● Ravage   ● Archief    ● Overzicht 1989    ● Overzicht #35

UIT: NN #35 van 13 JULI 1989

VERGEWALTIGER: WIR KRIEGEN EUCH

ZILLE   

Ik zit nu hier in Amsterdam en vraag me af wat ik hier überhaupt moet doen. Ik kom uit Frankfurt en ben de lange weg hierheen gekomen om de mensen hier uit te leggen wat er met mij gebeurd is. Op 17 juni werd ik 's nachts na een konsert verkracht. Niet zomaar in één of ander park, overvallen door een wildvreemde man, maar door een man die ik op dat moment een nacht en een dag kende en die ik zeer sympathiek vond.

Op 16 juni 1989 organiseerde ik een optreden voor een groep uit Amsterdam. Onder hen bevond zich de nieuwe gitarist die Italiaan was en slecht Engels sprak. Desondanks had ik lange gesprekken met hem. Om hem ging ik naar hun volgende konsert. Daar bood hij me aan om naast hem in een andere kamer te slapen. Hier bedreigde hij me en verkrachtte me in alle posities, anderhalf uur lang. Uiteindelijk kon ik hem ontkomen. De rest van de band hielp mij direkt. Hij verdraaide en ontkende alles.

Drie dagen lang huilde ik en was in een shock, ik dacht er telkens alleen maar aan dat hij dat niet geweest kon zijn. Hij was altijd zo schuchter, zo rustig... Na de verkrachting sprak ik hem, omdat ik het begrijpen wilde. Omdat ik niet wilde geloven dat hij zo was. Omdat ik hem nog steeds mocht. Maar hij had alleen maar zelfmedelijden. "Sorry maar ik was dronken", was alles wat hij me zeggen kon. We lieten hem gaan. Ik was er zeker van dat hij daarmee genoeg gestraft was; met het feit dat nu niemand hem meer aksepteren zou. Drie dagen lang huilde ik om hem, ik had medelijden met hem.

Maar toen wilde ik vechten, vechten om mijzelf. Ik kon zwanger zijn, ik zou zoveel kunnen verliezen. Ik ben 17 jaar oud en toch veel ouder; ik had me op mijn leeftijd het verstand en het handelen van een 'normale' volwassene eigen gemaakt. En al deze dingen, die ik opgebouwd had dreigden in elkaar te storten. Door dit persoon. Nee, ik wilde me daar tegen verzetten.

Zeven dagen lang was ik op konserten en vertelde ik zoveel ik kon over wat er gebeurd was. Ik ken overal mensen en overal waren ze geschokt en wilden hem in elkaar slaan, maar ik wil niet slaan, ik wil weten wat er in hem omging. Ik belde mensen in Amsterdam en kreeg te horen dat hij nog steeds daar woont. Dat de mensen niet zo (zeer) geschokt waren. Na dit telefoongesprek wist ik, dat ik nog meer zou moeten doen.

Ik organiseerde een vergadering in mijn stad en vroeg of er iemand mee wilde komen. Ze konden geen van allen begrijpen waarom ik deze 'hufter' nog een keer wilde zien. Waarom ik me aan mensen uit zou leveren die me zullen bekritiseren, die me net als de politie zouden behandelen. Maar ik wilde niet meer huilen, niet meer medelijden hebben, ik wilde weten...

Ik kwam hierheen en de band reageerde zeer merkwaardig; eentje kwam eerst helemaal niet opdagen en alles kwam op me over alsof ik hen op de zenuwen werkte, alsof ik ze belastte. Ik ging ook maar met één van de bandleden erheen (naar zijn huis om met hem en de medebewoners die hem er niet uit wilden gooien te praten, red.), ik was teleurgesteld; niemand van hen wilde weer met mijn leed gekonfronteerd worden.

Ik ging met mijn vrienden en één jongen uit de band naar de plaats waar hij woonde. Ze zaten allemaal om me heen, ergerlijk krities. Ik moest vertellen. Ik wilde vertellen, moest ook op mijn verzoek erbij zijn. Terwijl ik vertelde ontkende hij ieder geweld dat hij me aangedaan zou hebben. Hij zei 'nee' en ik zei veel. Maar zij wisten niet wie ze geloven moesten. Veel vragen die me verachtend gesteld werden, boze blikken... En ik vertelde. Maar zij wisten het niet. "Hij is anders altijd zo rustig" [...] "Morgen gaat hij toch weg, want hier kan hij niet meer leven. "

Tot slot de vraag "Wat wil je nu doen?" In m'n gedachten vroeg ik me af: Wat willen jullie nu doen, willen jullie überhaupt wat doen? Nee zij wilden niet meer dan weten hoe het was en hun vriend troosten. Voor mij kan het toch niet zo erg geweest zijn, ik heb geen littekens in m'n gezicht en ik ben 'strong'. Als ik in een hoekje had zitten janken, had men mij geloofd. Als ik met 20 man was gekomen die hen in elkaar geslagen hadden, dan had men mij geloofd. Maar welke vrouw gaat er gewoon met 4 mensen heen en praat tenslotte ook nog met de verkrachter alleen in een kamertje. Welke vrouw zou zich aan zoiets blootstellen? Zo erg kan de verkrachting niet geweest zijn, anders was ze niet zo strong.

Maar ik wil dát doen wat vele vrouwen niet kunnen, omdat ze niet zo stabiel zijn als ik. Voor deze vrouwen en voor mijn toekomst doe ik dat. Ik zal jullie dwingen om mij aan te horen en jullie geen kans geven te vluchten. Ik wil dat jullie afgewende gezichten recht in mijn ogen kijken. Dan zullen jullie zien wat er in mij vernietigd is. Mijn vertrouwen is kapot. Jullie, met jullie heb ik geleefd en van jullie heb ik gehouden, met jullie kon ik praten. Waarom willen jullie hier niet over praten? Jullie doen alsof je met de soort 'man' niks te maken hebt.

En nu zit ik hier en ik weet dat ik eigenlijk niet veel bereikt heb. Ik voel nog steeds geen haat. Ik voel treurigheid en teleurstelling. Maar ik geef niet op. Voor het eerst zijn jullie gekonfronteerd met een vrouw die verkracht is en die zonder haat probeert te strijden. En ik zal jullie blijven konfronteren, ik zal jullie vasthouden tot jullie je niet meer kunnen afwenden, totdat jullie medeplichtigheid, je hulpeloosheid jullie zo zeer bedrukt, dat jullie mij in de ogen zullen kijken en wel moeten handelen.

Ik zal strijden voor alle vrouwen die het niet kunnen. Ik zal ervoor zorgen dat jullie je hoofd erover breken. Mijn strijd zal nooit beëindigd zijn. Ik moet toezien hoe jullie hem troosten, hoe jullie hem helpen en hoe jullie doen alsof ik er niet ben, 'because I am strong enough'.

Voor het geval dat iemand kontakt met me op wil nemen: Zille Poric, Lamboystrasse 47c in Hanau, W-Duitsland.

* * *

OPEN BRIEF AAN DE MUZIEKSCENE

We zijn een groep mensen uit Amsterdam die bij elkaar zijn gekomen om ons bezig te houden met de verkrachting van de Duitse vrouw Zille, door een lid van de Amsterdamse scene, Miguelle. We hebben als groep naar Zille's verhaal geluisterd, over verkrachting gediskussieerd, zowel op persoonlijk als op algemeen niveau. Ideeën uitgewisseld, veel geleerd en uiteindelijk de pen op het papier gezet met de bedoeling de aktiebeweging (waar dan ook) een diepgaand beeld van deze specifieke situatie te geven.

ille had een konsert voor SCA, Miguelle' s band, in Hanau geregeld. Daar werden de twee vrienden. Miguelle nodigde Zille uit om mee te gaan naar de volgende show van de band, de volgende avond. Die avond werd Zille door Miguelle verkracht. Na 1½ uur lukte het Zille te ontsnappen en naar de kamer te rennen waar de andere bandleden waren. Ze zocht haar toevlucht bij hen en legde natuurlijk uit wat er met haar was gebeurd. De direkte reaktie van SCA was om Miguelle uit de band te gooien en ze beloofden Zille dat ze alles zouden doen om het voor Miguelle onmogelijk te maken nog langer in Amsterdam te spelen of te leven.

Zille ging terug naar Hanau, waar niemand wist wat er was gebeurd. Haar vrienden hadden besloten om het stil te houden omdat ze niet wisten of Zille wilde dat iedereen het zou weten. Ze hadden er niet aan gedacht wat de reakties zouden zijn en dat die nog pijnlijker zouden zijn voor haar ("was het leuk gisteravond, leuk konsert?") Zille wilde het wel openbaar maken. Ze nam het initiatief om naar konsertzalen te gaan om haar verhaal te vertellen en om ervoor te zorgen dat het niet kon worden genegeerd.

Twee weken later belde ze SCA in Amsterdam om te horen wat er met Miguelle was gebeurd. De band legde uit dat ze naar Miguelle's woning waren gegaan, de Van Hall (een kraakpand konsertzaal en oefenruimtes), en de bewoners verteld over de verkrachting. Klaarblijkelijk was er verder niets gebeurd. SCA had ook een brief geschreven die de situatie uit zou moeten leggen. Deze openbare brief was volgens Zille iets meer dan een poging de naam van de band schoon te wassen.

Geheel ontevreden kwam Zille met 3 Duitse vrienden/innen naar Amsterdam om Miguelle, Van Hall en SCA met haar te konfronteren. Daar kwam Zille samen met 8 mensen van de Van Hall en iemand van SCA. De andere bandleden kwamen niet opdagen en raadden haar aan om 'het' stil te houden, bekritiseer hen niet openlijk want dan worden ze misschien gewelddadig". Het was gelijk duidelijk dat de rollen waren omgedraaid en dat nu Miguelle het slachtoffer was.

Zille werd ondervraagd en ervan beschuldigd hun levens alleen maar moeilijk te maken. Ze werd als een leugenaar behandeld en gevraagd om bewijzen in de vorm van kneuzingen of blauwe plekken te tonen. Ieder woord van Zille werd teruggeworpen en verworpen. Ze werd werkelijk gevraagd hoe het mogelijk was dat Miguelle met slechts twee handen zowel haar beide polsen als haar nek vast kon houden. Er werd gesuggereerd dat Zille een relatie met Miguelle wilde en dat hij niets met haar te maken wilde hebben en dat ze dus wraak zocht. Tijdens deze vergadering ontkende Miguelle de verkrachting persoonlijk tegenover Zille, zowel voor als na deze vergadering, vertelde hij haar dat het hem speet en legde hij uit dat hij dronken was geweest.

Zille wilde dat haar verhaal openbaar zou worden en ging naar NN (landelijk aktieblad) waar ze naar Frontline werd verwezen (internationaal infocentrum). Individuen van beide groepen gingen met Zille aan de slag om een vergadering te regelen om erover te diskussiëren. Ondertussen was Miguelle hem gesmeerd. Veel mensen, waaronder het laatste solidaire SCA-bandlid, hielden de zaak voor gesloten en probeerden Zille te overtuigen dat ze deze vergadering af moest zeggen. De vergadering ging door en meer en meer mensen werden erbij betrokken. Waaronder vrouwen van de Internationale Vrouwenweek, alwaar de aandacht op deze zaak werd gevestigd door drie Duitse vrouwen die woedend waren over het algemeen heersende gebrek aan reaktie op Zille's verhaal.

Opnieuw ging Zille naar de Van Hall. Opnieuw werd ze met agressie gekonfronteerd, zelfs bedreigd door een man die daar niet woont, in het gezelschap van twee mannen die er wel wonen. "Je kunt Miguelle opzoeken, zijn ballen afsnijden, ik hang ze zelfs om mijn nek en hebt mijn zegen. Maar ik heb geen problemen met de Van Hall, als je een boykot begint of als er ook maar iets met de Van Hall gebeurt, dan maakt het niets uit dat je een meisje bent, dan sla ik je persoonlijk in elkaar."

Zille voelde alsof ze met deze bedreiging voor een tweede keer was verkracht en realiseerde zich dat ze niet langer in staat was om nog langer de konfrontatie met deze mensen aan te gaan. Ze ging echter wel door met de diskussies. Het was binnen deze diskussies, dat veel vragen, kritiek en feiten boven kwamen drijven.

We zetten vraagtekens bij het feit dat het steeds Zille zelf was die initiatieven moest nemen om deze vergaderingen te organiseren en door te zetten. We zetten vraagtekens bij de manier waarop Zille's verkrachting binnen de Van Hall werd gebruikt om een interne huisruzie uit te vechten. En tenslotte zetten we vraagtekens bij onze eigen reaktie, omdat Zille alleen werd gebruikt om verkrachting binnen de scene aan te vallen, in plaats van met haar om te gaan als een mens die voor ons staat met haar eigen pijn en ervaringen.

Met haar persoonlijk om te gaan, zou een onderdeel moeten zijn van hoe we met het hele onderwerp omgaan. Zille's verkrachting is geen uitzondering. Het is geen ongewone reaktie dat Zille steeds weer terug gaat naar de Van Hall om de bewoners ermee te konfronteren en de vragen te blijven stellen. Het komt heel vaak voor dat slachtoffers van verkrachting door vrienden naar de verkrachter terug gaan. Of naar diens vrienden om de vraag van het "waarom" beantwoord te krijgen. Dit is iets dat niet ontkend kan worden en dat alle steun verdient.

Het is dus ook de verantwoordelijkheid van de solidaire mensen om ervoor te zorgen dat deze ontmoetingen niet uitlopen in een soort 'smeris-verhoor' of in een langdurig vragen naar de fysieke omstandigheden. Het slachtoffer moet te allen tijde worden ondersteund, niet alleen mentaal maar ook fysiek. Dus vergezeld worden door solidaire mensen. Het was Zille zelf die dit naar voren bracht: Zelfs wanneer de vrouw (het slachtoffer) zelf zegt dat ze wel alleen ergens naartoe kan gaan, is het toch beter als iemand de hele tijd bij haar is.

We zeggen dus dat het waarschijnlijk beter is te dicht bij iemand te zijn dan op te grote afstand. Vanwege het absolute gebrek aan ondersteuning gedurende deze martelgang, werd ze steeds weer gekonfronteerd met absoluut onakseptabele situaties en houdingen. Voorbeelden: De bedreiging, de 'verhoren' en het terugtrekken van steun door enkele vrouwen vanwege Zille's keuze ook mannen bij het diskussieproces te betrekken.

Verkrachting is iets dat de hele beweging aangaat. Het is niet alleen de verantwoordelijkheid van de vrienden/innen van de slachtoffers. Verkrachting kan net zo min geaksepteerd worden als racistische of fascistische misdaden. Het is een misdaad tegen onze beweging. Daarom de verantwoordelijkheid van ons allemaal. Er bestaan geen ekskuses om je ervan af te wenden wanneer je ermee gekonfronteerd wordt.

We bedanken Zille voor de moed en de kracht die ze heeft gehad om haar stem te verheffen en de stilte te doorbreken. Om de ogen te openen en vooral door te gaan, ondanks alle tegenslagen.

(de diskussie wordt volgend nummer voortgezet)

* * *

AAN ALLE VROUWEN

De afgelopen week is er in Ruigoord een Internationale VROUWENweek geweest waar vele VROUWEN uit autonome - anti-imperialistiese groepen bij elkaar gekomen zijn. Tijdens deze week kwam Zille, een Duitse vrouw uit Hannau, naar het VROUWENkamp om te vertellen dat zij drie weken geleden verkracht is door een man die in een kraakpand (Van Hall) in Amsterdam woonde.

Omdat ze niet kon begrijpen waarom de zaak rustig werd gehouden, kwam ze naar Amsterdam. Hier heeft zij met een aantal bewoners en gebruikers (muzikanten die in Van Hall oefenen) gepraat en is daarbij op vernederende en agressieve reakties gestoten. Ze werd zelfs bedreigd door een man die niet in Van Hall woont, in het bijzijn van twee mensen die er wel wonen. Hij dreigde haar in elkaar te slaan als zij verder iets tegen Van Hall zou ondernemen.

De afgelopen dagen hebben wij heel veel gepraat over verkrachting (juist door een bekende man), de poging van VROUWEN om dit openbaar te maken en de moeilijkheid (ook in andere steden en landen) adequaat op een dergelijke gebeurtenis te reageren. Wij hebben gekonstateerd dat in vele van onze groepen en bewegingen geen goede sfeer bestaat om een verkrachte vrouw op een goede manier te ondersteunen, verkrachting door bekenden openbaar te maken en axie te ondernemen tegen verkrachting.

We willen nu een aanzet geven om die sfeer wel te kreëren. We roepen vrouwen op om zaterdagmiddag om 15.00 uur naar WICCA (De Wittenstraat 73) te komen om hierover te praten. TOT DAN!!!

In het VROUWENkamp hebben wij een verslag gemaakt over de diskussies zoals we die in de laatste week hebben gevoerd. Dit verslag is vanaf donderdag te verkrijgen in de boekhandel Slagerzicht/Frontline (A. Cuypstraat 8-10). Dit stuk zien we als basis voor de diskussie op zaterdag (wat niet wil zeggen dat je niet kunt komen als je het van tevoren niet hebt gelezen).

.Terug naar boven