Ravage   ● Archief    ● Overzicht 1990    ● Overzicht #52


UIT: NN #52 van 8 maart 1990

SEKSISME DISKUSSIE: FOR WOMEN ONLY

Het nu volgende artikel is geschreven naar aanleiding van oproepen voor demoos, picket-lines e.d., waarbij vooral vrouwen worden opgeroepen hun solidariteit te komen betuigen, terwijl het mijns inziens ook mannen aangaat. Tevens is het een soort reaxie op het artikel uit NN #50 van een aantal vrouwen uit Utreg.

Ik denk dat het goed zou zijn als vrouwen eens na zouden gaan denken over in hoeverre ze hiermee het onderscheid tussen mannen en vrouwen benadrukken en over in hoeverre dit de strijd ten goede komt. Ik heb daar veel twijffels over en krijg het idee dat voor veel vrouwen deze benadering de enige juiste is. Met dit artikel wil ik dat ter diskussie stellen.

In concreto gaat het over demoos, picket-lines tegen incest, verkrachting, seksisme e.d., waarbij mannen het etiketje 'dader' opgeplakt krijgen en zelfs de mannen die zich solidair voelen met de slachtoffers de kans niet krijgen of zich als gevolg van een gerichte oproep niet aangesproken voelen.

Het feit dat in bovengenoemde voorbeelden mannen dader zijn maakt nog niet iedere man tot potentieel dader en ik vind iedere oproep waarin die ondertoon doorklinkt vergelijkbaar met een beschuldiging. Alsof mannen geen betrokkenheid kunnen voelen bij dergelijke dingen.

Incest, verkrachting, seksisme e.d. vloeien voort uit het feit dat we in een (mannen)maatschappij leven, waarin dit in de hand wordt gewerkt en in stand gehouden. Dit betekent voor mij dat op dit moment een oplossing, of het streven ernaar gezocht moet worden in diezelfde maatschappij met de mensen die erbij betrokken zijn.

In het geval van seksisme bijvoorbeeld vind ik het nogal gemakzuchtig en hypokriet om alleen op mannen af te geven in de wetenschap dat er vrouwen zijn die ditzelfde seksisme in stand houden of op geen enkele wijze bestrijden. Vrouwen die hun ondergeschikte positie wel degelijk herkennen, maar daar vervolgens in berusten. Met deze vrouwen identificeer ik me absoluut niet, evenmin als met macho's die zich schuldig maken aan seksisties gedrag.

Ik vraag me af waarom veel vrouwen deze problemen op alle mannen projekteren. In mijn ogen doet dit namelijk veel af aan waar het uiteindelijk om gaat, het bestrijden van dingen als seksisme, dat als voedingsbodem nu juist de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen heeft.

Deze diskussie is heel erg essentieel, maar moet naar mijn idee niet gevoerd worden op momenten dat je voor een demo oproept. Om het maar niet te hebben over vrouwen voor wie dit een afgesloten hoofdstuk is. Ik zie namelijk een paradox in voortzetting van het onderscheid tussen seksen op een moment dat je ertegen strijd. Op het moment dat je in de openbaarheid treedt, is die diskussie minder belangrijk en gaat het niet om mannen en vrouwen, maar over mensen. Het elkaar vastpinnen op verschillen kan volgens mij niet konstruktief zijn, maar gaat ten koste van waar je mee bezig bent.

Ik denk dat vrouwen stelling moeten nemen tegen een ieder die zich neerlegt bij een ondergeschikte positie of deze veroorzaakt. Iedere sympathisant moet onbevreesd zijn/haar solidariteit kunnen betuigen. Ik wil hier nog aan toevoegen dat ik vrouwenstrijd noodzakelijk vind, maar dan wel op een kritiese manier, zonder iedere strijd tot vrouwenstrijd te reduceren (waardoor mannen al snel in het hoekje 'ongewenst' worden geduwd).

Of dit de intentie is geweest van bijvoorbeeld de oproep voor de picket-line bij het proces van E. McCallister is me niet duidelijk, het is echter wel de indruk die deze en andere bij me hebben achter gelaten helaas.

Moniek

 

 

.Terug naar boven