Ravage   ● Archief    ● Overzicht 1990    ● Overzicht #61


UIT: NN #61 van 12 juli 1990


WNC: NOODZAAK TOT HEROVERWEGING

Voor iedereen die het Laatste Exemplaar van De Zwarte (5 juli 1990) niet meer kon bemachtigen nemen we er een diskussiestuk over de kraakbeweging uit over. De afgelopen maand presenteerde staatssekretaris Heerma van Volkshuisvesting een nieuwe nota. Eén van de uitgangspunten van de nota is dat: ER GEEN WONINGNOOD MEER IS IN NEDERLAND! De nota, waarin het woningbouwbeleid voor de komende jaren wordt bepaald, werd zonder al te veel kritiek - niet van partijen, niet in de media én niet van de kraakbeweging ontvangen in de 2e Kamer. Op hetzelfde moment zitten er 139 mensen vast na de ontruiming van Wolters in Groningen. Een recordaantal en begin juli begint het 'massaproces' dat, zo schrijven de kranten, 'het grootste is uit de naoorlogse geschiedenis'. En tegelijkertijd kan Commissaris van de Koningin Vonhoff verkondigen - geheel in de lijn van Heerma - dat kraken verboden moet worden, want er is toch ook geen woningnood meer! En de (kraak-)beweging likt z'n wonden en beklaagt zich over de hetze en de kriminalisering.

In De Zwarte nr. 146 stond een overzicht van de 'beweging in de jaren '80'. Dat overzicht eindigde met de ontruiming van de Tesselschadestraat (Amsterdam, 20 november 1989. Red.), waar we triomfantelijk verkondigden "er weer te zijn"! Argumenten hiervoor waren er niet. Goed, de internationale pers werd gehaald met mooie foto's, er werden geen arrestaties verricht en het was gelukt om weer eens verzet tegen een ontruiming te organiseren.

In het enige verslagje dat na de ontruiming werd gemaakt stond nauwelijks enige zelfkritiek. Toch was het de bedoeling geweest dat de ontruiming in het kader van de strijd tegen cityvorming werd gezet, alleen dat kwam totaal niet uit de verf. In diezelfde Zwarte werd het volgende citaat aangehaald: "In de burgerlijke pers van links tot rechts werd ons verhaal over cityvorming enigszins ondergesneeuwd onder de algehele verbazing over 'het hernieuwde eendrachtige optreden van de doodgewaande kraakbeweging'." De ontruiming was een "schijnsucces". Als brandende barrikades, helmen en bivakmutsen de symbolen zijn van een geslaagde aktie, dan klopt er iets niet!

Ook in de maanden na de Tesselschadestraat werden er geen pogingen meer gedaan om het verloop van de 'uitgelokte ontruiming' in een goed perspektief te krijgen. Wat resteerde was de mijn inziens onterechte jubelstemming. En ondertussen doemde de volgende grote ontruiming op.

In mei '68 schreef Ulrike Meinhof: "Tegengeweld loopt het gevaar tot geweld te worden als het handelen door de politie wordt bepaald, als machteloze woede in de plaats komt van rationaliteit, als een paramilitaire aanpak van de politie met paramilitaire middelen wordt beantwoord." Een half jaar na de Tesselschadestraat wordt in Groningen weer eens duidelijk gemaakt hoe terecht die uitspraak was en is.

In de vorige NN, nr 60, staat een artikel van 'Arie Luyendijk' over de richting van de kraakbeweging. In het stuk wordt de mogelijkheid geopperd, dat justitie en de politie de "uitgelokte ontruiming" van Wolters - en van de Tesselschadestraat? - zelf uitgelokt heeft, of op z'n minst hebben laten gebeuren, om op die manier de kraakbeweging weer in kaart te kunnen brengen, om zoveel mogelijk arrestaties te kunnen verrichten én om er politiek flinke munt uit te kunnen slaan. De rol van de BVD bij de ontruiming en bij de komende processen zijn een bevestiging van die theorie.

Na de ontwikkelingen rond de Mariënburcht (de herinvoering van artikel 140) (Nijmegen, 1987. Red.) en de pogingen om RARA te arresteren (de zeepbelaffaire) (Amsterdam, april '88. Red.) was het duidelijk dat justitie niet meer zomaar zou gaan zitten toekijken. Door weer te kiezen voor een paramilitaire aanpak bij de 'uitgelokte ontruiming' van Wolters trapte iedereen met open ogen in de val, die was opgezet. En de media doen de rest.

Op zich terecht konstateert de Steungroep arrestanten WNC in de verklaring van 7 juni: "Waar het hier om draait is, dat er een klimaat gekreëerd is om een grote groep mensen - hard - aan te pakken. Het uitroepen van de noodtoestand, te roepen dat het een 'blindeloze' oorlog is, leugens te verkondigen als zou de eigenaar van Kafee Forum uit zijn bed zijn gelicht en als zouden er eksplosieven met zelfontstekingen zijn in het pand en termen als rondtrekkende raddraaiers, krakersterreurbende, passen hierin." (zie NN #59) Maar hoe vaak hebben we dat soort verhalen de afgelopen tien jaar nu al niet gehoord?

Vol verbazing blijft de geschiedenis zich herhalen, blijven we doorgaan met het toepassen van (soms militante) middelen en strategieën, zonder dat we in staat zijn om te leren van de fouten en problemen uit het verleden. Vanaf begin '80 wordt er konstant naar de pers gewezen als een van de boosdoeners waardoor wij onbegrepen blijven. En het is ook heel cynies om in De Groene Amsterdammer van 30 mei te moeten lezen:

'Het richtingloze geweld van de krakers wordt zo unaniem afgekeurd, dat Staatsen ontslagen lijkt van de plicht om na te denken over de argumenten die de bewoners van het Wolters-Noordhoffkompleks wel degelijk hebben (!!) B&W kunnen gewoon doorgaan Groningen om te bouwen tot een Yuppieparadijs. De alom bekritiseerde heftiqheid van het krakersverzet maakt elke meer kritiese analyse van het PvdA-gedrag blijkbaar onnodig.' Ondanks het feit dat ook De Groene Amsterdammer nu niet bepaald uitblinkt in het bekritiseren van - in dit geval - het cityvormingsbeleid van de grote steden, is de inhoud van de kritiek ook deels wel terecht.

Voor ons was de inzet van de Mariënburcht redelijk helder en we meenden dat ook de 'buitenwereld' het wel zou begrijpen: Shell (de eiqenaar)-apartheid / woningnood-leegstandswet / en verzet tegen de ontruiming en de afbraak van een 'zelfbepaald leven'. Er was maar één goudvis (op het NOS-journaal, uit een stukgeslagen aquarium in een bankgebouw. Red.) voor nodig om alle argumenten in één klap onder de tafel te krijgen: 'Ja het is elke keer weer vreemd te merken hoe goed je dingen ook voorbereidt, dat het shocking-effekt van zo'n rel ongrijpbaar is. Waar je daarna met je argumenten en feitelijke .verhalen over de ontruiming geen poot weer aan de grond krijgt. Zo werkt het en we hebben die dooie vis maar te slikken.'

Ook bij de Mariënburcht is er weinig ruimte geweest voor een kritiese nabeschouwing. In eerste instantie overheerste de jubelstemming - over een geslaagde ontruiming; wat een masochisme hebben we eigenlijk in de kraakbeweging! - daarna kwam de grote schrik en de woede over de arrestaties en het opduiken van artikel 140. Waarna alle aandacht zich vervolgens richtte op de nieuwe repressiemogelijkheden die de staat zichzelf verschafte.

Op zich was bij de Tesselschadestraat gekozen voor een strategie, waarbij de nadruk zou moeten liggen bij het bekritiseren van het cityvormingsbeleid van Amsterdam. Toen puntje bij paaltje kwam waren er maar drie mensen te vinden in Amsterdam die wel wilden gaan folderen in de stad tijdens de ontruiming. Dat spreekt toch voor zich! En het was daarom veel te mager dat er niet achteraf is geëvalueerd waarom in de media het verhaal over cityvorming enigszins ondergesneeuwd bleef. Waar lagen de knelpunten bij onszelf in de informatievoorziening? En doen we dat een volgende keer beter?

Het zoeken naar een nieuwe strategie bleef steken in goede voornemens. Jammer, omdat de strijd rond Wolters óók ging om cityvorming. Er had dus geleerd kunnen worden van wat er bij de Tesselschade bijv. op het publicitaire vlak allemaal fout was gegaan. Maar opnieuw werd ervoor gekozen om de nadruk te leggen bij de 'verdediging' van Wolters en dus voor een 'uitgelokte ontruiming'.

Bij Wolters is de goudvis van de Mariënburcht inmiddels uitgegroeid tot een heel 'grand-kafe'. Op het moment dat je de volgende morgen massaal met de bek vol tanden staat bij het antwoord op de vraag, waarom nu uitgerekend Forum verbouwd werd - en niet bijv. de rechtbank enige tientallen meters verderop, waar nu ook uitgerekend iedereen terecht moet staan - dan klopt er dus helemaal niets meer van; werkt zo'n aktie dus averechts; blijft er dus niets over van een rationele aktie, waarbij wij en niet de politie het verloop bepalen. Tegengeweld wordt tot geweld, waarbij niet meer valt uit te leggen waarom het gebruikt wordt!

Het kraken is beheersbaar geworden voor de staat doordat zij hun strategie aanpasten in de loop van de jaren '80: aangepaste algemene politie verordeningen, de leegstandswet, de Huidenstraattruuk (genoemd naar een pand in de Amsterdamse Huidenstraat, waarbij een koper de eigenaar via de rechter 'dwong' het pand leeg op te leveren. Red.) en als dat niet hielp werden steeds grotere hoeveelheden politie (en evt. tanks, hoogwerkers, etc.) ingezet. Het kraken is beheersbaar geworden doordat het politieke succes van eind '70, begin '80 is omgeslagen in kriminalisering en isolement en grote delen van de 'scene' niet willen zoeken naar andere wegen, om weer de politieke kracht te worden die nodig is om o.a. het beleid van de staat van bijv. Heerma - weer te kunnen bestrijden.

DE PROBLEMEN

De (kraak-)beweging heeft in de praktijk altijd twee uitgangspunten gehad. Enerzijds de strijd voor eigen ruimtes en de politieke strijd voor een zelfbepaald leven; anderzijds de politieke strijd tegen leegstand, woningnood en cityvorming in al zijn facetten. Beide uitgangspunten hebben hun eigen problemen. Verzet tegen ontruimingen - al of niet met geweld - blijft een belangrijk middel: Maar tegelijkertijd is de vraag ontstaan, of had m6éten ontstaan, hoe daarbij wordt omgegaan met de toenemende staatsrepressie. Het fenomeen 'uitgelokte ontruimingen' is daarbij eigenlijk één van de meest bizarre antwoorden die ooit bedacht is.

De voordelen zijn dat zelf het moment wordt bepaald wanneer er ontruimd (!) wordt, dat het daardoor makkelijker is om te mobiliseren en dat het initiatief dus in eigen hand blijft. Ook dit lezen we terug in de verklaring van de steungroep WNC: 'In het algemeen willen we stellen dat het een overwinning is van hen die nu vastzitten dat er geen gewonden gevallen zijn en dat ze in staat zijn geweest vanaf het begin tot het eind het initiatief in eigen hand te houden'.

Maar de realiteit is natuurlijk dat er slechts een illusie wordt hoog gehouden. De illusie dat de kraakbeweging nog wel wat voorstelt, dat we in staat zijn de staat te konfronteren met veel geweld - terwijl de nederlaag militair gezien voor iedereen van te voren vast staat. Maar de kracht van de illusie is, dat het middel van de 'uitgelokte ontruiming' morgen weer door anderen gebruikt kan worden, want we bouwen onze nederlagen om in overwinningen.

Zoals gezegd, naar alle waarschijnlijkheid hebben politie, justitie en BVD de ontruiming gewoon laten gebeuren en het gegeven van de 139 arrestanten, die nu aankijken tegen eisen van 9 maanden, is toch niet iets waar we trots op kunnen zijn. De hetze die daarna in de media is losgebarsten moet toch ook wel duidelijk maken dat we het initiatief alweer kwijt waren voor we het ons realiseerden.

Het wordt dus hoog tijd dat er een diskussie ontstaat binnen de 'restanten van de kraakbeweging' hoe de ontruimingsgolf wordt gekeerd en op wat voor manier ervoor gezorgd kan worden dat het mogelijk blijft om te kunnen blijven kiezen voor een zelfbepaald leven.

De belangen van de staat om zich te kunnen ontdoen van kraakpanden zijn duidelijk. Het cityvormingsbeleid - de glimmend opgepoetste yuppiecentra voor het zakenleven - leidt er ook toe dat er niet meer voor wordt teruggedeinsd om al of niet tegen hoge kosten panden te ontruimen. Het schade-argument, dat vroeger nog wel eens wilde helpen, telt daardoor in het algemeen niet meer. De ontruimingsgolf gaat dus gewoon door en het gebruik van geweld is in de praktijk een strategie geworden waarmee de staat zich via een law and order beleid ook nog andere argumenten verschaft om te ontruimen.

Als de kraakbeweging doorgaat net het blijven zijn van een 'ontruimingsbeweging' is de kans groot dat de komende jaren de meeste panden wel ontruimd zullen worden en stort een komplete struktuur in. De Duitse kraakbeweging heeft dat probleem al begin jaren '80 gekend. Eén van de oplossingen daar is geweest om dan eventueel/zo mogelijk panden zelf aan te kopen. De Mehringhof (kultureel centrum in Berlijn. Red.) is daar voor mij altijd een van de goede voorbeelden van.

Maar ook de Haffenstrasse (rijtje panden in Hamburg. Red.) dankt haar voortbestaan aan een huurkontrakt. Maar daarnaast is de Hafenstrasse ook een voorbeeld van hoe ontruimingen door het organiseren van een brede steun - naast het militante verzet - kunnen worden tegengegaan. Ook dat is iets waar ze in Nederland geen raad meer mee weten! Binnen de Hollandse kraakfilosofie is huren of kopen bijna een doodzonde.

Groningen toont aan hoe snel je verlost kan worden van de zgn. 'militante bolwerken'. Het behouden van panden zou de komende tijd een belangrijker strategie moeten worden dan het lange tijd geweest is. En een van de noodzakelijkheden daarbij is het stomweg weer opbouwen van politieke steun van andere groepen, ook al zijn we het soms totaal niet met ze eens. Het alternatief is dat we langzamerhand geen panden meer overhouden.

De tweede kant van het probleem, de politieke strijd, sluit daar naadloos op aan. In de inleiding haalde ik het voorbeeld aan van Heerma, die doodgemoedereerd kan blijven verkondigen dat er geen woningnood meer is. En het uitblijven van reakties, de feiten dat het niet zo is zijn veelzeggend. Waar blijven de keiharde cijfers uit de steden, waaruit blijkt dat het niet zo is? Ook de kraakbeweging heeft hier geen weerwoord meer op. En het is daarom dat een varken als Vonhoff kan beweren dat het kraken wel verboden kan worden.

De kern van het politieke probleem heeft drie kanten:

-    we weten zelf nauwelijks wat de feiten zijn;
-    we zijn niet in staat om analyses, die er wel zijn (bijv. op het terrein van cityvorming) naar buiten te krijgen, omdat onze eigen media daar niet op ingesteld zijn;
-      en door het isolement waar we in beland zijn, zijn we ook bijna niet meer in staat om kontakten te leggen naar andere groepen toe, om zo een bredere oppositie te krijgen.

In De Zwarte #154, in het artikel waarin wordt uitgelegd waarom de Zwarte ermee gaat stoppen, is al het een en ander gezegd over de oorzaken van deze problemen. En waarom De Zwarte om die reden wil gaan kiezen voor een andere politieke aanpak. Hoe belangrijk dat is, is de afgelopen weken weer gebleken uit de perikelen rond Wolters. Maar ook het verloop van bijv. de Shell-blokkade in Den Haag is daar een bewijs van.

Het zijn op zich twee totaal verschillende terreinen, met name wat betreft de politieke aanpak, maar bij beide vinden we toch dezelfde problemen terug. Bij de Shell-blokkade in Den Haag is maandenlang hard gewerkt om de organisatie zo breed mogelijk te krijgen - dit dus in tegenstelling tot de aanpak bij en rond Wolters maar de uiteindelijke blokkade leverde weer het beeld dat we al vaker gezien hebben: de bekende 'scene' was er weer, maar daarbuiten was er bijna niemand.

Het grote probleem was: hoe krijg je de blokkade van Shell van tevoren in de media? In tegenstelling tot het jaar daarvoor, met de 'spektakelblokkade' werd er door de media deze keer vrijwel geen aandacht besteed aan de voorbereiding van de blokkade. Het politieke klimaat rond apartheidsakties is razendsnel veranderd en prompt merken radikalere groepen hoe moeilijk het is om dan je standpunt nog ergens kwijt te kunnen en er ook nog eens op te mobiliseren.

Een ander voorbeeld zien we ook bij de lmei akties rond de beëdigingen van de CD- en CP-raadsleden. Ondanks dat er in een aantal steden veel vergaderd is, met ook redelijk veel verschillende groepen, lukte het toch niet om een enigszins massaal protest te organiseren. De woede en 'bezorgdheid' is wel alom aanwezig, maar om die dan vervolgens ook om te kunnen zetten in een gezamenlijke strategie is veel moeilijker.

Het is niet zo eenvoudig om een doorbraak te forceren, om het begrip 'verbreding' ook prakties inhoud te geven. Het ontbreken van diskussiestrukturen en ervaring met andere groepen, het ontbreken van bladen waarin die diskussies gevoerd kunnen worden, breken ons hier op. Er zijn geen mogelijkheden om de diskussies, die na de lmei akties wel hier en daar gevoerd zijn, daarna verder door te zetten, terwijl ze juist dan zo belangrijk worden. Net als bijv. vorig jaar na de European Festivities dagen in Den Haag, vinden we evaluaties van de aktiedagen alleen terug in een paar eigen bladen, terwijl er bijv. over de blokkade wel een diskussie gevoerd zou moeten worden met o.a. het KZA over hun rol in de voorbereiding en over het verloop en het nut van de aktie/blokkade. Over de ontruiming van Wolters kan ook alleen maar in eigen kring gediskussieerd worden. Bijna alle initiatieven die worden genomen om de breedte weer terug te vinden lopen daarom weer vaak dood in de geslotenheid van de 'beweging'.

DE HEROVERWEGING VOOR EEN NIEUW PERSPEKTIEF

Het ontwikkelen van een nieuw perspektief voor het verzet zal niet lukken door vast te blijven houden aan aktievormen waarvan al jaren blijkt dat ze niet werken. Een nieuw perspektief zal ook niet ontstaan door een vertwijfeld vasthouden of zoeken naar utopieën. We moeten eraan werken dat we in de toekomst meer zullen zijn dan een 'minderheid' die wanhopig strijdt tegen een systeem, tegen de staat, tegen het kapitalisme. Het nog zo gemotiveerde verzet van kleine groepjes en initiatieven heeft niet zoveel opgeleverd. Een radikaal-linkse beweging zal hierover moeten nadenken.

HdB

- - -


REAKTIE VAN DE TYPER

Spontane zeer beknopte reaktie van de typer, deels als aanvulling en deels als kritiek.

HdB zegt een boel zinnige dingen vind ik, die sommige radikale scenes zich aan kunnen trekken. Ik ga d'r een eind in mee. Maar zijn beschrijving van de kraakbeweging laat veel buiten beschouwing. Hoe het in andere steden is weet ik niet maar er is in Amsterdam bijna geen straat zonder een of meer woningen of hele panden die in het verleden gekraakt en nu gelegaliseerd zijn. Honderden zijn het er. Dat is nou niet bepaald iets waarin Duitsland met zijn Haffenstrasse etc. uniek is.

Er zijn geen konflikten meer over dus je hoort er weinig van. In een van de vele Amsterdamse gelegaliseerde woon-werkpanden wordt NN gemaakt. De hele geschiedenis van legalisatie, van politiek lobby-en, van overleg met gemeente en andere eigenaren, die nog steeds volop doorgaat, ontgaat HdB, en daarmee mist hij een groot deel van het kraakgebeuren en haar geschiedenis. Het zou me zelfs niets verbazen als na wat turven zou blijken dat fysieke verdediging de uitzondering en kopen, huren of gedoogd worden de regel was én is als strategie om panden te behouden. Van zoiets als 'het verlies van alle panden' is in ieder geval in dé verste verte niets te bespeuren. Een andere vraag is natuurlijk: als de panden niet zijn 'verloren', wie 'heeft' ze dan? Is denken in dat soort termen geen flauwekul als je er niet de dynamiek van de kraakbeweging zélf bij betrekt?

Iets heel anders dan de kraakbeweging is een radikale politieke beweging. Die twee dingen moet je begripsmatig goed uit elkaar houden anders ontstaat de grootste verwarring. De kraakbeweging is - eind zeventiger jaren - niet groot geworden vanwege de twee uitgangspunten die de schrijver noemt: de strijd voor eigen ruimtes en een zelfbepaald leven en anderzijds de politieke strijd tegen leegstand, woningnood en cityvorming.

Integendeel: de kraakbeweging werd groot doordat er veel mensen een woning zochten en omdat kraken betrekkelijk makkelijk was, zo plat was dat. Je hoefde helemaal niet voor een 'zelfbepaald leven' of 'tegen cityvorming' te zijn. Het ontbreken van (één) politieke visie was de kracht van de beweging. De eerste strukturen die ontstonden hadden meer te maken met praktische solidariteit: een gemeenschappelijke pot voor reparaties, elkaar leren leidinkjes solderen etc. dan met verdergaande politieke doelen.

Die kwamen pas later toen bewoners van sommige panden problemen kregen met eigenaars, achterliggende strukturen ontdekten, etc. In die konfrontaties en leerprocessen ontstonden politieke visies en macht en radikaliseerden sommige mensen. Met op den duur als neveneffekt het ontstaan van subkulturen, revolutionaire romantiek en isolement. En natuurlijk van de andere kant kriminalisering, legalisering, etc, het bekende rijtje. Daarmee verdwenen tegelijk belangrijke voorwaarden die de kraakbeweging hadden doen groeien. Het is niet de eerste sociale beweging die zo'n ontwikkeling doormaakt en het zal ook wel niet de laatste zijn.

(Natuurlijk, ik laat veel weg, dit is maar een heel beknopte reaktie) De schrijver klaagt nog dat vanuit de kraakbeweging geen kritiek op de nota van Heerma is gekomen. Ik ga verder en denk dat ze door de ontwikkeling die ze heeft doorgemaakt niet meer in staat is nog ooit een brede beweging van kraken voor een dak boven je hoofd te worden. Dat initiatief moet van anderen komen.

Hou je over een verzameling radikale bewegingen en groepen waarvan sommigen als erfenis van het verleden. het onuitroeibare misverstand meetorsen dat radikaal verzet zich vanuit gekraakte panden dient af te spelen. Come on, kijk eens om je heen, het is maar één van de vele keuzes. Panden kun je huren maar ideeën, of hoe zat 't ook weer.

PvO

- - -


REAKTIE

Een reaktie van een arrestant op 'WAT GEDACHTES BIJ EN IDEEËN OVER DE KONSEKWENTIES VAN DE ONTRUIMING VAN HET WNC' (afgedrukt on NN #60)

Dit is een reaktie naast, en niet zozeer op, het verhaal over de ontruiming van het WNC. Ik vind de vergelijking met de Mariënburcht, en de nasleep toen, maar ten dele zinvol. Het gebruik van art.140 en het feit dat mensen gepraat hebben geeft aan hoe de staat met dit soort gebeurtenissen omgaat, maar het zegt weinig over hoe wij er voorstaan. Het evalueren van de ontruiming en de periode van gevangenhouding en verhoren zal geen antwoord opleveren op de vraag hoe in de toekomst voorkomen kan worden dat sommigen anders reageren op een bepaalde situatie dan de bedoeling was.

Het is duidelijk dat het vernielen van dat café, of het uitgebreid vertellen over de rol van anderen, nogal schadelijk is voor het vertrouwen in elkaar, en wellicht erger dan de repressie die de staat tegen ons kan gebruiken. Maar als hieruit al iets te leren is, ook met de M'burcht in het achterhoofd, dan is het dat het niet te voorkomen is, tenzij een interne discipline wordt ingesteld die veel van het open karakter van de beweging zal wegnemen.

Dit lijkt mij niet de weg, gezien de (onuitgesproken?) doelstellingen en idealen van de meesten van ons. Ik vraag me af in hoeverre het zinvol is terug te grijpen op de M'burcht, de onderzoeksgroep enz. Niet uit het oog verloren mag worden dat de beweging veranderd is: voor velen is zelfs wat drie jaar geleden gebeurd is niet meer dan een mythe uit het verleden, iets van horen zeggen. Het is misschien wel oneerlijk hen op te zadelen met het idee dat wat toen plaats vond, nog steeds bepalend is voor wat nu en straks kan of moet gebeuren.

Bovendien kun je je afvragen of niet juist dat voortborduren op eerdere ontruimingen zwaar heeft bijgedragen aan het feit dat we onze ONGRIJPBAARHEID kwijt zijn. (Dit is dus een aansporing tot kreativiteit.) Op de lokale radio in Groningen was een reaktie te horen van een man die niet botweg tegen ons was: DIE MENSEN ZITTEN IN EEN NOODSITUATIE (vervolgens werd hij bijna zelf gelynchd, maar dat terzijde).

Een ontruiming is inderdaad een speciaal moment, niet te vergelijken met een demonstratie, of met de dagelijkse aktiviteiten die op de een of andere manier veel meer in overeenstemming zijn met de ideeën die je hebt en de keuzes die gemaakt zijn. Individuele regels gelden dan minder, en eigenlijk weet je dat van tevoren. Ik ging met pijn in mijn hart naar Groningen, maar ook met 'n gevoel van: WAT MOET, DAT MOET DAN MAAR. Daar hoort dus bij dat de gevolgen ook geslikt worden.

Maar ik wil niet alles gladstrijken. Als ik echter op zoek ga naar de fouten in het verleden, dan zoek ik eerder in de richting van de basis van alles: de nieuwsgierigheid naar de wereld, de verontwaardiging over wat je aantrekt, het besluit daar iets aan te gaan doen. De rest is m.i. alleen maar vorm, en dat wordt nogal eens vergeten. Maar ik blijf optimistisch, ik denk dat we de komende jaren tijd genoeg hebben om de basis en elkaar, in de strijd, terug te vinden. [Bron: BBS De Zwarte Ster]

 

 

.Terug naar boven