● Ravage   ● Archief    ● Overzicht 1990    ● Overzicht #61

UIT: NN #61 van 12 juli 1990

TAM TAM EN DE WEG NAAR EEN ANDERE EKONOMIE

Het weekend van 7 en 8 juli stond in Nijmegen in het teken van de landelijke manifestatie 'Tam Tam, een andere ekonomie'. De kommotie die Tam Tam wilde maken kreeg vorm in onder meer een tribunaal, straatoptredens en lezingen waar bij de huidige ekonomie fel bekritiseerd werd.

De kommunikatie werd duidelijk uit het open karakter van de manifestatie en het grote aantal uiteenlopende organisaties dat op een of andere manier bijdroeg aan het geheel. Zaterdag was er op het centraal gelegen Plein 44 een informatiefestival met optredens, het doolhof van de macht en over het algemeen leuk opgezette kraampjes van onder meer vrouwengroepen, linkse boekhandels, milieuorganisaties, solidariteitskomitees en vredesgroepen.

Tegelijkertijd draaide in zowel het kraakpand de Grote Broek, het homo-lesbisch huis Villa Lila als het zwaar gesubsidieerde politiek-cultureel centrum 042 een binnenprogramma met rollenspel, workshops, 'n talkshow, video's. Dit alles om de samenhang te belichten tussen de huidige ekonomie en problemen als armoede, uitbuiting, militarisme en natuurvernietiging, maar óók om alternatieven aan te dragen.

Zondag was er een konferentie op het universiteitsterrein, met sprekers uit India, Mexico, de DDR en ook Nederland, met gedichten, met twintig verschillende werkgroepen, met Afrikaanse dansen en poppenkast. Zo'n 400 bezoekers uit soms duidelijk verschillende subkulturen hadden met bijvoorbeeld het eten van Rampenplan al 'n voorproefje van een andere ekonomie.

Een hoogtepunt op deze dag was het voorlezen van de 'open brief' aan de G7, de regeringsleiders van de zeven rijkste industrielanden die in dezelfde week in Houston bijeen kwamen. Hoewel enkele relevante zinnen er uit al in de NRC (!) te lezen waren, is het zeker de moeite waard de brief in het geheel te lezen. [zie kader]

Het veertigtal mensen dat vrijwillig Tam Tam organiseerde is niet van plan te verworden tot wéér een organisatie. Wel wordt er nog gewerkt aan een soort verslagboek, met impressies en inhoudelijke bijdragen. Voor informatie: Tam Tam, p/a AKKU, Thomas van Aquinostraat 4, 6525 GP Nijmegen.

OPEN BRIEF AAN DE 7 RIJKSTE BONZEN

Beste Julio Andreotti, George Bush, Toshiki Kaisu, Helmuth Koh!, Francois Mitterand, Brian Mulroney en Margaret Thatcher,

Als regeringsleiders van de zeven rijkste industrielanden zijn jullie voor een ekonomische top bijeen. Om te praten over geld, over wisselkoersen, rentepeil en begrotingstekorten. En ondanks dat jullie misschien soms zullen moeten onderhandelen om tot een gezamenlijk besluit te komen zijn jullie het eigenlijk eens. Jullie zijn tevreden met de huidige situatie, waarbij jullie landen de rijksten zijn. En zullen blijven.

Dat de huidige ekonomie er een is die de aarde plundert en negatieve gevolgen afwentelt op zwakkere groepen is iets dat voor jullie niet ter diskussie wordt gesteld. Een eerlijk beeld schetsen van de situatie waar we met zijn allen in verkeren kan heel deprimerend lijken. Het geeft echter ook aan hoe hard werkelijke veranderingen nodig zijn.

De cijfers van ekonomen, over produktienivo, handelsbalans en rentabiliteit hebben hun evenknie in andere cijfers. Die van UNICEF, die aangeven hoe de ekonomische 'aanpassingsprogramma's' van het IMF samenvallen met een stijgende kindersterfte. Die van het SIPRI, die aangeven dat er nog altijd gigantische bedragen worden besteed aan prestigieuze en risikovolle wapensystemen. Die van het World Watch Institute, die aangeven dat zowel de vervuiling van het milieu als de vernietiging van natuurlijke rijkdommen een dramatische en ongekende omvang hebben.

En natuurlijk kunnen we dit ook zelf zien. De teloorgang van natuur en milieu kom je tegen bij een wandeling in het bos, bij de ademhalingsmoeilijkheden van een vriend met astma, bij de verhalen van onze ouders, die zwommen op plaatsen waar wij dat niet meer kunnen. Voor armoede hoef je niet eens naar de Derde Wereld. Er zijn in 'rijke landen' veel steden waar daklozen niets rest dan te creperen op straat.

De maatschappelijke ongelijkheid wordt ook duidelijk uit het feit dat de beslissingen die ons allemaal aangaan worden genomen in direktiekamers, op de beursvloer of per fax, door maar een kleine groep mensen, meestal mannen, altijd behorend tot een maatschappelijke elite. De vervreemding die eigen is aan onze samenleving wordt weerspiegeld in psychische problemen, criminaliteit, onze gebrekkige omgang met elkaar.

We willen niet beweren dat jullie helemaal geen weet hebben van deze problemen. Sommigen van jullie zijn er immers zelfs in geslaagd er verkiezingskampagnes mee te winnen. We moeten helaas wel vast stellen dat tot nog toe géén van jullie (noch van jullie voorgangers) heeft bijgedragen aan iets dat maar enigszins verder ging dan symptoombestrijding.

Politieke retoriek (of overheidsvoorlichting) lost geen enkel probleem op. Het bestaan van ministeries met namen als milieu, welzijn, ontwikkelingssamenwerking en sociale zaken heeft niet kunnen voorkomen dat op al deze terreinen de problemen blijven toenemen. Kennelijk is het moeilijk de fundamentele oorzaken aan te wijzen, is het zelfs nog moeilijker te werken aan werkelijke veranderingen.

Dit pijnlijke onvermogen is iets dat ieder de ogen zou moeten openen. De zelfgenoegzaamheid van velen in het 'westen' over hun politieke systeem is misplaatst. Het is vrij ondemokratisch en in ieder geval behoorlijk arrogant dat zeven regeringsleiders menen dat ze besluiten kunnen nemen die mensen treffen die ze niet kennen en die elders woonachtig zijn.

Dat ernstige mondiale milieuproblemen als het broeikaseffekt, het gat in de ozonlaag en vervuiling van oceanen grotendeels worden veroorzaakt door het kleine deel van de wereldbevolking dat in de rijke industrielanden woont, geeft het failliet aan van de maatschappijvorm die gebaseerd is op grootschalige industriële produktie. De ekonomie is geworden tot een zinloze wedloop. In de jacht naar rijkdom telt niet meer mee dat dit samenvalt met geweld tegen anderen, tegen de natuur en uiteindelijk ook tegen onszelf.

Om uit deze situatie te geraken zijn er nu een aantal konkrete stappen te nemen. Wij denken daarbij bijvoorbeeld aan het ontmantelen van de wapenproduktie en de chemische industrie, aan het saneren van sociaal onrechtvaardige en ecologisch catastrofale handelsverhoudingen, aan het kwijtschelden van de schulden van de Derde Wereld, aan het beginnen met een duurzame en veilige energievoorziening, en vooral ook aan het scheppen van ruimte om het mensen tenminste mogelijk te maken op een waardige manier te wonen en te werken. Om te kunnen leven op een manier die je recht doet, zonder daarbij anderen te schaden.

We zijn skeptisch genoeg om te weten dat we weinig of niets te verwachten hebben van jullie, deze week in Houston. We zijn hoopvol genoeg om dat voor een andere keer wel mogelijk te achten. Dat zal politieke strijd vergen, doorzettingsvermogen en vooral ook inspiratie. Die kunnen we vinden bij sommige groepen in de industrielanden maar met name ook bij veel mensen in de Derde Wereld.

Er zijn mooie voorbeelden van gemeenschappen die zich verzetten tegen de repressie, zich ook niet inlaten met grootschalige ontwikkelingsprojekten, maar er in slagen gezamenlijk een eigen leefwijze te creëren. Een waar aan de werkelijke behoeften van leder voldaan kan worden en waar het leefmilieu in stand kan worden gehouden.

Wij hebben een mooi verhaal te vertellen. Het is mogelijk ieder op deze wereld een goed bestaan te kunnen hebben. Het is juist dan ook mogelijk de natuurlijke rijkdom die er nog is te behouden. Dit mooie verhaal kan op veel manieren verteld worden. Dit mooie verhaal zál op veel manieren verteld worden. En bij dit mooie verhaal hoort dat eens jullie het ook zullen begrijpen.

.Terug naar boven