●
Ravage ●
Archief
● Overzicht
1988 ● Overzicht
#11 UIT: NN #11 van 29 SEPTEMBER 1988
Zondagochtend 25 sept. en in de nacht van 26 op 27 sept hebben 'Vrouwen van kwaad tot erger' in Amsterdam respektievelijk de Philips-vestiging aan de Paasheuvelweg en de NMB-vestiging aan de Keizersgracht aangepakt. Deze akties houden verband met het IMF/Wereldbankkongres. Omdat er een paar stukken dubbel in de verklaringen staan en omdat in deze en vorige NN's al vrij veel geschreven is over de werkwijze van deze banken en de manier waarop zij landen volledig beheersen (en natuurlijk omdat we weer meters en meters tekst te veel hebben) zijn er een paar stukjes weggelaten. Dit zijn de delen die uitleggen wat IMF en Wereldbank doen en hoe ze werken. Hoe hierbij juist vrouwen getroffen worden en wat NMB en Philips hiermee te maken hebben wordt in de rest van de verklaringen, die onder staan afgedrukt, uitgelegd. Vrouwen gunnen Philips het licht niet Zondagochtend 25 sept. ging er bij ons een lampje branden en hebben wij vrouwen de Philips-vestiging aan de Paasheuvelweg in A'dam aangepakt omdat wij kwaad zijn op de multinational Philips die vrouwen over de hele wereld onderdrukt en uitbuit. Wij hebben deze vestiging het licht ontnomen door de ramen dicht te plakken. Hiermee willen we duidelijk maken dat veel vrouwen die werkzaam zijn in de elektronika industrie van Philips oogaandoeningen hebben gekregen of zelfs blind werden door jarenlang turen door mikroskopen. Philips is één van de Nederlandse multinationals die zijn omzet over de ruggen heen van vrouwen enorm zag stijgen. De winst van Philips in Zuid-Oost Azië steeg tussen 1975 en 1985 van 1,2 naar 6,9 miljard gulden. Deze winst steeg ten koste van vrouwen die dagelijks zwaar en ongezond werk verrichten voor Philips waar ze een schandelijk laag (stuk)loon voor ontvangen. (...) Het IMF schiep de voorwaarden voor een ware verhuizing van de elektronika-industrie naar de landen van de drie kontinenten (Afrika, Azië en Midden- en Zuid-Amerika). En Philips zit niet voor niets daar waar goedkope arbeidskrachten zijn, waar veel armoede is, waar de repressie enorm is (Philips vestigt zich bij voorkeur in landen met rechtse regimes)... en waar multinationals vrouwen voor monotoon precisiewerk kunnen inschakelen. In 1988 zijn alleen al in ZO-Azië 500.00 tot 650.000 vrouwen werkzaam in de elektronika-industrie. Het merendeel van deze vrouwen (80%) werkt in de vrijhandelszones (vrijstelling van belastingen, geen in- en uitvoerrechten, geen wetgeving op nachtarbeid, geen minimumloon, geen maximale arbeidsduur enz.). Regeringen adverteerden dan ook in de jaren '60 met 'hun meisjes' die 'vingervlug zijn, niet moe worden, geduldig en onderdanig zijn' en die voor de helft minder loon meer werk verrichten dan mannen. En dat terwijl juist veel vrouwen kostwinster zijn. Philips dringt arbeidsters westerse vrouwbeelden op door het organiseren van schoonheidswedstrijden en sexistiese spelletjes binnen het bedrijf. Philips probeert de druk op arbeidsters zo groot mogelijk te houden door het loon rechtstreeks naar hun familie te sturen. In de mikro-elektronika industrie zien we als in geen een andere industriesektor hoe hoe patriarchale beheersstrukturen hand in hand gaan met kapitalistiese produktiewijzen. (90% van de elektronika-industrie bestaat uit vrouwen, in de thuiswerksektor staan massa's vrouwen onder aan de produktieketen, bij toeleveringsedrijven werken voornamelijk vrouwen). Philips probeert zich uiteraard in te dekken tegen allerlei vormen van verzet die door hun beleid opgeroepen worden. Het bedrijf maakt het funktioneren van vakbonden onmogelijk, zet knokploegen en politie in bij stakingen, ontslaat als eerste de vrouwen die bij het bedrijf werken na opstanden, of schakelt hele produktielijnen over naar thuiswerk. Maar de vrouwen blijven strijdbaar en aktief. Een aantal akties. In 1977 levert een hongerstaking in Z-Korea (Signetica Philips) een loonsverhoging op. In 1983 staken Philips werkneemsters in Brazilië tegen een wet die gebaseerd was op eisen van het IMF (verlagen van de lonen). Deze wet is onder druk van het verzet ingetrokken. In 1983 staken 8000 Indiase werkneemsters van Philips. Wij waren hier zondagochtend uit solidariteit met alle werkneemsters die uitgebuit en onderdrukt worden door het Philips World Empire. Het IMF en de multinational Philips zijn twee handen op één buik die vrouwenonderdrukking en uitbuiting stimuleren. Vrouwen tegen de uitverkoop Vannacht, de nacht van 26 op 27 september 1988, hebben wij het NMB kantoor aan de Herengracht in Amsterdam aangepakt. Op grote schaal hebben banken (in Nederland ABN, Amro, NMB, en Rabobank) leningen verstrekt aan arme landen (met name in Midden- en Zuid-Amerika) aanvankelijk tegen lage, maar in de loop van de jaren '70 pijlsnel stijgende rente. Toen het uitzichtloze en de omvang van de ontstane schuldenkrisis in een internationaal verslechterde ekonomiese situatie duidelijk werd, trokken de banken zich terug. In deze situatie bleef er voor de, door rijke westerse landen leeg geroofde, arme landen geen andere mogelijkheid over dan aan te kloppen bij het IMF. De schuldenkonversie is de volgende stap in dit versluierde neo-koloniale beleid van het IMF en de Wereldbank en betekent gewoon: landen in de uitverkoop. De NMB was er als de eerste bij en koopt voor weinig geld schulden op van landen die al een gigantiese schuld hebben bij het IMF en krijgt van het land in kwestie de volledige schuld in plaatselijke valuta terug. Zo worden dollars met grove winst omgezet in middelen om bedrijven die willen investeren te financieren. De winst gaat terug naar het westen. Schuldenkonversie levert de arme landen niets op. Het levert ze nog verder uit aan het internationale kapitaal. Op deze manier heeft het NMB geld door gesluisd naar bedrijven als Heineken en Vendex die daarmee binnenlandse (staats)bedrijven kunnen opkopen met alle 'voordelen' van dien: lage lonen, verbod op vakbonden, geen belastingheffing, enz. Westerse geldschieters en rijke elites kunnen verder parasiteren op de (infra)struktuur die het IMF en de Wereldbank kreëren. Deze politiek is alleen een oplossing voor de geldhonger van het grootkapitaal, met name over de ruggen van vrouwen. Het IMF eist bijv. het opheffen van overheidssubsidies op voedsel, mediese hulp en onderwijs. De patriarchale norm die vrouwen verantwoordelijk stelt voor het voeden en verzorgen van familie en kinderen maakt dat ze als eersten de hardste klappen krijgen. Ze staan enorm onder druk en worden, naast de zorg voor anderen, gedwongen langer en voor veel minder loon te werken dan mannen, onder de meest slechte omstandigheden. Zij zijn het die onbetaald de zieken verzorgen en worden van onderwijs uitgesloten. Om het internationaal kapitaal met open armen te ontvangen (doel van het IMF diktaat) worden vrijhandelszones ingesteld. Daar werken voornamelijk vrouwen (80%) en nationale bepalingen t.a.v. loon, arbeidsduur, arbeidsomstandigheden gelden daar niet. Door de vernietiging van de interne markt en zelfvoorzienende landbouw, vindt er een grote vlucht plaats van vrouwen van het platteland naar de stad. Daar blijft voor vrouwen uiteindelijk geen andere mogelijkheid over dan prostitutie, als uitwerking van een politiek die mensen niet het zelfbeschikkingsrecht over hun eigen leven gunt, maar ze uitsluitend beschouwt als ekonomiese variabelen waar naar believen mee geschoven kan worden. De Wereldbank houdt zich dan ook al heel lang bezig met het in praktijk brengen van bevolkingspolitiek, wat zij gezinsplanning noemen. Vrouwen krijgen onderwijs in ruil voor sterilisatie. Vrouwen worden gesteriliseerd zonder het te weten. Ze krijgen vee en kredieten in ruil voor deelname aan een family planning projekt en krijgen (onvrijwillig) voorbehoedsmiddelen die in Westerse landen verboden zijn. Er was en is veel verzet tegen de gevolgen van de IMF en Wereldbankpolitiek. Er worden vrouwenvakbonden, vrouwenorganisaties en netwerken opgericht. Vrouwen organiseren zich meer en meer onafhankelijk tegen wereldwijde onderdrukking. Het is dit ekonomies systeem er alles aangelegen vrouwen van elkaar en vrouwen hier en daar te isoleren. Individualisering en het bevorderen van konkurrentie tussen arbeidsters en vrouwen onderling is nodig om het verzet bij voorbaat te breken en de welvaart hier ten koste van anderen veilig te stellen. Het verzet hier staat in verband met vrouwen daar. We vechten tegen dezelfde onderdrukking. Daarom vinden we dat bedrijven als Philips en NMB ook hier aangepakt moeten worden. VROUWENSTRIJD IS WERELDWIJD Vrouwen van Kwaad tot Erger
|
||