● Ravage   ● Archief    ● Overzicht 1989    ● Overzicht #35

UIT: NN #35 van 13 JULI 1989

INTERNATIONALE VROUWENWEEK

Van 5 t/m 11 juli 1989 vond de Internationale Vrouwenweek in Ruigoord plaats. Natuurlijk waren de razende reporters van de VROUWEN redaxie er ook. Samen met nog ± 700 andere VROUWEN! Het kamp was heel groot, veel VROUWEN hadden hun eigen tentje neergezet, en daarnaast waren er nog een bartent (met een echte tap!), een info-tent, een winkeltje-tent (tortilla chips!), kindertent (blère, blère), videotent en een grote tent waar de serieuzere bijeenkomsten waren. De wc's waren geweldig en werden elke dag opnieuw door enthousiaste VROUWEN gegraven.

We hadden bijna de hele week mooi weer (we zagen de buien overtrekken naar A'dam) en áls het regende gingen we douchen om de totempaal. De dagverdeling zag er als volgt uit:

- vroeg opstaan (dat werd steeds moeilijker)

- om 10 uur verzamelen in de tent voor de spreeksters; veel VROUWEN hebben vertaald naar Engels, Duits en Spaans.

- rond 13 uur lange lunchpauze

- rond 14.30 het vormen van diskussiegroepen over bepaalde thema's - om 17 uur een evaluatie van de diskussiegroepen

- 18.30 eten van Rampenplan, (lange rijen)

- 20 uur een algemene vergadering en hierna een avondprogramma met theater en band en weer veel praten over van alles.

Elke dag verscheen er een papier met de verslagen van de vorige dag. Tussendoor werden er ook nog vaak vergaderingen bijeengeroepen over dingen die VROUWEN bezighielden. De vergaderingen over Zille (zie verderop in dit blad) waren hier een voorbeeld van. Het was te gek om met zoveel VROUWEN (en alleen maar VROUWEN!) samen te zijn. Het vele praten (zowel in werkgroepen als tussendoor) zorgde voor 'n intensiteit waar we veel kracht en inspiratie uit hebben geput. De terugkeer naar ons 'gewone' leven was dan ook zeer bevreemdend.

* * *

WOENSDAG: PROSTITUTIE EN VROUWENHANDEL

De eerste spreekster was Marjan Sax van de Roze Draad, een steungroep van de hoerenbelangenvereniging de Rode Draad. Marjan begon haar betoog door te vertellen dat ze het over prostitutie zou hebben, omdat dat ten grondslag ligt aan bijvoorbeeld vrouwenhandel en sextoerisme. Ze vervolgde met praten over prostituees die er voor kiezen hoer te zijn (hoewel deze keuze beperkt is - er is vaak ekonomiese noodzaak).

Er zijn tussen prostituees onderling veel verschillen in haar werkomstandigheden. Vrouwen in clubs bijvoorbeeld zijn minder zichtbaar voor de buitenwereld, maar mogen klanten niet weigeren. Vrouwen achter het raam daarentegen zijn duidelijk te zien, wat nadelig kan zijn voor haar sociale kontakten, maar ze kunnen klanten weigeren en het geld zelf houden en zijn daardoor zelfstandiger. Weer andere omstandigheden zijn typerend voor prostituees in een bordeel, call-service of op straat.

Het zijn de omstandigheden die prostituees voornamelijk als een probleem zien; niet de baan zelf. Het stigma hoer maakt het onmogelijk om over je werk te praten. Dit betekent dat je je kinderen niet kan vertellen wat je doet, dat je niet over problemen binnen het beroep zelf kan praten, kortom: dat je geïsoleerd raakt.

Hoerenstrijd is goed te vergelijken met feministiese strijd: beide strijden voor -recht op werk -recht op bescherming tegen geweld -recht op seksuele vrijheid. Vrouwen die zich niet gedragen zoals net hoort, worden voor hoer uitgescholden. Dit geldt voor iedereen in iedere taal: putain, pufa, whore, hure, hoer...

Er is een vage grens tussen 'goede' en 'slechte' vrouwen, als dit onderscheid verdwijnt kan iedere vrouw leven zoals ze wil. Zolang het onderscheid bestaat, moeten vrouwen zich gedragen volgens de maatschappelijke moraal. Prostitutie is voor vrouwen een manier om te overleven; de vrouwen die ervoor kiezen zijn geen slachtoffers; ze kiezen er juist voor om haar leven in eigen hand te nemen.

Nelleke van Vleuten van de Stichting tegen Vrouwenhandel: De historiese definitie van vrouwenhandel betrof alleen de internationale vrouwenhandel. Nationale en lokale vrouwenhandel wordt daarmee niet als zodanig herkend. Het heersende onderscheid tussen verhandelde vrouwen en migranten-vrouwen (nl. dat verhandelde vrouwen naïef en onschuldig zijn en dat migranten-vrouwen die in de prostitutie werken dat zelf willen en dus zgn 'slecht' zijn) is niet altijd houdbaar.

Vaak is de positie van beide groepen vrouwen hetzelfde: prostitutie is een manier van overleven en een mogelijkheid om weg te gaan uit een land waar voor hen geen overlevingskansen zijn. Dit onderscheid wordt door de media in stand gehouden. Van beide groepen prostituees worden vrouwen uitgebuit door individuele entrepreneurs en 'het systeem' en van beide groepen werken vrouwen zelfstandig, maar moeten ze vechten tegen dit stigma. Hun werk- en leefsituatie -kriminaliseert en stigmatiseert deze vrouwen (bijv. als exoties objekt) -geeft vrouwen geen rechten (ze zijn illegaal) -isoleert deze vrouwen (zowel sociaal als kultureel).

De Nederlandse regering heeft besloten op te treden tegen vrouwenhandel maar dat betekent nog geen konkrete hulp voor de vrouwen in gevallen waar handelaars veroordeeld moeten worden mogen ze blijven tot na het proces, daarna worden ze het land uitgezet - probleem opgelost...

Als de vrouwen niet beantwoorden aan het beeld van de naïeve, passieve vrouw, of als ze in hun eigen land reeds als prostituee werkzaam waren, of als ze aangeven hier te willen blijven, komt er vaak geen vervolging van de handelaar. Het lijkt er op dat werken als prostituee en/of migrante zijn, sexueel geweld of dwang legaliseert!

Het gaat er dus niet alleen om om tegen vrouwenhandel te vechten zoals de regering dat doet, zeker niet als je ervan uitgaat dat vrouwen in de prostitutie werken om te overleven. Dan moet er ook voor een betere situatie van prostituees gevochten worden.

OOK WOENSDAG:

's Avonds was er een vergo over de organisatie van de week. Vrouwen met ideeën over workshops en andere dingen konden dit naar voren brengen.

* * *

DONDERDAG: BEVOLKINGSPOLITIEK

Het recht van vrouwen om hun eigen seksualiteit en vruchtbaarheid te beheersen is een basisrecht. Echter, overal ter wereld wordt dit recht hun in meer of mindere mate ontnomen. Jyotsna Gupta (uit India) over reproduktie technologieën, bevolkingspolitiek en de autonomie van vrouwen.

Een paar voorbeelden die de verschillende wijzen van kontrole over vrouwen verduidelijken:

– In India is het sinds 1974 zeer eenvoudig om een abortus te krijgen.

– In Den Haag (1981) wordt er gedemonstreerd tegen restrikties op abortus, die daardoor nog steeds niet helemaal vrij is.

– In China, waar al jaren de één-kind-per-gezin-politiek de dienst uitmaakt, worden alle zwangerschappen geregistreerd en de vrouwen geaborteerd als het niet het eerste kind betreft.

– In Roemenië worden op arbeidsplekken waar veel vrouwen werken haar menstruaties op kalenders bijgehouden. Zo worden zwangerschappen geregistreerd. Mocht de vrouw echter te vroeg weer menstrueren, dan kan ze voor illegale abortus vervolgd worden.

– In Puerto Rico is nu, dankzij de 'hulp' van de VS eenderde van alle vrouwen gesteriliseerd.

In de socialistiese en kapitalistiese landen wordt het vrouwen moeilijk gemaakt geen kinderen te willen, terwijl in de '3e wereldlanden' het juist vaak onmogelijk gemaakt wordt voor vrouwen om nog kinderen te krijgen. Staat en kerk werken samen om vruchtbaarheid dan wel te propageren (pro-nataliteitsbeleid), dan wel als onwenselijk te bestempelen (en met meer of minder dwang te beperken bij vrouwen; anti-nataliteitsbeleid). Beide tendenzen zijn niet gebaseerd op wensen van of noodzaken voor vrouwen!

Nieuwe reproduktietechnieken worden gebruikt om de verschillende doelen van bevolkingspolitiek te bereiken:

– geboortes bevorderen (K.I. IVF)

– geboortes voor altijd te voorkomen (sterilisatie)

– kontrole over lichamen van vrouwen (de bevrijding van de zgn. kwellingen van haar lichaam.) Pil, prikpil, hormoonpreparaten, onvruchtbaarheidsinjekties etc.

Het grote doel van bevolkingspolitiek kan nu als volgt worden samengevat: KONTROLE OVER WAT VOOR SOORT KINDEREN, VAN WIE, WAAR GEBOREN MOGEN WORDEN. Dit betekent dat de beslissing niet bij vrouwen ligt; de autonomie van vrouwen over haar eigen lichaam wordt ontkend. Dit terwijl in principe juist deze technieken mogelijkheden bieden voor vrouwen om te kiezen...

Het probleem ligt in het feit dat in ontwikkelingslanden de vrouwen niet betrokken worden bij de beslissing en vaak niet weten waarvoor/hoe ze behandeld zijn door een arts. Verder wordt deze vrouwen bewust de keuze onthouden, omdat ze niet voorgelicht worden over eventuele andere mogelijkheden om niet zwanger te worden. In westerse landen wordt de keuze van vrouwen beperkt door heersende denkbeelden over wat het beste zou zijn voor jou/het kind.

Dezelfde technieken worden voor verschillende doeleinden gebruikt:

– vruchtwaterpunktie wordt in India gebruikt om de sekse van de foetus te bepalen. Vrouwelijke foetussen worden meestal geaborteerd.

– in China geldt hetzelfde: als je maar één kind mag; dan wel een man

– Nederland: met de vlokkentest en vruchtwaterpunkties worden 'handicaps' opgespoord, zijn die aanwezig dan wordt er extreem grote druk uitgeoefend een abortus te doen.

De verschillende tendenzen (bevorderen en beperken van geboortes) worden binnen een land ook selektief toegepast: denk bijvoorbeeld aan rechtse groeperingen (met name in Frankrijk en de BRD) die pleiten voor witte geboortes, maar niet van migranten en buitenlanders, want 'they are breeding too fast and too much'...

Nu nog worden de meeste van de nieuwe reproduktietechnieken getest. Kijkende naar hoe ze echter wereldwijd gebruikt worden, blijkt dat de mogelijkheden voor vrouwen die van de technieken gebruik willen maken, bepaald worden door het heersende idee of kinderen van die vrouwen op die plek gewenst zijn of niet.

Het onderscheid wat gemaakt wordt tussen witte/zwarte/lesbiese/ hetero/alleenstaande/getrouwde vrouw m.b.t. het wel of niet mogen krijgen van kinderen, vormt een kader waarbinnen vrouwen zich moeten bewegen. Doen ze dat niet dan volgen er sankties. (Nu is het al zo dat lesbiese vrouwen niet altijd in aanmerking komen voor kunstmatige inseminatie).

Wij eisen daarom het recht om geïnformeerde keuzes te maken. Daarvoor moet informatie over verschillende technieken vrij te verkrijgen zijn. Vervolgens eisen we de middelen om uit te voeren wat we willen. Dit betekent dat de technologieën voor een vrouw die dat wil, toegankelijk moeten zijn. Als een vrije keuze, veilig en legaal uitgevoerd.

Vrouwen van het Vrouwen-infocentrum uit Amsterdam voegden hier nog aan toe:

We zien zelfbeschikkingsrecht als een kollektief recht, dwz dat individuele vrouwen zich niet op een dusdanige wijze op dat recht kunnen beroepen dat anderen daarvan schade ondervinden. Kollektief recht betekent ook dat we pas tevreden zijn wanneer alle vrouwen zelf kunnen beschikken over hun lichaam en de invulling van hun leven.

Het realiseren van een dergelijk kollektief zelfbeschikkingsrecht houdt in feite de strijd voor een geheel andere maatschappij in. Daar is het ons dan ook uiteindelijk om te doen en daar willen we samen met andere vrouwen voor vechten, ondanks en door alle letterlijke en figuurlijke grenzen heen die ons van elkaar scheiden.

OOK DONDERDAG

Do or Die, een vrouwenband uit Amsterdam, gaf een waanzinnig konsert. Daarna werd er gejammed dat het een lust was. De houtstapel buiten het kamp stond 's nachts plotseling in brand. Met ongeveer 100 vrouwen was die echter zo geblust. Luid gejuich bij de laatste schep zand, en toen was het weer donker.

* * *

VRIJDAG: POTTENSTRIJD

Onder pottenstrijd vallen verschillende dingen: de publieke strijd (tegen bijv. Section 28), een persoonlijke manier van leven, het strijden tegen heterosexuele waarden en normen. Een samenvatting van het verhaal van Peggy.

Niet alleen potten voeren deze strijd en ook niet alle potten. Sommige potten zijn totaal niet politiek bewust, sommige heteroseksuele feministes kijken juist wél krities naar hun rol in de samenleving. Belangrijk in de strijd is dat we, terwijl we ons bewust zijn van de verschillen tussen potten en hetero's, toch samen tegen onderdrukking vechten.

Helaas is het wel zo dat potten vaak in de heterostrijd meevechten (bijv. abortuswetgeving), maar omgekeerd niet. Peggy sprak verder over het Britse wetsmiddel Section 28, wat 't inhoudt (mag bekend verondersteld worden) en wat de gevolgen zijn. Deze zijn inderdaad gruwelijk en zeer vergaand: mensen die in elkaar worden geslagen of zelfs vermoord.

Over lesbies moederschap: bijv. het feit dat onlangs in Engeland een rechter verklaarde dat een lesbiese vrouw geen 'geschikte moeder' is. Schrikbarende ontwikkelingen, en niet alleen in Engeland, denk bijv. aan de onlangs gevoerde rechtszaak van de spermadonor, waar ook de 2e lesbiese moeder niet goed genoeg was en de vader zijn biologiese recht kreeg.

OOK VRIJDAG

De eerste regen betekende een douche voor iedereen tegelijk. 's Avonds waren er 3 mannen op het kamp die eens polshoogte kwamen nemen. Door een massa vrouwen die op ze afkwam (na alarm) waren ze snel weer verdwenen.

* * *

ZATERDAG: VROUWEN EN PSYCHIATRIE

In het land van de stilte houd je op te denken wat niet gezegd mag worden

Verzet van VROUWEN tegen onderdrukking, tegen haar positie in de maatschappij en het gezin wordt niet als verzet erkend, doch als symptomen van hysterie, gekte, krisis e.d. Dit betekent dat de VROUW behandeld moet worden: zij is het probleem. Het strukturele probleem v.d. maatschappij die VROUWEN geen ruimte geeft om zelf te kiezen, zelf te denken, zelfstandig te handelen, onafhankelijk te leven, wordt hierdoor ontkend.

DE BEHANDELING:

- pillen worden gebruikt om emoties zoals woede, angst, depressie te onderdrukken, de bij-effekten zijn dusdanig (lopen als een zombie, ongekontroleerd beven e.d.) dat iedereen je alleen daarom al voor 'gek' uitmaakt.

- isolatie is een middel om 'gevallen' waar de dokters ook niets mee kunnen (waar ze meestal niet mee willen praten) een poos rustig te houden. Het is een middel dat voortkomt uit inkompetentie v.d. arts, en wordt opgedrongen 'voor je eigen bestwil'

– seksuele therapie is nauwelijks te onderscheiden van seksueel misbruik. Idem voor psycho-dramatherapie, waar je bijv. verkrachting, incest, geweld kan 'spelen'.

– je moet konformeren aan het VROUWENbeeld v.d. lieve, aardige, VROUWELIJKE VROUW. Boosheid is taboe. Je gedrag wordt beoordeeld, niet hoe je zegt je te voelen.

LESBIESE VROUWEN EN PSYCHIATRIE

- isolatie als gevolg van spraakverbod over lesbies zijn in inrichtingen

- wel erover spreken, en een muur van onbegrip ontmoeten (v.d. heteroseksuele therapeut en mannelijke deelnemers a.d therapie)

- voor lesbiese VROUWEN is het belangrijk om een steungroep te hebben. Lesbies zijn is leuk, maar soms ook moeilijk; in een steungroep hoef je niet over je lesbies zijn te praten, maar kun je over het leven praten. Bijvoorbeeld over sexistiese maatschappijen, zonder dat jij het probleem wordt genoemd.

- het is belangrijk dat we de mogelijkheden gestimuleerd worden om onze eigen verantwoordelijkheid te nemen. In psychiatriese inrichtingen wordt dat juist afgeleerd; je moet je gedragen zoals het hoort, braaf dus, en vooral niet teveel vragen stellen.

- de keuze tussen dood en leven is een extreme keuze. Je kan proberen tussen 'kleinere' dingen te kiezen. Voor VROUWEN is het erg belangrijk dat ze leren hun leven in eigen hand te nemen. Het is belangrijk je te realiseren dat in le maatschappij keuzes altijd beperkt zijn; dat keuzes zo vrij zijn als ze onvrij zijn. Maar er is altijd een alternatief!!!

WEGLOOPHUIZEN

De Helse Hex bestaat uit twee 'huizen'; een inloophuis en een woonhuis.

- Het woonhuis biedt slaapplaats aan 7 VROUWEN, een half jaar lang nadat ze weggelopen zijn uit een inrichting. Het huis is gebaseerd op het principe van zelfhulp, dwz herkenning van ervaringen en gedachten van VROUWEN. Alle VROUWEN weten nl. hoe het is om in een wereld te leven, die VROUWEN niet serieus neemt. Er wordt geen therapie gegeven. Ze proberen VROUWEN weer het geloof in haar eigen kracht terug te geven dmv herkenning en ondersteuning.

- Het inloophuis is een plek waar informatie te vinden is, waar VROUWEN elkaar kunnen ontmoeten om te praten en waar axies voorbereid en uitgevoerd kunnen worden (vanuit feministies en anti-psychiatries standpunt).

KRITIEK OP AlTERNATIEVE 'HULP'VERLENING

Een wegloophuis opzetten is een goede axie; proberen de effekten van een 'behandeling' die iemand dwingt mee te werken teniet te doen ook. De vraag is; hoe doe je dat, zonder als vrijwilligster te vervallen in de rol van iemand die een bepaald gedrag van de 'patiënten' eist.

Dat de VROUWEN die je helpt niet gek zijn is duidelijk, dat de pillen niet helpen ook. Maar dan: zelfhulp? Verwachten van een 'patiënt' dat ze 'meewerkt' op de manier die jij goedvindt, is precies hetzelfde als wat er in de inrichtingen gebeurt ook al gaat het daar om passief koöperatief gedrag; in de alternatieve wegloophuizen gaat het ook om koöperatief gedrag, en wat koöperatief gedrag is bepaalt de vrijwilligersstaf.

Ook bij alternatieve hulpverlening gaat het er dus om dat er van de hulpbehoevenden verwacht wordt dat ze zich op een bepaalde manier gedragen en precies dat kan je niet van ze vragen. Wat je kan doen is luisteren naar hun problemen en erkennen dat dit ook wezenlijke problemen in jouw wereld zijn. Misschien wegen ze voor de 'patiënte' zwaarder, of lijkt het alsof ze meer moeite heeft om ermee om te gaan -je mag als hulpverlenerster niet doen alsof de problemen voor jou geen realiteit zijn.

Juist in de h/erkenning van dezelfde problemen ligt de 'hulp'; vanuit de wetenschap dat de problemen reëel zijn, kan de 'patiënte zelf kiezen hoe ze ermee omgaat. En het enige wat je als hulpverlenerster kan doen is zorgen dat het je eigen strijd ook wordt, die je samen met haar uitvecht. Zo voorkom je ook dat je als hulpverlenerster alleen maar door veel te praten je eigen goedheid bewijst, zonder dat je zelf de konfrontatie met problemen aan hoeft te gaan, want dat deed je immers al voor diegene die je wilde helpen.

OOK ZATERDAG

Theater over vrouwen die verzet plegen tegen hun dagelijkse omstandigheden en als gevolg daarvan in de psychiatrie terecht komen.

* * *

ZONDAG: BAJESSTRIJD

Veel vrouwen vertelden op deze dag over de situatie van vrouwen in de bajes in eigen land. De behandeling van vrouwen in de gevangenis blijkt vooral gericht te zijn op individualisatie van de problemen van vrouwen. Dat breekt elke vorm van (kollektief) verzet. Het gevangenissysteem versterkt juist de afhankelijke, onderdrukte positie van vrouwen die daartegen in verzet komen.

NEDERLAND

Op dit moment zitten er 135 vrouwen in de gevangenis en 4478 mannen. Dit grote verschil in aantal komt voort uit de manier van rechtspraak in Nederland: de boosheid van vrouwen die een misdaad begaan hebben werd/wordt meestal uitgelegd als hysteries ipv krimineel gedrag. Daardoor worden vrouwen vaak naar een inrichting gestuurd ipv een gevangenis.

In de gevangenis hebben vrouwen niet dezelfde mogelijkheden als mannen. Vrouwen moeten in de gevangenis werken, terwijl voor mannen ook de mogelijkheid bestaat om buiten de gevangenis te werken of er een beroep te leren. De meeste misdaden van vrouwen zijn direkt verbonden met patriarchale en ekonomiese onderdrukking; armoede, afhankelijkheid, minder opleidingskansen, verantwoordelijkheid in het gezin, sexueel en emotioneel misbruik, etc.

De gevangenis straft vrouwen twee keer zo hard als mannen door de extra kontrole en discipline. Een geregulierde ideologiese vrouwelijkheid dus:

– vrouwen worden niet gestimuleerd om verantwoordelijk te zijn voor haar handelen

– werk in de gevangenis is traditioneel: wassen, koken, inpakken

- met kinderen (60%!) hebben vrouwen met twee rechters te maken: één voor haarzelf en één voor haar kinderen, die meestal aan pleegouders worden toegewezen. Na een jaar hebben deze pleegouders rechten over de kinderen

– problemen, zoals slapeloosheid en depressies worden met tranquilizers verholpen.

Ongeveer 20% van de vrouwen in de gevangenis komt uit Latijns-Amerika en zijn hier gearresteerd als drugs-koerierster. Veel Latijnsamerikaanse vrouwen zijn gedwongen om prostituee of koerierster te worden. De straf is hoog: gemiddeld 3 jaar. De vrouwen spreken geen Nederlands, kennen haar rechten niet, en al hun vrienden en families zijn duizenden kilometers ver weg. Ze krijgen geen weekendverlof en als ze haar straf uitgezeten hebben, worden ze teruggestuurd (geen verblijfsvergunning) en worden vaak voor dezelfde misdaad in haar thuisland weer gestraft.

Ongeveer 12% van de vrouwen in de gevangenis zitten er voor een zware gewelddadige misdaad. Vrouwen kennen haar slachtoffers altijd en gewoonlijk kan het motief van de daad gevonden worden in onderdrukkende man-vrouw relaties, gezinsomstandigheden of slechte toekomstperspektieven. Er is een duidelijke link tussen de patriarchale maatschappij en de geschiedenis van deze vrouwen. Hun misdaad wordt ook nog te vaak gezien als een aktie van een 'gestoorde geest'; niet als verzet tegen de slechte positie van deze vrouwen.

Het gevangenissysteem is gebaseerd op het volgende idee: misdaad wordt geïndividualiseerd. De staat rechtvaardigt de groeiende politiemacht en justitiële macht en laat niet de echte oorzaken zien: de steeds meer toenemende sociale, politieke en ekonomiese problemen.

Er waren ansichtkaarten gemaakt, en er waren adreslijsten van vrouwen in gevangenissen over de hele wereld - de vrouwen die niet in het kamp konden zijn. Deze vrouwen bevrijden zou het mooiste zijn, maar onmogelijk. Wel kunnen we ze laten weten dat we mét hen dezelfde strijd zullen vechten!

FRANKFURT

DE hongerstaking van Rosi Srigawasdi. Sinds 24 februari '89 is zij in hongerstaking en eist om geplaatst te worden in de vleugel waar Gisela du Dutzi en Ingrid Barabas gevangen zitten. Na 5 korte onderbrekingen begon ze 22 juni een dorst-staking; ze werd meteen naar een gevangenisziekenhuis getransporteerd. Haar lichamelijke konditie is na de afgelopen 4 maanden erg slecht. Van buitenaf moet druk uitgeoefend worden om de gevangenisdirektie te bewegen Rosi's eis in te willigen!

BERLIJN PLöTZENSEE

In W-Berlijn heeft een groep lesbiese en andere vrouwen zich georganiseerd als aktiegroep. Ze zijn erg betrokken bij de strijd in 'die Plötze', de modernste gevangenis van Europa. De gevangenis hier bestaat uit 6 huizen, waar vrouwen gescheiden zitten naar de aard van hun situatie (voor/na proces, drugs, minderjarig, bedreigd met uitzetting). De vrouwen zijn ingedeeld in groepen van 10-15 in één van de volgende kategorieën: gemotiveerd, half gemotiveerd, niet gemotiveerd. Als een vrouw niet meewerkt aan wat dan ook (praten, werken, therapie), dan krijgt de hele groep 'straf'.

In '85 en '87 waren er hongerstakingen om de strakke regels te veranderen. In '89, na weer een hongerstaking, zijn door de senaat eindelijk toezeggingen gedaan: minder censuur op post, op bepaalde tijden kunnen vrouwen van verschillende afdelingen elkaar ontmoeten, vrouwen kunnen binnen bepaalde tijden zelf kiezen wanneer ze gaan luchten, de scheidingswand tijdens bezoek is opgeheven.

De vrouwen zien deze nieuwe regelingen als een eerste stap op weg naar strukturele veranderingen in haar bajesomstandigheden. Dat is van de kant van de senaat look min of meer toegezegd.

EL SALVADOR

Iedereen die in El Salvador iets zegt tegen de regering (bijvoorbeeld dat iedereen te eten moet krijgen) wordt vervolgd en/of gearresteerd. 20% van de mensen die gearresteerd zijn, belandt in de gevangenis, de rest wordt vermoord of verdwijnt.

Verslag van een bezoek aan de vrouwengevangenis in Ilopango: Om er binnen te komen worden je papieren en je lichaam onderzocht, maar eenmaal binnen leek het meer op een gemeenschap dan op een gevangenis. In 1980 zijn de gevangen vrouwen begonnen zich te organiseren. Na veel strijd en stakingen in de gevangenis en demo's en bezetting van kerken buiten de gevangenis, zijn er nu een aantal voorwaarden gerealiseerd. Werkgroepen voor handwerken, alfabetisering, politieke scholing ed. gingen van start. Zo ook een eigen kliniek en keuken. (de vrouwen zijn afhankelijk van familie en mensenrechtenorganisaties voor haar voedsel; nu verkopen ze zelf ook dingen)

In de gevangenis is geen politie (erom heen wel mannelijke bewaking). Soms vallen militaire eenheden binnen om te stelen en te plunderen en de gevangenen in elkaar te slaan. De martelingen van politie en militairen zijn veelvuldig. Ze gebruiken ongeveer 50 foltermethodes; één ervan is verkrachting van vrouwen om ze te laten spreken, of om ze een blanko papier te laten ondertekenen waar het schuldbekentenis-rapport later boven geschreven wordt.

OOK ZONDAG

Er is een pyramide gebouwd. Eén vrouw was al 3 jaar bezig dit voor te bereiden, en met vrouwen-power staat hij (ZIJ?) nu.

* * *

MAANDAG

Er wordt een internationale nieuwsbrief opgezet. Een internationale nieuwsbrief kan een belangrijke rol spelen in het opbouwen van een internationale vrouwenverzetsbeweging. De bedoeling van deze nieuwsbrief is elkaar te informeren over ontwikkelingen in je eigen land & over akties hiertegen. Ook kan een nieuwsbrief helpen kontakten te leggen en te versterken tussen de Europese vrouwen en zgn. 3e wereld vrouwen.

We moeten nog overleggen wat voor criteria we opstellen; of we alleen praten over bepaalde topics of alleen info die niet in de burgerlijke pers uitkomt, of dat die selektie criteria geleidelijk aan ontwikkeld worden. Het is de bedoeling dat door iedereen info ingestuurd wordt, in het Engels, die dan door het vrouwen infocentrum verzameld wordt en in een gestencilde nieuwsbrief elke 3/4 maanden verspreid wordt. De kosten moeten worden opgebracht door lidmaatschappen. De bedoeling is dat de nieuwsbrief in dec. '89 uitkomt. Meer info & het adres voor de stukjes: Vrouwen informatiecentrum, Postbus 15527, Amsterdam

* * *

DINSDAG

In Nederland verblijven op dit moment 4 Chileense vrouwen die, nadat ze verkracht en vernederd zijn door militairen van de Chileense junta, naar Nederland zijn gevlucht. Tegen deze vrouwen is seksueel geweld gebruikt als wraakaktie en initimidatie-middel. Justitie heeft de aanvraag om asiel van 2 vrouwen inmiddels negatief beantwoord. De verwachting is dat dit voor de andere vrouwen ook zo gaat lopen.

Wij voelen ons verbonden vanuit het besef dat vrouwenonderdrukking overal ter wereld plaatsvindt en dat ook de onderdrukking en uitbuiting in de zogenaamde 3e wereld grotendeels vanuit het westen georganiseerd wordt. Wij verzetten ons hiertegen met al onze vrouwenkracht. Wij bepalen zelf hoe en waar we willen wonen en werken. Wij vechten voor zelfbeschikking over ons eigen lichaam en leven!

GEEN UITWIJZING VAN DE CHILEENSE VROUWEN!

ERKENNING VAN SEKSUEEL GEWELD ALS VLUCHTMOTIEF!

VOOR EEN ONBEHEERSBAAR KLEURRIJK VROUWENVERZET!

Daarom demonstreerden ruim 500 vrouwen, van wie velen van het vrouwenkamp, dinsdag 11 juli om duidelijk te maken dat verkrachting als politiek pressiemiddel gebruikt wordt. En daarom zou verkrachting een reden moeten zijn om politiek asiel aan te vragen.

De demonstratie verliep hier en daar chaoties, was een duidelijke vrouwendemo en de belangstelling was groot. We zijn langs de Vreemdelingenpolitie gelopen, het Chileens konsulaat, om te eindigen bij het Gerechtshof op de Prinsengracht. Een vervelend incident was dat vrijwel aan het begin van de demo een vrouw een trap kreeg van een man (waarom was niet duidelijk) waardoor ze niet meer verder kon lopen en moest wachten op de ambulance.

.Terug naar boven