● Ravage   ● Archief    ● Overzicht 1988    ● Overzicht #9

UIT: NN #9 van 1 SEPTEMBER 1988

OP WEG NAAR EEN FRONT DER EENZAMEN?

Met gezwinde spoed en grote slordigheid proberen de 'anti-imps' van de nood een deugd te maken. Want om met boegbeeld René te spreken: "Niet de RARA is op 11 april uit de anonimiteit gehaald, maar de contouren van een nieuwe politieke beweging." Toch mankeerde er op 11 april nogal wat aan de theorie, de strategie en de taktiek. Wat in de op de 11e april volgende maanden haastig aan artikelen en verklaringen is gepresenteerd rammelt en kraakt als een oude wekker. Ik begrijp er maar weinig van maar het meest storende is dat het gebrek aan helderheid en samenhang wordt gecamoufleerd met blinde dadendrang. Daarom in deze euforie een paar vragen en opmerkingen.

NAAR het schijnt noemt René zich een strijdend kommunist. De middelen van die strijd zijn mij inmiddels enigszins duidelijk geworden. Maar dat kommunisme, wat betekent dat? Ergens wordt direkte demokratie genoemd maar is dat alles? Mogen personeelsleden van imperialistiese bedrijven ook meedoen aan de strijd voor het kommunisme en zo ja, hoe dan? Of worden deze mensen als afgedaan beschouwd. Zijn het misschien personen die aan de verkeerde kant in de maatschappelijke tweedeling staan? Ik vraag het zo nadrukkelijk omdat er niets over staat geschreven. Vooral de positie van het Shell-personeel is interessant. Zij worden toch het meest uitgedaagd door de anti-imps.

René schrijft dat niemand zich kan onttrekken aan de verantwoordelijkheid (bij het imperialisme) en zich medeplichtig maakt aan (passieve) volkerenmoord. Hoeveel strijders voor het kommunisme blijven er dan nog over? Hier en daar wat mensen van stichting Opstand of De Wilde Roos misschien. Waarschijnlijk net genoeg voor een front der politieke eenzamen. Want ofschoon er tijdens de opening van het revolutionaire jaar op 9 augustus in Paradiso zo'n 750 aanwezigen waren, wil dat niet zeggen dat zij allemaal achter het vaandel van RARA willen opmarcheren.

De publieke opkomst was volgens mij zo groot omdat iedereen begrijpt dat de veroordeling van René grote konskwenties kan hebben voor de organisatie van de repressie. De komst van landelijke en/of provinciale koördinatieteams. De verruiming van wettelijke vervolgingsmogelijkheden. Officier van justitie De Wit wil bij vrijspraak van René pleiten voor een andere vorm van bewijsvoering (Vrij Ned. 21-5-'88).

Democratisch maagzuur

En wat te denken van het in gebruik nemen van artikel l40? Het is een onbegrijpelijke blunder dat de discussiebijdragen daarover zo lichtvaardig heenstappen. In het artikel 'Zuur aan de wortels van de demokratie' wordt gereageerd op kritiek op RARA. Hierin wordt gesteld dat kritiek op RARA wordt ingegeven uit angst dat radikale akties een politiek klimaat veroorzaken waarin rechts de kans krijgt om verworvenheden terug te draaien. Ofschoon de schrijvers/sters van het artikel deze angst gerechtvaardigd vinden gaat men voorbij aan de belangrijkste ontwikkeling op dit gebied: het gebruik van art. 140 tegen links.

Linkse groeperingen van diverse snit (ongeacht of ze geweldloos of eventueel gewelddadig zijn) hebben jarenlang gepleit voor het verbod van fascistiese en racistiese groeperingen. Uiteindelijk werd daarvoor art. 140 door de minister van Justitie genomen (weliswaar zonder medewerking van de PSP, die wél voor een verbod van ultra-rechts is).

Maar wat gebeurt, de roep om een verbod op ultra-rechts wordt gebruikt tegen links. N.a.v. de gebeurtenissen bij de ontruiming van de Mariënburcht in Nijmegen, begin '87, schreeuwt VVD'er Hermans dat het nu eindelijk eens afgelopen moet zijn met alle politieke radikale akties (dus ook die van RARA). Als je dáár niet aan denkt bij het beoordelen van de politieke krachtsverhoudingen, krijg dan het maagzuur.

Voor veel mensen is het repressie-aspekt het belang van de avond in Paradiso geweest. 'De Beweging' is niet in de aanval, maar zit in de verdrukking. 750 Mensen is helemaal niet zo veel op zo'n avond als je je bedenkt dat er verder maar weinig mensen zijn die het iets kan schelen. Natuurlijk heeft de staat radikale akties of 'terrorisme' niet nodig om de vervolgingsmogelijkheden per se uit te breiden. Maar in zekere zin kunnen radikale akties hun koers helpen bepalen en vergemakkelijken zij de doorvoering van zo'n programma.

De reaktie van de rest van de bevolking is daarbij van belang. Het is nogal naïef om af te gaan op kreten op muren als 'VIVA RARA', of morrende slachtoffers van een milieuschandaal, zoals Piet en Hannie in het artikel 'Vietnam toen, Z-Afrika nu' doen (zie NN #8). Met radikale akties wordt zo vaak stil gesympathiseerd, noem het gerust het Robin Hood effect, maar dat geld zelfs voor rechts-radikale organisaties. Hoe vaak staat de naam van de Centrumpartij niet op muren geschilderd door lieden die zich wel in die ongezouten racistiese rechtlijnigheid kunnen vinden, zonder er verder bij te horen?

Nu ken ik een onverschillige Shell-arbeider. Het kan hem niet schelen dat er een pomp de fik in gaat. Hem kan niks wat schelen, noch de Shell, noch de RARA. Hoe overbrug je het verschil tussen de totale betrokkenheid van de anti-imps en de totale onverschilligheid bij allerlei wereldproblemen van zeer veel anderen?

Gewelddadige aktie

Dat brengt me op de belangrijkste kwestie. De gedetermineerde noodzakelijkheid van gewelddadige aktie. Ik maak vooral bezwaar tegen het determinisme dat er uitspreekt, niet tegen het geweld op zichzelf. Fulco van Aurich en Klaas de Jonge worden door René gehekeld omdat ze te moralisties zijn. Maar René beroept zich op de hartekreten van een Derde Wereldleider (is Derde Wereld hetzelfde als drie kontinenten? Dat idee krijg ik, maar welke kontinenten zijn dat dan? Ik heb altijd geleerd dat er vijf kontinenten zijn: Afrika, Amerika, Australië, Azië en Europa. Australië kunnen we uitbreiden tot Oceanië waar alle Melanisiese, Polynesiese en Micronesiese volkeren wonen. Houden we over Azië en Afrika. Dat is drie, maar hoe zit dat dan met het subkontinent Zuid-Amerika, telt dat niet meer mee? Uitleg a.u.b.

Deze leider die op 'niet mis te verstane wijze' (René) de juiste weg naar de brandbom wijst. Hoezo moralisties? Zijn de politieke omstandigheden dusdanig dat de overwinning nog slechts één brandbom van ons afstaat? Die vraag stellen RARA en René zich helemaal niet. Vanuit de drie kontinenten doet men een klemmend beroep op ons en hupsakee daar gaan we. Passiviteit is medeplichtigheid! Basta.

Het enige wat het revolutionaire ongeduld van de anti-imps oproept is onverschilligheid maar beslist geen betrokkenheid. Verkijk je niet op zo'n 750 passief betrokkenen. Deze 750 leken me eerder 'veteranen van 1980' of zoiets. RARA roept geen nieuwe enthousiaste aktivisten op. Ze kijken wel uit.

Km. gr. Onnie Swâ

.Terug naar boven