●
Ravage ●
Archief
● Overzicht
1988 ● Overzicht
#13 UIT: NN #13 van 20 OKTOBER 1988
Vorig jaar om deze tijd haalde Nederland een held binnen. Een anti-apartheidsaktivist wiens verdienste niet zozeer lag in zijn bijdrage aan de strijd van het gewapend verzet in Zuid-Afrika (door hemzelf terecht zeer bescheiden genoemd) als wel het aantal maanden dat hij opgesloten had gezeten in een ambassade. Eenmaal terug heeft hij er het zijne aan gedaan de kultus rond zijn persoon te versterken: interviews in alle mogelijke media waren daarvoor niet genoeg, binnen de kortste keren verscheen een selektie uit zijn persoonlijke aantekeningen in boekvorm. Tussen een brij van oninteressant gebabbel, heeft hij de behoefte zich te verantwoorden over zijn daden en hij doet dat door in de details te vertellen wat hij precies voor heldenwerk verricht heeft. Daarmee wordt niet alleen duidelijk hoe stom hij bezig is geweest, ook worden mensen waarmee hij heeft samengewerkt door zijn uitlatingen direkt in gevaar gebracht. Meer dan Klaas-de-Jonge zijn heeft hij het afgelopen jaar niet gedaan. Dat hem dat goed bevalt blijkt uit het feit dat hij zich sinds kort in het journalistenpanel van Stan van Houcke in het rijtje van min of meer (plaatselijke) beroemdheden laat aankondigen als journalist/aktivist om zijn zegje te kunnen doen over bijv. doping op de Olympische Spelen. Hoe trots was NN dat deze held nu een brief schrijft aan onze eigen held in de bak. (zie NN #11) Dat hadden ze bij de AABN toch leuk bedacht: goed begrepen dat hun onmiddellijke distantiëring van iedere RARA-aktie nog vers in het geheugen ligt en ze dus beter niet zelf met iets konden komen, nu ze het toch een beetje zielig vonden van die vijf jaar: misschien dat onze Klaas... En Klaas is inderdaad niet te beroerd het vermanende vingertje van de AABN nog eens te heffen: jongen, weet je wel dat de meerderheid van de (anti-apartheids) bevolking die MAKRO-branden helemaal niet ziet zitten? Vervolgens wordt er in de brief een schijntegenstelling over de te volgen strategie gekreëerd. Maar voor wie goed leest wordt duidelijk dat hun diskussie niet zozeer gaat over de strijd tegen apartheid als wel over de juiste weg om te komen tot "politieke mobilisatie van de massa van de bevolking" hier. Want dat dat moet gebeuren, daarover zijn de heren het blijkbaar eens. RARA gaat in haar geschriften uit van een inspirerende werking van de gestichte branden en presenteert zich daarbij als voorhoede die de Nederlandse maatschappij wel eens even wakker zal schudden. De voorhoede dicht zichzelf daarbij een centrale rol toe: zij is immers de enige die het licht heeft gezien. Op het moment dat een van hen gepakt is, wordt hij dan ook onvermijdelijk tot martelaar. Hij wordt gepromoveerd tot held en helpt daar zelf niet in de laatste plaats aan mee door elke week open brief uit te poepen, het recht op het geven van interviews te eisen en zich in de bak te profileren als dwarsligger. Daarmee wordt vergeten dat het niet gaat om de persoon van René RARA. hij deed - net als Klaas de Jonge - slechts het zijne tegen het afschuwelijkste regime van deze tijd. Bovendien gaat het in de strijd tegen apartheid niet zozeer om de mobilisering van brede lagen van de Nederlandse bevolking. Integendeel, de geschiedenis heeft nog onlangs aangetoond dat het niet de brede massa's van Mient Jan Faber waren die de kernraketten hier deden verdwijnen, maar veel ondoorzichtiger machtsverhoudingen op wereldnivo. Daarom waren de akties van RARA zo goed. Ze spraken voor zichzelf, omdat ze het kwaad raakten bij de wortel: multinationals in hun portemonnee. Het sein werd begrepen, de dreiging was voor alle vergelijkbare bedrijven duidelijk. Het zou mooi geweest zijn als het daarbij was gebleven, of liever gezegd, als daarmee was doorgegaan. Als RARA haar naam trouw was gebleven, af en toe mysterieus opduikend vanuit de anonimiteit, zonder zoveel aandacht op te eisen voor haar eigen identiteit. Zo had het proces ook veel sterker kunnen zijn als het veel meer in het kader van de apartheid had gestaan. Juist in een analyse van de situatie op mondiaal nivo, kan de konklusie op dit moment niet anders zijn dan dat het in de eerste plaats gaat om steun aan de strijd in Zuid-Afrika. In dat kader is een diskussie zoals die nu dreigt tussen Klaas en René, gemier in de marge van twee ouwe kommies die zichzelf wederzijds opwaarderen in hun gevecht om het revolutionair potentieel onder de massa (dat helemaal niet bestaat). Een veel belangrijkere vraag voor de nabije toekomst zou moeten zijn, hoe het verder moet met de gewapende tak van het ANC als de kraan in Moskou steeds verder wordt dichtgedraaid omdat de Russen zelf tenslotte ook moeten eten c.q. eronder gehouden moeten worden (zie Perestrojka in Pretoria. NRC-bijvoegsel zat. 1 okt.88) Wie gaat er dan hier geld inzamelen voor wapens? En wie gaat ze brengen? Wie legt er de juiste kontakten in Zuid-Afrika en wie gaat er echt risiko's lopen? Worden dat de echte helden van onze tijd? Voorlopig staat één ding vast: echte helden zie of hoor je niet. HAHA (Helpt Anonieme Helden Aktievoeren)
|
||