●
Ravage ●
Archief
● Overzicht
1988 ● Overzicht
#1 UIT: NN #1 van 13 MEI 1988
'We kunnen niet keer op keer blijven zeggen dat we verbaasd zijn, want iedere keer als we onze verbaasdheid tonen dan laten we slechts zien dat we niets geleerd hebben. Dan geven we toe dat het verleden in feite het heden dikteert, en daarmee ook de toekomst.' Dit zegt Glenor Roberts, een zwarte medewerkster van de Engelse pottenorganisatie LESPOP. Hieronder een interview met haar, over de Britse anti-homowet Clause 28, de verstrekkende gevolgen en het intrekken van de subsidie van LESPOP. Marja: kun je uitleggen wat voor werk LESPOP doet? Glenor: "LESPOP verricht onderzoek naar de manier waarop lesbiese vrouwen door de Londense politie behandeld worden. Oorspronkelijk was het onze bedoeling om alleen in Londen te werken. Daar kregen we ook subsidie voor. Maar omdat we de enige groep in het land zijn die informatie en advies omtrent politie en justitie verschaft aan lesbiese vrouwen, worden we door mensen en groepen uit het hele land benaderd. LESPOP heeft ook een speciaal gelijke kansen beleid; er is bij ons altijd een zwarte medewerkster aanwezig. Hoewel we er eigenlijk speciaal zijn voor lesbiese vrouwen, verlenen we ook diensten aan allerlei andere vrouwen omdat er heel weinig bestaat op dit gebied. We zijn dus een onderzoeksprojekt, maar tegelijkertijd geven we advies en ondersteuning. We hebben veel moeite gedaan om ons bestaan bekend te maken in de buitenwijken van Londen. Het blijkt dat deze publiciteit goed heeft gewerkt. Verder hebben we veel energie gestoken in onze manier van dienstverlening. We bestaan nu zo'n 5 jaar en in die tijd is een goed fundament gelegd voor LESPOP. De noodzaak van ons bestaan is aangetoond, alleen al doordat veel vrouwen gebruik van ons gemaakt hebben. M: Jullie zijn je subsidie kwijtgeraakt, wat betekent dit voor de vrouwen die bij LESPOP terecht konden? G: "Om te beginnen is er nu een plek minder voor lesbiese vrouwen om naartoe te gaan. Zoveel mogelijkheden waren er toch al niet, maar nu is een soort leegte ontstaan. Lesbiese vrouwen beginnen zich ook een stuk zichtbaarder te voelen op straat. Een tijdlang hebben we bewust gezegd: 'we zijn hier, we blijven hier en we willen zichtbaar zijn', maar de herkenbaarheid die we nu krijgen is op een bepaalde manier onwelkom. We worden herkend door mensen van wie we niet zo'n behoefte hebben dat ze ons herkennen, laat ik maar zeggen fascisten, die weten nu onmiddellijk wat het roze-driehoek symbool betekent. Zij volgen lesbiese vrouwen naar hun huizen, vallen hen lastig, vallen hen aan of schelden ze uit. "Daarnaast kan ik een aantal gevallen van verkrachting noemen waar we mee te maken hebben gekregen. We beginnen een patroon te zien in wat er aan de hand is. Er zijn bij ons bijvoorbeeld drie gevallen bekend van lesbiese vrouwen die naar ons toekwamen omdat ze verkracht waren. We zijn met hen naar de politie geweest om aangifte te doen. Van alle drie de vrouwen werden de verklaringen opgenomen, maar toen de politie erachter kwam dat ze lesbies waren, zijn hun aangiftes verscheurd. "Vervolgens werden deze vrouwen zelf opgesloten onder de beschuldiging dat ze tijd van de politie verspild zouden hebben. Hoewel deze aanklacht later weer ingetrokken is, hebben ze een hele tijd in een politiecel gezeten. Dit soort dingen gebeuren omdat mensen die macht hebben, of dat nou officiële of onofficiële macht is, de introduktie van Clause 28 zien als een vergunning om dingen te doen die ze altijd al hadden willen doen. Vroeger deden ze dit natuurlijk ook al, maar dan achter de schermen. Nu doen ze het in alle openheid omdat ze het gevoel hebben dat ze toestemming hebben gekregen. M: Denk je dat dit zwarte vrouwen extra zal treffen? G: "Ik denk het wel, maar het is moeilijk zichtbaar te maken omdat zwarte lesbiese vrouwen erg weinig vertrouwen hebben in de witte lesbiese- en homogemeenschap. Wij zwarte vrouwen hebben een geschiedenis van onderdrukking, en we hebben altijd aan blanken moeten bewijzen dat onze verhalen waar zijn. Dat we ze niet verzonnen hebben. En ook nu staan we weer voor de moeilijkheid dat we moeten bewijzen dat we meer onderdrukt worden. Volgens mij is het geen kwestie van in meer of mindere mate onderdrukt worden, wel is belangrijk dat we juist nu temidden van witte lesbiese vrouwen en homoseksuele mannen in staat zijn om te zeggen dat we ons minstens net zo aangevallen voelen als hun. "We zijn nogal kwaad op de witte lesbiese- en homobeweging omdat zij verbaasd waren over de aanval door Clause 28 op hun burgerrechten, terwijl wij het slechts zien als een uitbreiding van alle andere dingen die de afgelopen jaren zijn gebeurd. Hun verbazing toont ook aan dat ze slecht hebben geluisterd naar dat wat wij al langer zeggen. Dit raakt me erg. Ik denk dus dat Clause 28 inderdaad meer invloed zal hebben op zwarte lesbiese vrouwen. Veel zwarte vrouwen kwamen juist naar LESPOP omdat er bij ons altijd een zwarte medewerkster aanwezig was. Dit gaf een gevoel van vertrouwen. Daarbij werden we gesubsidieerd, dus dat was voor veel vrouwen ook al een reden om te denken dat we wel o.k. waren. Nu onze subsidie is weggevallen zullen we weer meer gekriminaliseerd worden. M: Jullie gaan in beroep tegen deze beslissing? G: "Ja, dat hebben we in feite al gedaan. Omdat we niet automaties het recht hadden om in beroep te gaan, moesten we eerst een zeer uitgebreid rapport samenstellen over hoe we precies werken. Dit rapport is behandeld door een commissie die besloten heeft dat we in beroep mogen gaan. De behandeling van het beroep zal twee maanden duren, en voor die twee maanden hebben we onze subsidie terug. Wat daarna gebeurd is onzeker. M: Wat is volgens jou de kans die jullie maken? G: "Goeie vraag. Eén van de redenen die werd gegeven voor het intrekken van onze subsidie was dat LESPOP een zgn. 'police monitoring group' is (een groep die het doen en laten v.d. politie volgt), en dat is niet een prioriteit van de subsidiegevende commissie. De mannen homogroep, GALOP, is ook een monitoring group, en die hebben wel subsidie gekregen. Er bestaat ook een heterogroep met hetzelfde doel, en ook die krijgen subsidie. De enige reden is dus dat wij lesbies zijn, en daarom is het ronduit discriminatie. Als je dat bedenkt dan geloven we niet echt dat de beslissing zal veranderen. We zijn nog steeds een lesbiese groep. Als de subsidie ingetrokken blijft is dat in feite een enorme ideologiese teruggang. We hebben in het verleden juist veel moeite gedaan om de noodzaak van een aparte vrouwengroep aan te tonen. Daar moeten we dan dus weer opnieuw mee beginnen. M: Zie je dit als speciaal gericht tegen lesbiese vrouwen? G: "Jazeker. Er is in feite een speciale houding ten opzichte van seksualiteit van vrouwen. Heel lang is gedaan alsof die niet bestond. Het bestaan van LESPOP en andere lesbiese groepen heeft betekend dat niet alleen de vrouwenbeweging het als een volwaardig alternatief is gaan zien, maar de mensen die ons subsidie gaven ook. Nu met het voortschrijdende conservatisme in dit, land wordt duidelijk dat lesbiese liefde iets is wat blijkbaar ontkend moet worden door de conservatieven. "Er is altijd een klein beetje beschutting gegeven aan de seksualiteit van homomannen, en aan mannelijke seksualiteit in het algemeen. Daarom wordt nu ook de schijn gewekt dat homomannen hun rechten behouden. Lesbiese liefde is een te sterk voorbeeld geworden, zo sterk dat het het zgn. 'kerngezin' bedreigd. Er is in Clause 28 een aparte tekst opgenomen over de 'pretented family relationship', een relatie alsof het een 'normaal' gezin zou betreffen. De politie heeft nu al het recht om scholen binnen te gaan en in schooladministraties te kijken. Er is maar een beetje voorstellingsvermogen voor nodig om te weten dat ze dit recht gaan gebruiken om zo lesbiese moeders en co-ouders op te sporen. Aan allerlei kanten zijn lesbiese vrouwen het doelwit geworden. Deze vage, blanke leegheid ligt dus voor ons. Die hoeven we alleen nog. maar te vullen met onze angsten. M: Dit zou kunnen betekenen dat lesbiese vrouwen het recht verliezen om kinderen op te voeden. Hoe zal dit gaan, komt er een rechtszaak? G: "Ja, volgens mij is het slechts een kwestie van tijd en er zal iemand besluiten om een zaak te beginnen. Dat zal dan ook de testcase zijn. Je zou kunnen denken aan een (ex-)echtgenoot tegen zijn vrouw omdat zij een relatie met een vrouw heeft, die daarbij ook een deel van de opvoeding van de kinderen voor haar rekening neemt. Deze relatie zal beschouwd worden als een 'pretence', een doen alsof. Dit soort zaken vinden nu al plaats, maar de Clause 28 biedt nog veel meer mogelijkheden. Dit leidt ertoe dat vrouwen straks niemand meer durven vertellen dat ze lesbies zijn. Ze zullen thuisblijven, misschien mishandeld worden, of ze worden slachtoffer van allerlei andere dingen die schuilgaan achter het zgn. huwelijksgeluk. M: Is er iets wat je belangrijk vindt om aan mensen in Nederland te vertellen? G: "Ja, ten eerste moeten we blijven zeggen: 'we komen ervoor uit, en we blijven ervoor uitkomen'. Verder moeten we samenwerken op een realistiese manier: de witte lesbiese- en homobeweging moet naar ons leren luisteren. Het is onmogelijk voor de lesbiese- en homobeweging om verder te gaan terwijl de situatie waarin zwarten zitten die met blanken samenwerken genegeerd blijft worden. Dit is iets wat de fundamenten aantast van de strijd die we samen voeren. "Tenslotte vind ik dat we dit wat nu hier in Engeland gebeurt moeten zien als een aanval op de mensenrechten in het algemeen. Overal is een toename van fascistiese bewegingen te zien. Omdat dit een aanval is op de burgerrechten moeten we voorbereid zijn op het ergste wat zou kunnen gebeuren. Dit zeg ik niet om paniek te zaaien, maar omdat de dingen die nu met lesbiese vrouwen en homo mannen gebeuren al eens eerder gebeurd zijn met zwarte mensen. Dat patroon moeten we herkennen. Daar moeten we notitie van nemen. Gemaakt door Marja op 1 mei in Londen
|
|||