ik een matras, overdag moest ik het stellen met een betonnen bed, stoel en tafeltje. Het toilet kon alleen van buitenaf worden doorgetrokken. De behandeling was op de helft van de bewaarders na, erg onvriendelijk. Eén bewaarder (wachtkommandant) was in Groningen geweest tijdens de ontruiming en zei "jullie hebben recht op ontberingen". Het eten was beroerd. Ik ben vegetariër maar kreeg slechts patat met een kaassloufflé of gebakken aardappels met ei te eten. Pas na 4 dagen kreeg ik boeken die voor me gebracht waren (tof hoor!). Ik lees echter weinig, bovendien kreeg ik m'n lenzen, die ik 's avonds in moest leveren, bijna nooit voor de middag terug (de bastards). In totaal heb ik 10 dagen op dit bureau doorgebracht. Van de piket-advokaat heb - ik geen enkele bijstand gehad. Hij gaf mij die ene dag die hij er was geen enkele informatie. Toen een andere advokaat gevraagd, maar dit was ook een piketadvokaat en het verbeterde niet. Op de ge dag heb ik een gesprek gehad met mijn naar eigen keuze advokaat. Toen zijn pas mijn rechten en plichten meegedeeld. Door de omstandigheden waarin ik verkeerde, ging ik mij steeds slechter voelen. Het verlies van mijn vrijheid en de onzekerheid over mijn positie, brachten me tot wanhoop. Het is voor mij de eerste keer dat ik met justitie overhoop lig. De muren van de cel kwamen op mij af. Herhaaldelijk heb ik met m'n hoofd tegen de muur staan bonken. In deze toestand had ik wel alles willen verklaren om maar naar huis te kunnen. Toen de smeris me dan ook beloofde dat ik dan binnenkort naar huis toe mocht (wat niet gebeurde) besloot ik te doen wat mij gezegd werd. De omstandigheden, smeris en psychische toestand, hebben mij gedwongen een verklaring af te leggen. Ze wisten mijn naam, hoe ik gekomen was en wie er in het WNC waren blijven maffen. Ze wezen toen aan op foto's wie wat gedaan had, wie was dat, die heeft toch dat gedaan? Door psychisch onstabiele toestand heb ik alles bevestigd wat ze zeiden. Ik hoop toch dat jullie daar enig begrip voor hebben. Ik heb hier ontzettend veel spijt van. Ik wil in jullie ogen niet als een verrader worden gezien. Ik zal ook alles proberen om mijn verklaring teniet te doen, desnoods in te trekken. (ex)Arresto NN83
Ik zou wel een half schrijfblok vol kunnen schrijven over de gebeurtenissen van de laatste vijf weken, maar ik beperk me tot wat kommentaar (of noem het een bijdrage aan de diskussie) op het artikel 'Wat gedachtes bij en ideeën over de konsekwenties van de ontruiming van het WNC', geplaatst in de vorige NN. Laat ik voorop stellen dat ik het in grote lijnen eens ben met de strekking van het artikel. Met enkele passages ben ik het absoluut oneens, het gedeelte waarin gesproken wordt over de mensen die verklaringen hebben afgelegd. Allereerst wil ik duidelijk stellen dat ik er géén moeite mee heb, als mensen persoonlijke verklaringen (al of niet belastend voor hun zelf) afleggen. Die keuze moet iedereen persoonlijk maken. Anders wordt het als mensen verklaringen afleggen over andere personen of verklaringen afleggen die gebruikt kunnen worden met betrekking tot artikel 140. De schrijver / schrijfster zegt het volgende: 'Ik kan het ze niet kwalijk nemen dat ze van alles hebben verklaard, op het persoonlijke vlak zou ik ze zo veel mogelijk willen steunen'. Het is makkelijk dit soort dingen vanaf de zijlijn te zeggen. Ik denk dat de meest betrokkenen (de mensen die nu nog vast zitten en met name de mensen die belastende verklaringen tegen zich hebben) daar in een aantal gevallen toch anders over denken (bijv. arrestante NN 15). Wat mij zelf betreft, ik heb een aantal belastende verklaringen tegen me. Volgens m'n advokaat zou het voor mij wel eens 6 à 8 maanden kunnen worden, mede 'dankzij' die verklaringen. Ik neem het Ze wel kwalijk, voor mij zijn het verraders. Mensen die je vertrouwt, laten je vallen als een baksteen. Als er de eerste 15 dagen niemand iets verklaard had, hadden we nooit die 30 dagen verlenging gekregen, daar baal ik van. En wat dat steunen betreft. Op dit moment, 1 juli, zitten er nog 74 mensen vast. Mensen die niets of nauwelijks iets verklaard hebben. Deze mensen verdienen nu alle steun en niet die verraders die dankzij hun shit-verklaringen allang vrij zijn... Wat de toekomst betreft, die mensen die over mij en andere mensen belastend verklaard hebben, hoef ik niet meer te zien. Niet op demo's, akties, manifestaties etc. Nooit meer. Zo voel ik me ongeveer ten aanzien van hen die verklaard hebben. Ik hoop niet dat ik inderdaad die 6 à 8 maanden krijg. Mocht dat wel gebeuren n.a.v. hun verklaringen, dan zal dat gevoel alleen maar sterker worden. En wat het intrekken van verklaringen betreft, dat is inderdaad slechts een formaliteit; het verandert niets aan de rechtsgeldigheid. Groetjes en liefs, NN89
|
||