|
●
Ravage ●
Archief
● Overzicht
1988 ● Overzicht
#9 UIT: NN #9 van 1 SEPTEMBER 1988
Zweten, wringen, alle stukjes van de puzzel passen. Het LCT mag naar huis. Michels en Van de Kerk klinken hun glas. "Wij hebben RARA een gezicht gegeven, dat is toch een prima zaak?", aldus Herman Hoogen, leider van het C-team. Het koncept 'Barbertje moet hangen' heeft men door een goede onderlinge samenwerking van het begin tot het eind weten te persisteren. Het proces, voor de staat een publicitaire noodzaak. De schijn hoeft daarbij niet opgehouden te worden. Dat de VARA het proces rechtstreeks uit mag zenden is niet verwonderlijk. Voor een blamage hoeft de Edelachtbare niet te schromen. Immers een vonnis op politieke motieven staat al lang vast. Zo heeft de Officier van Justitie (OvJ) het al in de tweede zin van zijn requisitoir over terroristiese aanslagen door een groep die zich anti-imperialisten noemt. In zijn strafmaat neemt hij als uitgangspunt, dat "gepleegde misdrijven terroristies van aard zijn, waarop een enorme maatschappelijke onrust is ontstaan, dat derhalve tegenover deze buitengewoon grove inbreuken op de rechtsorde een strenge straf behoort te staan." Voorts: "Naast een herstel van de rechtsorde is ook de generale preventie een belangrijk strafdeel." De verdediging alsmede de getuigen-deskundigen mogen hun pleidooien houden, maar, en dat wordt niet onder stoelen of banken geschoven, zullen zij geheel naast zich neerleggen. De harde lijn dus, het precedent is geschapen. Allerminst kunnen we ons onttrekken aan feiten zoals nu gesteld. Kunnen we niet om een vergelijking met onze buren heen. Een nauwelijks bij te houden ontwikkeling die in het kader van een algehele harmonisatie binnen Europa moet worden gezien. Een voorbeeld van een gestage ontwikkeling. In mei dit jaar zegt persofficier De Wit: "Als in deze zaak geen veroordelingen volgen, dan is er alle reden om daaraan konklusies te verbinden. Je mag nu bijv. geen richtmikrofoons gebruiken, je mag geen hotelkamer afluisteren. Zulke middelen worden niet als sympathiek ervaren. Maar je betaalt ook een prijs als je dergelijke dwangmiddelen niet gebruikt." Zie hier het pas verschenen jaarverslag van het Openbaar Ministerie: 'Nederland moet openstaan voor aanpassingen in het strafrecht. De mogelijkheden tot afluisteren, huiszoeking, in beslagneming en de executie van vonnissen op elkaars grondgebied moeten worden uitgebreid.' Het laagje stof waar Nederland zich gemakshalve in koesterde is weggevaagd. Daar hoeven we in onze strijd niet meer door heen te breken. Van het hoger beroep dat is aangetekend verwachten we geen wonderen. Het is in die zin wel belangrijk, omdat het hier niet gaat om een individueel belang van René, maar om het aanvechten van een uitholling van de rechtsspraak zoals we nu gezien hebben. Hieronder volgt meer informatie. Hoe verder 5 Jaar. Natuurlijk is zo'n uitspraak een ontzettende klap. Ondanks al onze inschattingen over de harde lijn, de politieke dimensie, hun belang om René als voorbeeld te stellen, blijf je toch ook altijd hoop houden. Behalve woede heerste dan ook in de eerste instantie verslagenheid. Maar tegelijkertijd levert dit ook weinig op, je merkt dat het enig mogelijk antwoord hierop is om de draad weer op te pakken, om de positieve ontwikkelingen van de laatste tijd verder te brengen. Voor onszelf, maar ook voor René. "Het gaat erom de intenties om te zetten in inhoudelijke samenwerking, het opbouwen van een praktijk, die op elkaar betrokken is en die d.m.v. konkrete samenwerking in akties, demonstraties, diskussies en manifestaties gestalte krijgt. We zullen stap voor stap de ruimte moeten bevechten, waarin een politieke tegenmacht zich kan ontwikkelen. De ruimte die we tot nu toe veroverd hebben, mogen we niet opgeven. We zullen moeten leren onszelf te verdedigen door aan te vallen." (René, manifestatie op 9-8-'88) De afgelopen tijd hebben we, behalve een hoop stress, ook veel goede ervaringen opgedaan. Hebben we iets van de kracht gevoeld, die we kunnen ontwikkelen als we onze strijd met elkaar verbinden, en hebben we iets ervaren van het "levendige proces", wat strijd kan zijn: de diskussies in de steden, in de bladen, de brochure, 750 mensen op de manifestatie, de solidariteit tijdens het proces (ook uit andere landen), het kalken van leuzen, de verhevigde akties tegen Shell, de akties op de dag van de uitspraak en de aanval op Philips in de nacht ervoor. We zullen er nu keihard aan moeten werken om dit proces kontinuïteit en struktuur te geven. Bajesstrijd zal hierin een permanent thema moeten zijn. Om de leus 'binnen en buiten één strijd' inhoud te geven, zullen we een goede kommunikatie moeten organiseren en strukturen moeten kreëren, die een kontinue politieke diskussie waarborgen, waarvan René op zijn manier onderdeel kan zijn. Heel konkreet betekent het ook hem te schrijven, op de hoogte te houden, te diskussiëren. Dat is niet alleen een zaak van 'direkt betrokkenen', maar van iedereen, die politieke gevangenen als deel van de beweging ziet! Als direkte ondersteuning van René, willen we iedere eerste zondag van de maand gaan zwaaien bij de Bijlmerbajes. De eerstvolgende keer is dus a.s. zondag 4 september. We verzamelen om 12.00 uur bij het metrostation Spaklerweg. Hij kan ons goed zien en ook horen, dus neem spandoeken mee en laat je horen. Verder is er ook een steunfonds opgericht om boeken en andere noodzakelijkheden te bekostigen. Giften zijn welkom op gironr. 2077806 van St. Zwarte Gans, A'dam t.n.v. Solipot René. Adres René: René Roemersma p/a De Schouw, Pav. 1/l0. Pen. Inr. Over Amstel, Wenckebachweg 48 1096 AN Amsterdam.
Revolutionair perspectief op de Prinsengracht. Een groepje mensen vind het wenselijk een rel te organiseren bij de uitspraak van het proces van René. Ze denken hierbij te kunnen profiteren van de verwachte grote opkomst. Er wordt besloten dat her en der wat ruiten in zullen gaan, te beginnen bij het Paleis van Justitie. De groep vindt het niet noodzakelijk hierover van tevoren andere mensen over in te lichten, nee, laat staan een stedelijke vergadering te organiseren. Zelfs zijn ze te paranoia om 's ochtends tijdens het verzamelen door te geven welke plannen er bestaan. Een revolutie hoort tenslotte van boven af te komen en solidariteit is een rekbaar begrip, dat is al vaker gebleken. Het resultaat. Terwijl enkele ruiten van het Paleis van Justitie sneuvelen (oh, zijn die van plexiglas) trekt een grote groep onvoorbereide mensen zich alvast terug richting Leidsegracht. Anderen die nog van de publieke tribune komen krijgen amper de kans zich aan te sluiten. De ME staat er al tussenin, volle uitrusting en snijdt ze de weg af. Dan al verliezen wij het initiatief en slaagt een zeer kleine groep ME'ers erin iedereen weg te drijven bij het Paleis. Op de Leidsegracht blijken mensen uit de groep die er het eerst van door gingen, bouwhekken als barrikade over de weg gezet te hebben waardoor de achterhoede ingeklemd raakt tussen de chargerende ME en de hekken. Gevolg: twee arrestaties en flink wat rake klappen (organisatie meneertje). Later op de Singel aangekomen volgt de opdracht (hebben we toch nog iets van de smeris geleerd) door te gaan naar het Rokin om daar nog wat schade aan te richten. Dit lukt, maar als het restant van de groep het Binnengasthuisterrein op vlucht slaagt dat ene pelotonnetje ME er wederom in twee mensen te arresteren en de nodige klappen uit te delen. Ik weet niet of desbetreffende personen een milimeter oogklep verloren hebben na aanleiding van deze aanfluiting. Het moge in elk geval duidelijk zijn dat er voor mij geen revolutionair perspektief in deze actie en met name opzet te ontdekken valt. Als dit de contouren van de nieuwe beweging zijn ben ik bang dat er daarbinnen niet veel meer dan een vacuüm kan bestaan. Ik pas er in ieder geval voor gezien te worden als een stuk onmondig vee dat voor iedere willekeurige actie gebruikt kan worden. Deze vorm van strijd staat haaks op de mijne en vloekt met mijn ideeën. Adios, J.
LEUZEN VOOR RENÉ In het land zijn voorafgaand, tijdens en na het proces van René solidariteitsleuzen gekalkt. Ook dit is een vorm van aktievoeren, uiting geven aan je woede en je symphatie voor René. We krijgen erover bij NN zelfs verklaringen van binnen. Een opsomming van enige kalkakties. DEN BOSCH – Op het Paleis van Justitie en de Arrondisements Rechtbank in Den Bosch zijn de leuzen gespoten: 'Botha onderdrukt, justitie ook', 'Shell go to hell', 'René moet vrij' en 'RARA'. René moet vrij nondeju! Laten we ze maar eens een les lezen! UTRECHT – Verkoop spuitbussen aanzienlijk gestegen: – René komt uit de
cel en fikken zal Shell! Onder meer deze leuzen werden na de uitspraak in Utrecht gekalkt op het stadhuis, het SHV hoofdkantoor, het Gerechtsgebouw, Shellpompen, viadukten, tunnels en op andere strategische plaatsen in de stad. Voor veel mensen waren de teksten blijkbaar bedreigend want er zijn er inmiddels veel weer verdwenen. De tweede leus heeft nog uitgebreid in het Utregs Nieuwsblad gestaan. Op zich heel leuk omdat die leus één van de sterkste is en waarschijnlijk veel mensen zal aanspreken. Of dat ook het geval is met de rel die plaatsvond direkt na de uitspraak in A'dam is nog maar de vraag. Misschien geen gek idee om een keer na te denken over de manier van reageren. Soms kan het ook anders en doeltreffender. AMSTERDAM – Ook deze stad is van onder tot boven vol geklad met de meest prachtige leuzen, als 'RARA continua' en 'Liefde en kracht voor René'. ALKMAAR – In verband met het onrechtvaardige vonnis van René hebben wij, 'RAR' te 'A', de rechtbank en stadhuis van Alkmaar van een verflaag voorzien. Oe (on)rechtbank doopten wij om met een nieuwe naam: 'toneelgroep staatskomplot'. Met de leus 'staatsfascisme' wilden wij de verderfelijke inhoud van de (on)rechtbank naar buiten brengen. Het stadhuis, de poppekast van Alkmaar, kreeg de leus: 'Staatsterreur'. Verder werden beide gedrochten voorzien van de merktekens RARA en het anarcho-teken om de zaak te verduidelijken.
|
||||